မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္တဲ့။ က်ဳပ္ျဖင့္ တစ္ရက္ထဲနဲ ့ တင္ လူေတြအေၾကာင္း အေတာ္သိလိုက္ရတယ္။ သြား ေလသူက က်ဳပ္ရဲ့
သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္
ငယ္ေပါင္းတစ္ေယာက္။ ေနာက္ၿပီး သီဟက သိပ္ကိုေအးေဆးတဲ့သူ၊ အရက္မ ေသာက္၊
ကြမ္းမစား၊ ေဆးလိပ္ေတာင္ မေသာက္တတ္တဲ့သူ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုလူစားမ်ိဳးအတြက္
မရဏျပည္ကို ၀င္ဖို ့ ၀င္ခြင့္က်လာတဲ့ ပါမစ္လက္မွတ္ကေတာ့ အသည္းကင္ဆာတဲ့။
ဘယ္ေလာက္မ်ား မတရားလိုက္ပါသလဲ။ က်ဳပ္တို ့အေပါင္းအသင္းေတြ ထဲမွာ အရက္ နဲ ့
မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အရက္နဲ ့အိပ္ရာ၀င္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး။
ဒီလိုလူစားမ်ိဳးေတြၾကေတာ့ အသည္းကင္ဆာမေျပာနဲ ့။ အသည္း ေရာင္ အသား၀ါေတာင္
မျဖစ္ၾကဘူး။
ေလာကႀကီးက
မမွ်မတ ရယ္ခ်င္စရာလည္းေကာင္းပါရဲ့။ သီဟ အသက္က ခုမွ (၃၉)ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။
သူ ့ေရာဂါကို ကင္ဆာလို ့ သိရခ်ိန္ မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ရွာမယ့္
လူလားမေျမာက္ေသးတဲ့ သမီးေလး၃ေယာက္ နဲ ့သူ ့ဇနီးကို စိတ္မခ်တာကလြဲလို ့သူ
့ရဲ့ ေနာက္ ဆံုးေန ့ရက္ေတြ ကို ေသြးေအးေအးနဲ ့အၿပံဳးမပ်က္
ရင္ဆိုင္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သူ။ သူ ျဖစ္ခ်င္ တာကတစ္ခုထဲ။ သူေသရင္ သူ ့အသုဘကို
စည္စည္ကားကားေလး ျဖစ္ေစ ခ်င္တယ္တဲ့။
သီဟ မဆံုးခင္မွာ
သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတြ ့သြားခ်င္တယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ သီဟနဲ ့ေရာ က်ဳပ္နဲ
့ပါခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အေၾကာင္း ၾကားေပးခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ေရာ သီဟပါ
ပရဟိတအလုပ္ေတြကို အခ်ိန္အေတာ္ ၾကာ တြဲလုပ္ခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ သူ မဆံုးခင္မွာ
ညေနတိုင္း သူအနား မွာေနေပးရင္း အရင္ကအတူလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္း
မႈေလးေတြျပန္ေျပာျပရင္း သူ ့နာက်င္ခ်ိန္ေတြ ကို ေမ့ ေလ်ာ့ႏိုင္ေအာင္၊
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူ ကုသိုလ္ျပဳလုပ္ခဲ့ တာေလးေတြ စိတ္ထဲမွာ
အာရုံျပဳသြားႏိုင္ေအာင္ က်ဳပ္တို ့ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းေတြရဲ့ အက်ိဳးဆက္လို ့ပဲ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ့။ သူ
့ကိုယ္ထဲက အဆုတ္တို ့ အသည္းတို ့ပ်က္စီးေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အတြက္
ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားပါလို ့ ဆရာ၀န္ေတြကလက္ေလွ်ာ့ေတာ့
မယ့္စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္အထိ သူဟာ တျခား ကင္ဆာေရာဂါ သည္ေတြေလာက္
လူးလိမ့္ေနေအာင္ ေအာ္ဟစ္ မခံစားခဲ့ရ ဘူး။ သူ ့ရဲ့ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို
ညင္သာစြာနဲ ့ပဲ အဆံုးသတ္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။
ျပသနာက သူ
ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွ စတယ္ဆိုရမွာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ သီဟတို ့မိသားစုဟာ စီးပြားေရး
သိပ္မေျပလည္ၾကရွာ ဘူး။ ရရစားစား မရွိမရွားထဲကပဲ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို ့
သူေဆးရံုတက္ရခ်ိန္ မွာေတာ့ ေျပလည္တဲ့ သီဟေမာင္ႏွမေတြက ေဆးရံု စရိတ္ေတြကို
အကုန္အက်ခံေပးခဲ့တယ္။ သူမဆံုးခင္ ၃ပတ္ေလာက္ အထူးကုေဆးရံုႀကီးတစ္ခုမွာ
တက္ေရာက္ ကုသခဲ့ရတယ္ဆို ေတာ့ သူ ေသဆံုးခ်ိန္မွာ ေဆးရံုကုသစရိတ္က ၁၅သိန္း
သိန္း၂၀နီးပါးေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ပမာဏက သီဟတို ့
အတြက္ခဲယဥ္းေပမဲ့ သူ ့ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ေတာ့ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မခဲယဥ္းပါဘူး။
မိုးဦးကာလရဲ့ မနက္ခင္းေလးတစ္ခုမွာ သူ ေလာကႀကီး ကို
ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ။ သူဆံုးၿပီဆိုၿပီး သူတို ့လွမ္းဖုန္းဆက္
ခ်ိန္ထဲက က်ဳပ္က သီဟရဲ့အမ်ိဳးသမီးနဲ ့အတူရွိေနခဲ့တာ။ ဆံုးၿပီဆိုတာနဲ ့သူ
့အေလာင္းကို ေဆးရံုရဲ့ ေရခဲတိုက္ထဲထည့္ ကုန္က်စရိတ္ အကုန္ရွင္းေပးၿပီး
က်ဳပ္တို ့ေတြ အိမ္ျပန္လာၾကေတာ့ မနက္၇နာရီခြဲ ရံုပဲရွိေသးတာ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ရက္ထားမလဲဆိုတာ သူတို ့မိသားစုေတြ တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။
သူ ့အိမ္က ဒီေန ့ပဲ သၿဂၤ ိဳလ္မယ္။ ေသမယ္မွန္း ႀကိဳသိထားၿပီးသား ေရာဂါပဲဟာ။
မထူးပါဘူးတဲ့။ ဒီစကားကိုစၾကားရထဲက က်ဳပ္ရင္ထဲကို ဘာမွန္းမသိတဲ့
အစိုင္အခဲတစ္ ခု စတင္၀င္ေရာက္လာခဲ့တာ။
သီဟဇနီးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ပူေဆြးေနတဲ့ၾကားကေန မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနဲ
့ေငးၾကည့္ေနတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ သူတို ့က အသုဘရွင္ေတြပဲ။ သူတို ့
စီစဥ္တဲ့အတိုင္းေပါ့။ ခုမွ မနက္ ၈နာရီပဲရွိေသး တာမို ့ ေန ့ခ်င္းခ်ဖို
့စီစဥ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အခ်ိန္aတြ အမ်ားၾကီး ရပါေသးတယ္။ ခ်က္ခ်င္းခ်မယ္ဆိုတာ
ေသခ်ာသြားေတာ့ ရပ္ကြက္ ရ၀တရံုးမွာ ေသစာရင္း Dead Certificate သြား
လုပ္ရပါတယ္။ ဒီစာရြက္ ရေတာ့မွ ေဆးရံုမွာအေလာင္း Dead Body
သြားထုတ္ရမွာပါ။ အေလာင္း ကို ေဆးရံုကေန ေရေ၀းကို သယ္ဖို ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း
နဲ ့လွမ္းခ်ိတ္ၿပီးၿပီ။ ၁နာရီထိုးရင္ သူတို ့ နာေရးကူညီမႈ ကားနဲ
့အေလာင္းသယ္လာမွာေလ။
နာေရးမွာသံုးဖို ့ဆုိၿပီး
ဓာတ္ပံုလိုက္ရွာေတာ့ သူ ့အိမ္မွာ သီဟငယ္ငယ္ကပံုေလးေတြပဲရွိတယ္။
ခုေနာက္ပိုင္းရိုက္ထားတဲ့ သီဟဓာတ္ပံုေတြက က်ဳပ္ဆီမွာရွိေနတာမို ့
အသုဘခ်ခ်ိန္မွာသံုးဖို ့ ဓာတ္ပံုအႀကီးထုတ္ဖို ့ က်ဳပ္ၿမိဳ
့ထဲကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ မနက္ဆယ္ နာရီမွာေတာ့ အိမ္မွာဘုန္းႀကီးပင့္ၿပီး
သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းကပ္ဖို ့ သူ ့မိသားစုေတြ စီစဥ္လုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္။
ေနာက္ၿပီး သီဟဆံုးတယ္ဆိုတာသိသိခ်င္းမွာ Facebook မွာ Status တင္ၿပီး
ေျပာထားတာမို ့သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ား လည္းသိကုန္ၾကၿပီး ဘယ္ေန ့သၿဂိ
ၤဳလ္မွာလည္း လွမ္းေမးၾက တယ္။ ေန ့ခ်င္းသၿဂိ ၤဳလ္မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း
ပို ့စ္ထပ္တင္ၿပီး အသိေပးလိုက္တယ္။ အသုဘကားေတြ ေနအိမ္ကေန ေန ့လည္
(၂)နာရီမွာ စတင္ထြက္ ခြာၿပီး ေရေ၀းသုသာန္မွာ ေန ့လည္ (၃)နာရီ မွာ မီးသၿဂိ
ၤဳလ္ မယ္ေပါ့။ (စကားမစပ္ Facebook က အဲလိုဆိုေတာ့လည္း အဆင္ေျပသား။
အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား ကို အသိေပးၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္)
တစ္ခ်ိဳ ့အြန္လိုင္းနဲ ့မနီးစပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ ဖုန္းဆက္
အေၾကာင္းၾကားေပးၾကတယ္။
ေနာက္ၿပီး သူ ့အတြက္
၀ိုင္း၀န္းေရးသားထားၾကတဲ့ ၀မ္းနည္းေၾက ကြဲျခင္း စာစုေတြကိုစုၿပီး
လက္ကမ္းစာေစာင္လုပ္ဖို ့ အေျပး အလႊား သြားစီစဥ္ၾကတယ္။ ေန ့လည္၁နာရီေလာက္မွာ
နာေရးမွာေ၀မဲ့ လက္ကမ္း စာေစာင္ေတြရယ္၊ သီဟရဲ့ဓာတ္ပံုရယ္၊ အသုဘကား မွာ
ကပ္မဲ့စာေတြရယ္ သယ္ေဆာင္ၿပီး က်ဳပ္တို ့ျပန္ေရာက္လာ တယ္။ ေက်ာင္းတံုးက
အျခားသူ ငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ ့လည္း အိမ္ကိုေရာက္ ေနၾကၿပီ။ ေဆြမ်ိဳး နီးစပ္
မိသားစု၀င္ အခ်ိဳ ့က သူ ့ရဲ့ Dead Body ကိုလည္း သြားထုတ္ေနၾကၿပီ။ အသုဘပို
့လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ သြားေလသူရဲ့ ေနာက္ ဆံုးေန ့ရက္ေတြအေၾကာင္း၊ သူနဲ
့ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာ၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ထိုင္ေျပာေနျဖစ္ တယ္။ သူက
ခပ္ေအးေအးနဲ ့ ဘယ္သူ ့ကိုမဆို ကူညီတတ္သူျဖစ္တာေၾကာင့္
လူခ်စ္လူခင္ေပါတယ္ေလ။
သူ လုပ္ကိုင္ကူညီေနတဲ့ ပရဟိတအဖြဲ ့ေတြက
မိတ္ေဆြေတြ လည္း ေရာက္လာၾကတယ္။ ၁နာရီခြဲေလာက္လည္းေရာက္ေရာ
ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနတာကိုရပ္ၿပီး သူတို ့ရဲ့ အစီအစဥ္ကိုေမး
မယ္ဆိုၿပီး သူ ့အကိုနဲ ့ က်ဳပ္စကားသြားေျပာျဖစ္တယ္။ ျပႆ နာက
အဲဒီကစေတာ့တာပဲဗ်ိဳ ့။
“ခန္းမ ငွားထားၿပီးၿပီလားအကို”
“မငွားေတာ့ဘူးေလ။ ခ်က္ခ်င္းတန္းခ်မွာပဲ။ မလိုပါဘူး။”
“မဟုတ္ဘူးေလ အကို။ ခ်က္ခ်င္းခ်တာေတာ့ မွန္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့
ေဆးရံုကသယ္လာတဲ့အေလာင္းကို ျပန္ၿပီးျပင္ဆင္ရအံုး မယ္။ သရဏဂံုတင္ရအံုးမယ္။
အသုဘလာပို ့တဲ့ ပရိသတ္အသုဘရႈရင္း ထိုင္ဖို ့ခံုေတြလိုတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့
ဘုန္းႀကီးပင့္ၿပီး သရဏဂံုတင္ဖို ့ အခန္းေတာ့ မျဖစ္မေနလိုလိမ့္မယ္”
“မလိုေလာက္ပါဘူး။ မနက္တံုးက သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းေကၽြးရင္း တစ္ခါထဲ သရဏဂံုတင္ၿပီးသား။သခ်ၤ ိဳင္းမွာ ဘာမွထပ္လုပ္စ ရာ မလိုေတာ့ဘူး”
“မဟုတ္ဘူးေနာ္ အကို။ မနက္က ဘုန္းႀကီးပင့္တာက သက္ေပ်ာက္ ဆြမ္းသြတ္တာေလ။
သရဏဂံုတင္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ သရဏဂံုကို သခ်ၤ
ိဳင္းက်မွ တင္ၾကတာပဲ။ ဒီအတြက္ ဘုန္းႀကီးတစ္ခါထဲ ပင့္သြားရမယ္။ သရဏဂံုတင္ဖို
့ လုပ္ရမယ္။ ဒီအတြက္ အခန္းေတာ့ မျဖစ္မေန ငွားမွျဖစ္မယ္။ ေနာက္ၿပီးလာၾကမဲ့
သူ ့သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ အကိုတို ့မိတ္ ေဆြေတြလည္း ရွိအံုး မွာေလ”
သီဟအကိုနဲ ့ က်ဳပ္ စကားေျပာေနရင္းနဲ ့ သီဟမိန္းမမ်က္ႏွာကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဘာေတြစီစဥ္ထားမွန္း သိပံု မရဘူး။ သူ ့ခမ်ာမ လည္း
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္လံုးဆံုးရႈံးရတဲ့အပူမီးနဲ ့တင္ ေလာင္ျမွိဳက္ေနတာ။
က်န္တာေတြ ဘယ္ေခါင္းထဲထည့္ ထားႏိုင္ပါ့မလဲ။
သီဟအကိုကေတာ့
က်ဳပ္ကို ေျပာခ်င္တာစြတ္ေျပာေနတာပဲဆိုတဲ့ ရုပ္နဲ ့ ဘုၾကည့္ၾကည့္တယ္။
က်ဳပ္လည္းဆက္မေျပာေတာ့ ဘူး။ ကိုယ့္ ဘာသာပဲ အရင္သြားႏွင့္ၿပီး
ႀကိဳစီစဥ္လိုက္ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္နဲ ့ သီဟအကို အတင္အခ်စကားေျပာေနတာကို
၀ိုင္းၾကည့္ ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မ်က္ရိပ္ျပလိုက္တယ္။ သူတို
့အရင္ထထြက္သြားတယ္။
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို ့အရင္သြားၿပီး စီစဥ္ထားလိုက္မယ္။ အကို တို ့ေနာက္က အခ်ိန္ၾကမွ လိုက္ခဲ့လိုက္ေတာ့”
ေျပာေျပာဆိုဆုိ ထထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ေနာက္ကို သီဟအမ်ိဳးသမီး အေျပးအလႊားလိုက္လာတယ္။
“ကိုလြင္ရယ္ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္စီစဥ္ေပးပါေနာ္။ အကိုက သိပ္ၿပီး
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႀကိဳက္တာ။ သူ ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေလးမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ
့စည္စည္ကားကားေလး ျဖစ္သြားေစခ်င္တယ္”
“မပူနဲ ့မမ်ိဳး။ စိတ္ေအးေအးေန။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္စီစဥ္လိုက္မယ္”
ဘယ္နဲ ့ဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္ကို ေသသြားၿပီဆိုၿပီး တန္ဖိုး မထားတာ မ်ိဳး
က်ဳပ္လံုး၀ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒါဟာ ပကာ ႆန အေနနဲ ့ ခ်ဲ ့ထြင္ၿပီး
အလြန္အကၽြံလုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူေသရင္ အသုဘ ခ်ခါနီး သရဏဂံုတင္တာ၊
အသုဘပို ့လာတဲ့ သူေတြထိုင္ဖို ့ ခန္းမငွားတာ၊ ဒါေတြဟာ
မျဖစ္မေနလုပ္ရတဲ့ကိစၥထက္ ဘာမွမပိုခဲ့ဘူး။ သူတို ့အေျခအေန ကလည္း
ဒီေလာက္ေလးကို မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ဆင္းရဲမြဲေတ
မေနပါဘူး။ ေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအ၀ိုင္းေတြ ေတာင့္တင္းၿပီးသားပါ။
က်ဳပ္နဲ ့အျခားသူငယ္ခ်င္း၃ေယာက္ ကားတစ္စီးနဲ ့ ေရေ၀းကို အရင္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သီဟဆႏၵကို က်ဳပ္ ျဖည့္ ဆည္းေပးခ်င္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဘုန္းႀကီး တစ္ခါထဲ၀င္ပင့္လာၿပီး ေရေ၀းကို
လိုက္လာခိုင္းလိုက္ တယ္။ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ က်န္ရစ္တဲ့
သီဟဇနီး ကိုေဖးမၿပီး ေခၚလာခဲ့ဖို ့ မွာခဲ့တယ္။
လမ္းမွာ
ကိုယ္သိတဲ့ဖုန္းနံပါတ္ေတြနဲ ့ ေရေ၀းမွာ ခန္းမငွားဖို ့ လွမ္းေမးေတာ့ နာ/ကူ
(နာေရးကူညီမႈအသင္း)က ဖုန္းနံပါတ္ တစ္ခုေပး တယ္။ အဲဒီလူကတစ္ဆင့္
ခန္းမလွမ္းငွားတယ္။ ခန္းမေတြက ႀကိဳယူ ထားၾကတာမို ့ ခုခ်ိန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ညေန၅နာရီ ေနာက္ပိုင္းမွ ရမယ္တဲ့။ ဒါေတာ့မျဖစ္ေသးဘူး။ Dead Body ကလည္း
သယ္လာေနၿပီ။ ေနအိမ္က ကားေတြကလည္း ထြက္လာဖို ့ ျပင္ ေနၿပီ။
ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုေတာ့ သူတို ့ကလာခဲ့လိုက္ပါ အဆင္ေျပေအာင္ တစ္ခုခု
ၾကည့္စီစဥ္ေပးပါ မယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ လည္း ေရေ၀းကိုသာ အျမန္ေမာင္းေပါ့။
အဲ… လာရင္းနဲ ့မွ သတိရတယ္။ အေခါင္း…… အေခါင္း....... အေခါင္း။
အေခါင္း၀ယ္ၿပီးၿပီ ထင္ပါရဲ့။ ေသခ်ာေအာင္ လွမ္းေမး အံုးမွပါ။ မေျပာခ်င္ေပမဲ့
သီဟအကိုဆီ ဖုန္းထပ္ဆက္ရျပန္တယ္။
“အကိုေရ။ ကၽြန္ေတာ္တို
့ေရေ၀းကို ေရာက္ခါနီးၿပီ။ ခန္းမကိစၥကေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္
ၾကည့္လုပ္ထားလိုက္မယ္။ ဒါနဲ ့ အကို အေခါင္း၀ယ္ၿပီးၿပီ လား။ အေခါင္းကိစၥကို
ဘယ္လိုစီစဥ္ထားလဲ။”
“အေခါင္းမလိုဘူးေလ”
“ခင္မ်ာ… ဘယ္လို ….. ဘယ္လို …… အေခါင္းမလိုဘူး ဟုတ္လား အကို။ အေခါင္းမပါပဲ ဘယ္လိုလုပ္ အသုဘခ်မွာလဲ။”
“အေလာင္းကို နာ/ကူအသင္းက ကားနဲ ့သယ္လာမွာေလ။ ေရာက္ရင္ ကားေပၚကခ်ၿပီးတာနဲ
့ မီးသၿဂၤ ိဳလ္စက္ထဲ တန္းသြင္း လိုက္ရံုပဲ။ ဘာမွ မလိုဘူး။
အေခါင္းမပါလည္းရတယ္။ သူတို ့ကိုေမးေတာ့လည္း မ၀ယ္ခ်င္ ရင္လည္း ရပါတယ္တဲ့။”
ဘုရားေရ။ ရက္စက္လိုက္ၾကတာ။ သူငယ္ခ်င္းေရ မင္းသိရင္ ဘယ္လို
မ်ားေနလိမ့္မလဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ေဆြမရွိ မ်ိဳးမရွိလို ့
အရပ္ကကူခ်သလို၊ တာ၀န္ယူမဲ့သူမရွိလို ့ စည္ပင္က အျမင္မေတာ္လို ့
ခ်ေပးရသလိုမ်ိဳး ေစာင္ပတ္ ဖ်ာလိပ္ပတ္ ၿပီးေတာ့မ်ား ခ်မလို ့လား။ မင္းအစား
ရင္နာလိုက္တာကြာ။
သူတို ့နဲ ့ ဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့ လို
့ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ သူငယ္ ခ်င္းေတြကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္း
နာက်င္ျခင္း မ်က္၀န္းမ်ားနဲ ့။
မထူးပါဘူး။ က်ဳပ္ပဲ
အသုဘရွင္လုပ္ၿပီး အကုန္လိုက္စီစဥ္လိုက္ေတာ့ မယ္။ သူတို ့မေက်နပ္လည္း
မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း မ်က္ႏွာ ပဲၾကည့္ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္တို ့ေတြ
ေရေ၀းမီးသၿဂၤ ိဳလ္စက္ကို မေရာက္ခင္ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့
နာ/ကူရံုးခန္းကိုအရင္ ၀င္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
နာ/ကူရံုးခန္းေရွ ့မွာ
အေခါင္းေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကေလး။ ဆိုင္အတြင္းမွာ အေခါင္းေတြကိုေသတၱာေတြလို
အမ်ိဳးအစားတူရာ စုၿပံဳ ထပ္ထားတယ္။ က်ဳပ္ရဲ့သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တစ္ခါမွ
အေခါင္းဆ္ိုင္မေရာက္ဖူးသလို အေခါင္းလည္း မ၀ယ္ဖူးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လို
၀ယ္ရမွန္းလဲ မသိဘူး။ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။
“အေခါင္းဘယ္လိုေရာင္းသလဲ အကို”
က်ဳပ္အသံနဲ ့က်ဳပ္ေမးခြန္းကို စိတ္ညစ္ေနတဲ့ၾကားကေတာင္ ရယ္ခ်င္မိတယ္။
“ဘယ္ေလာက္တန္ လိုခ်င္လို ့လဲ အကို။”
“ဘယ္ေလာက္တန္ေတြ ရွိလဲဗ်”
“ဒီအေခါင္းဆိုရင္ မီးသၿဂၤ ိဳလ္ခအပါအ၀င္ ေလးေသာင္းပါ။ သူက
နည္းနည္းပိုေတာင့္တယ္။ ဒီအေခါင္းကေတာ့ မီးသၿဂၤ ိဳလ္ခ အပါ ႏွစ္ေသာင္း ခြဲပါ။
သူကေတာ့ အသက္သာဆံုးပဲ။ က်န္တာေတြကေတာ့ ဒါထက္ ပိုေစ်းႀကီးတယ္။ အကိုတို
့ဘယ္ေလာက္တန္ ေလာက္မွန္းသလဲ။”
“အေခါင္း၀ယ္ရင္ ဘာေတြလုပ္ေပးေသးလဲအကို။ မသိလို ့ေမးတာပါ”
“ဟုတ္ကဲ့။ ရပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ လူတိုင္းမသိႏိုင္ဘူး။ အေခါင္း၀ယ္
ရင္ အေခါင္းေဘးမွာ ေသသူနဲ ့နာမည္နဲ ့အသက္ကို စာလံုးေရးေပးတယ္။
အေလာင္းအတြက္ မီးသၿဂၤ ိဳလ္ခကို စည္ပင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ကသြင္းေပး တယ္။
ပံုမွန္ နာ/ကူက ခ်ေပးတဲ့ အေလာင္းဆိုရင္ေတာ့ မီးသၿဂၤ ိဳလ္ခကို သူတို
့သြင္းေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အေခါင္းဆိုင္က ၀ယ္တဲ့အေခါင္းမ်ိဳးဆု္ိ ရင္ေတာ့
သူတို ့ မသြင္းေပးေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အေခါင္းဆိုင္က သြင္းေပးရတယ္”
“မီးသၿဂၤ ိဳလ္ခက ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲဗ်။ ဗဟုသုတအေနနဲ ့ သိခ်င္လို ့ေမးၾကည့္တာပါ”
“မီးသၿဂၤ ိဳလ္ခက ႏွစ္ေထာင္ပါ”
“ေအာ္ သိပ္ေတာ့မမ်ားပါဘူး။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆို ႏွစ္ေသာင္းခြဲတန္ပဲ ယူမယ္။
စာေရးေပးပါ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ခန္းမ ငွားဖို ့ကိစၥ
လည္းစီစဥ္ေပးပါအံုး”
“ခန္းမက အခန္းေတာ့မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ အကိုတို
့လိုခ်င္ရင္ အျပင္ဘက္ မွာ ခံုခ်ၿပီး ျပင္ဆင္ေပးမယ္။ စႀကၤန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
မွာခံုခင္းေပးမယ္။ အဲဒါက ရွစ္ေထာင္က်မယ္။ အကိုတို ့လုပ္မယ္ဆိုရင္
ရံုးခန္းကိုလိုက္ေျပာေပး မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကလိုက္ခဲ့ပါ။”
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လံုး၀မရတာထက္စာရင္ ေတာ္ပါေသးရဲ့ဆိုၿပီး အျပင္မွာပဲ
ခံုခင္းေပးဖို ့ေငြသြင္းလိုက္ပါတယ္။ လိုက္ပို ့ေပးတဲ့
အေခါင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္က
“အကိုတို ့ သရဏဂံုတင္ဖို ့ဘုန္းႀကီးေရာ
အဆင္သင့္ပါရဲ့လား။ လိုအပ္ရင္ ပင့္ေပးလို ့ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သရဏဂံုတင္ခ်ိန္
ဘုန္းႀကီးတရားနာခ်ိန္မွာ ဘုန္းႀကီးထိုင္ဖို ့မိသားစုထိုင္ဖို ့ေကာ္ေဇာလည္း
ငွားလို ့ရပါတယ္။”
“ေအာ္ …. ဘုန္းႀကီးလည္း ပင့္ေပးလို ့ရတာပဲလား။
ဘုန္းႀကီးကေတာ့ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လူေတြပင့္လာေနၿပီ။
ေကာ္ေဇာငွားမယ္။ ဘယ္ေလာက္လဲ။”
“ေကာ္ေဇာက ေလးေထာင္ပါအကို။ ေနာက္ၿပီး လြမ္းသူ ့ပန္းျခင္းေရာ ငွားအံုးမလား။”
“ေဟ ပန္းျခင္းလည္း ငွားလို ့ရတာပဲလား။ ေကာင္းကြာ။ အသုဘအခမ္းအနားကေတာ့
သီဟျဖစ္ေစခ်င္သလို စည္စည္ကား ကားေလး တကယ္ျဖစ္ၿပီပဲ။ ငွားမယ္ကြာ။
ပန္းျခင္းတစ္ျခင္းေပးကြာ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အလွဆံုးေတာ့ ျဖစ္ပါေစ”
“ပန္းျခင္းက သံုးေထာင္က်တယ္ အကို။ စိတ္ခ်ပါ။ အလွဆံုးပန္းျခင္း ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ေပးမယ္”
က်ဳပ္တို ့အဲဒါေတြ လိုက္စီစဥ္ေနတံုးမွာပဲ စာတမ္းေရးၿပီးသားအေခါင္း ကလည္း
စက္ဘီးနဲ ့လာပို ့ေပးသြားၿပီ။ က်ဳပ္တို ့ပိုက္ ဆံေခ်ၿပီးတာနဲ ့ ခံုေတြ
ေကာ္ေဇာေတြတန္းၿပီး ခင္းေပးေတာ့တာပဲ။ မီးသၿဂၤ ိဳလ္စက္ရဲ့ အ၀င္၀
ေဘးဘက္မလွမ္းမကမ္းမွာ ေဘးတိုက္ခံုေတြစီၿပီး ခ်ေပးထား တယ္။
ေကာ္ေဇာခင္းေပးတယ္။ ဘုန္းႀကီးထိုင္ဖို ့ ခံုခင္းေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး
ပန္းျခင္းလာခ်ေပးတယ္။ ပန္းျခင္း ကလည္း ခန္ ့ခန္ ့ထည္ထည္ အႀကီးႀကီး။
သံုးေထာင္ကေတာ့ အေတာ္တန္သြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စာတန္းကေတာ့ တစ္ေၾကာင္းထဲ။
“လြမ္းသူ ့ပန္းေခြ”တဲ့။
" တစ္ျခားဘာစာမွ မပါဘူးလား”
“မပါဘူးေလ အကိုရဲ့။ ဒါမွ ဘံုသံုးလို ့ရမွာေပါ့” တဲ့။ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္သား။
“အကို ့သူငယ္ခ်င္းနာမည္ေလးေရးေပးကြာ။ လက္ေရးနဲ ့ ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ထပ္ေပးရမလဲ”
ေကာင္ေလးက လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပတယ္။
“အိုေက။ အျမန္ေလးလုပ္ကြာ”
၂မိနစ္အတြင္းမွာပဲ ေကာင္ေလးျပန္ေရာက္လာတယ္။ အိုေက။ က်ဳပ္တို ့ဘက္ကေတာ့
အားလံုးအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ ့စြာ ၿပီး သြားခဲ့ၿပီ။ Dead Body သယ္ေဆာင္လာတဲ့
နာ/ကူအသင္းရဲ့ကားလည္း ေရာက္လာၿပီ။ ဒီေတာ့အေလာင္းကို က်ဳပ္တို ့ အဆင္သင့္
၀ယ္ထားတဲ့ အေခါင္းထဲထည့္ အေပၚက ပန္းေတြဘာေတြ ေခၽြခ်နဲ ့
အေလာင္းျပင္ဆင္ၿပီးစီးခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ကေန ထြက္လာတဲ့ကားေတြ ေရာက္လာသလို
သရဏဂံုတင္ေပးမဲ့ ဆရာေတာ္ပါ ၾကြလာခဲ့ၿပီ။ သီဟဇနီးက သူ ့ေယာက်ာ္းရဲ့ အေလာင္း
ကိုၾကည့္ၿပီး တမ္းတစြာ ငို ေၾကြးလိုက္သံက အားလံုးရဲ့ ႏွလံုးသား
ကိုနာက်င္ေစပါတယ္။ သူ ့ကို ႏွစ္သိမ့္ေဖးမၾကရင္း သရဏဂံုတင္ ဖို ့ ျပင္ ဆင္ပါ
တယ္။ ေစာေစာ က စီစဥ္တဲ့အထဲမွာ ကန္ေတာ့ပြဲ ပါမလာခဲ့ဘူး။ ဒါကိုလည္း
ဒီမွာ၀ယ္လို ့ရတယ္ဆိုတာနဲ ့ ပိုက္ဆံလည္းေပးလိုက္ေရာ ၃မိနစ္အတြင္း
ေရာက္လာပါတယ္။
ပိုက္ဆံေပးရင္ရတယ္ဆိုေပမဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
လိုခ်င္တာကို ခ်က္ခ်င္း ရေစတဲ့အတြက္ သူတို ့ကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ က်ဳပ္
တို ့ ခ်ည္းသာဆို ဒီေလာက္အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ဒီလိုစည္စည္ကားကားျဖစ္ႏိုင္ဖို
့ မလြယ္လွဘူးေလ။ အိမ္မွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း မက ခုမွ လိုက္လာရတာမို ့
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ဳပ္ကို လက္ကုတ္ၿပီး လူရွင္းရာ ဆြဲေခၚလာတယ္။
“နင္ဘယ္လို စီစဥ္လိုက္တာလဲ။ ဒီေလာက္အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ
ဒီေလာက္ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ႏိုင္တာ ေတာ္ လိုက္တာဟယ္။
ပန္းျခင္းႀကီးကလည္း အႀကီးႀကီးပဲ။ ဒီျခင္းမ်ိဳးဆို အနည္းေလး ၆ေသာင္း
၇ေသာင္းေလာက္ေပးရမွာ ငါသိတယ္။ ပန္း ေတြကလည္း သစ္ခြပန္းေတြနဲ
့အေကာင္းစားေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ ့အသုဘေလးကိုစည္ကားေအာင္
ဒီေလာက္အခ်ိန္တို နဲ ့ ရေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ့ နင့္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဟာ”
က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အထင္ႀကီးမ်က္လံုးေတြကို ျမင္လိုက္ရတယ္။
သီဟရဲ့ဇနီးကလည္း ၀မ္းနည္းစြာငိုေၾကြးေနတဲ့ၾကားကေန ကိုလြင္ ရယ္
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာလို ့လာေျပာေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ ့မိသားစု၀င္ေတြနဲ
့သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး သရဏဂံုတင္၊ သူ ့အတြက္ တရားနာ အမွ်ေ၀ၿပီး သူ ့ကို
ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကပါတယ္။ သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေရ သြားေတာ့။ မာယာမ်ား
တဲ့ ေလာကအလယ္မွာ မင္းမိန္းမနဲ ့မင္းရဲ့သမီးေလးေတြကို စိတ္မခ်ေပမဲ့
စိတ္ခ်လက္ခ်ထားၿပီး သြားပါေတာ့။
“မင္းရဲ့ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ မင္းနဲ
့ဇနီးသည္နဲ ့အၿပိဳင္ ၀မ္းနည္းစြာ ငိုေၾကြးေနတာ မင္းရဲ့မိသားစု၀င္ေတြမဟုတ္ပဲ
မင္းနဲ ့ငါ့ရဲ့ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေမတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ဆိုတာ မင္း
သိမသြားပါနဲ ့ေတာ့။ မင္းရဲ့အသုဘကို လိုက္မပို ့တဲ့ မင္းရဲ့အေဖအေမနဲ ့
မင္းညီမ ေလးကိုလည္း စိတ္မဆိုးပါနဲ ့ေတာ့။ မင္းေသဆံုးသြားခ်ိန္မွာ
ေသတယ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိရွာပဲ ကေလးသဘာ၀ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ ေဆာ့ကစားေနတဲ့
မင္းရဲ့ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း နားလည္ေပးလိုက္ပါ။ အသည္းေရာဂါ စီပိုး၊
အသည္းကင္ဆာဆိုတာ ကူးစက္ တတ္တယ္ဆိုၿပီး ေဆးရံုကို တစ္ရက္မွ လာမၾကည့္ခဲ့တဲ့၊
အသုဘခ်တဲ့ေန ့မွာ မျဖစ္မေနမို ့ လိုက္လာရေပမဲ့ ေယာင္လို ့ေတာင္ မင္းရဲ့
အေလာင္းနားမကပ္တဲ့ မင္းအကိုနဲ ့အမကိုလည္း မနာၾကည္းလိုက္ပါနဲ ့။
ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာရွိရွိ မင္းဟာသူေတာ္ေကာင္းပါ။ သမိုင္းေတြ
ရာဇ၀င္ေတြကို ေနာင္လာေနာင္သားေတြ သိေအာင္ ခ်ျပေပး ခဲ့တဲ့
သမိုင္းဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ ေနာက္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ အုတ္တစ္ခ်ပ္
သဲတစ္ပြင့္အေနနဲ ့ပရဟိတ အလုပ္ေတြလုပ္ၿပီး လိုအပ္ေန တဲ့ ေနရာေတြက
ကြက္လပ္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ အခုဘ၀မွာ သက္ဆိုးမရွည္ခဲ့ေပမဲ့
ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ ေစတနာ အက်ိဳးေတြေၾကာင့္ မင္းေရွ ့ဆက္ရမဲ့
သံသရာခရီး ေအးခ်မ္းမယ္ လို ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။”
ေခါင္းတို္င္ျဖဴျဖဴေပၚကထြက္လာတဲ့ မီးခိုးမည္းမည္းေတြၾကားမွာ မင္းကို
က်ဳပ္တို ့ထားခဲ့ရၿပီ။ သြားႏွင့္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေရ။ သြားႏွင့္ေတာ့ …
ဘယ္ေတာ့မွန္းမသိတဲ့ ေန ့စြဲတစ္ခုမွာေတာ့ မင္းဆီကို က်ဳပ္တုိ ့
လိုက္လာၾကအံုးမယ္။ ဘယ္သူတားတားေပါ့ …..
က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းရဲ့
အသုဘမွာ လူေတြအေၾကာင္းကို က်ဳပ္ အေတာ္ေလးလည္း နားလည္လာမိသြားသလို
တရားလည္းက် မိပါတယ္။ လူဆိုတာ အသက္ရွင္စဥ္က ျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ တန္ဖိုးေတြဟာ
ေသဆံုးၿပီး နာရီပိုင္း မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ တစ္စစီၿပိဳကြဲသြား
ေတာ့တာပါလား။ ငါဆိုတာ ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ေနေန ငါ့ကိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္
ဘယ္၀ါလုပ္၊ ဘာေခါင္းနဲ ့ထည့္ ဘာကားနဲ ့ပို ့ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြကို ဘာမွ
မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲတဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ ဆံုးမွာေတာ့ မလြဲမေသြ အသုဘကားကိုပဲ
စီးရတာပါ။
ကိုယ္ဘာပဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ခ်င္ က်န္ရစ္သူေတြရဲ့ဆႏၵနဲ ့
လုပ္ကိုင္ျခင္း အေပၚမွာသာ ေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ ခံယူရတာပါလား။
သူမ်ားစီစဥ္ေပးသလိုသာ ကိုယ့္ရဲ့ေနာက္ဆံုးခရီးကို သြားခ်င္ခ်င္
မသြားခ်င္ခ်င္ သြားရတာပါလားလို ့လည္း သံေ၀ဂ အႀကီးႀကီး ရမိပါတယ္။
ေရွးလူႀကီးေတြစကားသိပ္မွန္တာပဲ။
“မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္” တဲ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို
သက္ရွိ ထင္ရွားရွိခ်ိန္မွာသာ အေလးထားၿပီး ေသဆံုး ခ်ိန္မွာ ရက္ရက္စက္စက္
တန္ဖိုးမဲ့ျပဳမူတတ္တဲ့ သြားေလသူရဲ့ မိသားစုေၾကာင့္ ဒီေန ့မွာ အေတြ ့အႀကံဳ
ေတြေရာ ဗဟုသုတေတြပါ ရလိုက္ပါတယ္။ သီဟအသုဘကိုၾကည့္ရင္း အျပန္လမ္းမွာ က်ဳပ္
တစ္ခုစဥ္းစားမိပါတယ္။ က်ဳပ္ေသရင္ေရာ က်ဳပ္ကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုနည္းနဲ ့မ်ား
ပို ့ၾကအံုးမွာလဲလို ့။
ေမဇူး (2014 ခုႏွစ္ ဧၿပီလ မေဟသီမဂၢဇင္း)
