Latest Post

ခ်ိဳၿမိန္ေသာသစၥာ (အပိုင္း ၂) ေမဇူး

Written By လြင္႕ေမာင္ေမာင္ on Monday, April 14, 2014 | 5:11 AM

 
ဒုတိယသႀကၤန္အႀကတ္ေန ့  ၁၅.၄.၁၂

        ဒီေန ့မနက္ ၉နာရီထဲက သူအိမ္ကိုေရာက္ေနခဲ့ကာ ေဖေဖ့ပန္းခ်ီကားထဲမွ ျပပြဲတြင္ျပရန္အဆင္ေျပေသာ ပန္းခ်ီ ကားခ်ပ္ေတြ ကို ေရြးထုတ္ကာ တစ္ေနရာမွာပံုသည္။ အေမကေတာ့ ေဖေဖ့လို ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါတာတစ္ခုထဲနဲ ့တင္ သူ ့အေပၚ ဆက္ဆံေရး က ေခ်ာေမြ ့သြားခဲ့သည္။ ေဖေဖ့ရဲ့ ၿပီးလုဆဲဆဲ အဆံုးမသတ္ရေသးေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို သူ အဆံုးသတ္ၾကည့္ခ်င္ပါသည္ဟု အေမ့ထံခြင့္ေတာင္းသည္။ အေမ စိတ္ဆိုးသြားမွာ ေဒါသတႀကီးတံု ့ျပန္လိုက္မွာ သူမ စိုးရိမ္ခဲ့ေပမဲ့ အသာတၾကည္ပဲ “ဆြဲၾကည့္ေလသား” ဆိုေသာအသံက သူမကို အံ့ၾသေစသည္။ သူ ့ကို ခင္မင္တြယ္တာ သြားမိတာမွန္ေပ မဲ့ ေဖေဖ့ပန္းခ်ီကိုဆက္ဆြဲသည္အထိ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႏို္င္မႈကို သူမ မႀကိဳက္။ တကယ္လို ့ သူသာ အဆြဲ မေတာ္ခဲ့ပါလွ်င္ အေဖ့ပန္းခ်ီကားေလးဆံုးရႈံးသြားရမွာကို သူမ မလိုလားခဲ့။

          ထူးဆန္းစြာပင္ ေဖေဖ့ေရးလက္စ ပန္းခ်ီကား ညေနခင္းဆည္းဆာေအာက္က ေတာင္သမာန္အင္းရႈခင္းကို သူ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ဆက္ဆြဲခဲ့ပါသည္။ သူမေရာ အေမပါ သူ ့ေဘးနားမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ထိုပန္းခ်ီ ကားၿပီးသြားခ်ိန္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ေပါင္းစပ္ေရးဆြဲခဲ့ေသာပန္းခ်ီကားဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ေဖေဖ့လက္ရာအလား ၿပီးဆံုးသြားသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ အေမ့ရဲ့ ၀မ္းသာမ်က္ရည္ကို သူမ ျမင္ရသည္။ အေမသည္ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ပင္ သူ ့ကို သားတစ္ေယာက္ကဲ့သို ့ ခင္တြယ္သြားခဲ့ေလသည္။ ဒါဆို သူမကေရာ…………… ။

          သူမတို ့သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ့ကမာၻထဲကို သူ၀င္လာပံုက ျမန္ဆန္သပ္ရပ္လြန္းလွသည္။ ထိုေန ့ကလည္း ဘယ္ မွမသြားပဲ တံတားေပၚက ဇရပ္ေလးမွာတင္ သူကပန္းခ်ီဆြဲရင္း သူမက အနားမွာစကားထိုင္ေျပာရင္းျဖင့္ တစ္ရက္ကုန္ဆံုး သြားျပန္သည္။ ညေနခင္းေမွာင္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာကိုပင္စိုးရိမ္လာမိသည္။ သူ ့ကို ခြဲခြာရမွာစိုးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။


သႀကၤန္အတက္ေန ့ ၁၆.၄.၁၂

          “ဒီေန ့ ေမြးေန ့မွာ ညီမေလးဆီက ေတာင္းဆိုစရာရွိတယ္”

          “ဘာလဲေျပာေလ။ လုပ္ႏိုင္တာဆို လုပ္ေပးပါ့မယ္” လို ့ဆိုေတာ့

         “ဒီေန ့ ညီမေလးနဲ ့အတူ စက္ဘီးစီးခ်င္တယ္။ ဦးပိန္တံတားကိုဆံုးေအာင္ေလွ်ာက္ခ်င္တယ္” ဟု ကေလးဆန္စြာ ဂ်ီက်သည္။

           ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီေန ့ဆိုင္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သူနင္းေသာ စက္ဘီးအေနာက္တြင္ကာ သူမထိုင္ကာ လိုက္ပါလာရင္းမွပင္ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ကို သူမဘ၀အတြင္းသို ့ ဇြတ္အတင္း ပစ္သြင္းလိုက္သလိုမ်ားျဖစ္သြားၿပီလား ဟု ေတြးေန မိျပန္သည္။  သူ ့ရဲ့ ဒုတိယဆႏၵတစ္ခုျဖစ္ေသာ ဦးပိန္တံတားဆံုးေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္၀န္းညိဳညိဳအၾကည့္ စိုစုိတို ့ျဖင့္ သူမကိုရင္ခုန္ေစေသာစကားမ်ား သူေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။

          “ညီမေလးကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္”  မသြယ္၀ိုက္ေသာ သူ ့ရဲ့ခ်စ္စကား။

          “မနက္ျဖန္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့က်ရင္ ကိုယ့္ကို အေျဖေပးေနာ္” တဲ့

          “တစ္ရြာသားကို ရည္းစားလုပ္ဖို ့ ညီမေလး မစဥ္းစားရဲပါဘူး။ ကိုကို မႏၱေလးကျပန္သြားတာနဲ ့ ညီမေလးတို ့ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားၾကေတာ့မွာေလ။ ”

          “အခုေခတ္ကဘာေခတ္မို ့လဲ ညီမေလးရယ္။ ညီမေလးက သာမန္ေက်းေတာသူေလးတစ္ေယာက္မွမဟုတ္တာ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ပဲ။ ကိုယ္တို ့မွာ ဆက္သြယ္စရာ ဖုန္းေတြအင္တာနက္ေတြ ဒီေလာက္ေပါေနတဲ့ေခတ္ မွာ ရန္ကုန္နဲ ့အမရပူရဆိုတာ နီးနီးေလးပါ။ ညီမေလးစဥ္းစားရမွာက ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္မခ်စ္ မနက္ျဖန္မွာအေျဖေပးဖို ့ပါပဲ။”

          “ျမန္လိုက္တာ။ မနက္ျဖန္ဆိုေတာ့”

         “မျမန္ပါဘူး ညီမေလးရယ္။ အခ်ိန္ဆိုတာထက္ ကိုယ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ တစ္ကယ္ခ်စ္ဖို ့ပဲလိုတာပါ။ တကယ္လို ့ ကိုယ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူျဖစ္သြားၿပီးရင္ စိတ္ခ်။ ကိုယ္ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တာနဲ ့ ေမေမ့ကို ျပန္ေျပာျပၿပီး ညီမေလးကို လာေတာင္းခိုင္းမယ္”

          “အယ္ ညီမေလးက ေက်ာင္းေတာင္မၿပီးေသးတာ။ ၿပီးေတာ့ အေမနဲ ့ ေမာင္ေလးေတြကို ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ရ မယ့္၀တၱရား ညီမေလးမွာ ရွိေသးတယ္ေလ။”

          “ညီမေလးစိတ္ခ်ေအာင္ ေမေမ့ကို ညီမေလးေမေမဆီေခၚလာၿပီး ကိုကိုတို ့ေစ့စပ္ထားမယ္ေလ။ ဒါဆိုရင္ ေက်နပ္ၿပီ လား။ ေလာေလာဆယ္ ကိုကို ့ကို ခ်စ္ မခ်စ္ အေျဖေပးဖို ့သာ စဥ္းစားထား။ မဂၤလာရွိတဲ့ႏွစ္သစ္မွာ ညီမေလးရဲ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အေျဖကိုပဲၾကားခ်င္တယ္ ဟုတ္ၿပီလား။ ေနာက္ၿပီး ဒီညအိမ္ျပန္ရင္ ညီမေလးရဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးကို ကို္ယ္ယူသြားအံုးမယ္။ ပန္းခ်ီ ကားက ၿပီးေတာ့ၿပီးေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ပန္းခ်ီကားထဲကညီမေလးရဲ့မ်က္လံုးထဲမွာ တစ္ခုခုလိုေနေသးသလို ခံစားရလို ့ ညက်ရင္ ညီမေလးရဲ့မ်က္ႏွာကို စိတ္ကူးထဲပံုေဖာ္ၿပီး ထပ္ျဖည့္ဆြဲလိုက္အံုးမယ္။ မနက္ျဖန္က်မွ ျပန္ယူလာခဲ့ မယ္ေနာ္။”

          ဒီလိုနဲ ့ သူနဲ ့အတူရွိေနခဲ့ေသာ ေန ့ရက္တစ္ရက္ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပန္သည္။


ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့ ၁၇.၄.၁၂

          ဒီေန ့ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့ဆိုေတာ့ အေမက အေၾကာ္ဆိုင္ပိတ္ကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားသည္။  သူလာရင္စား ဖို ့ဆုိၿပီး မနက္စာစီစဥ္ေပးခဲ့ေသးတာမို ့ အေမ့ကို အကဲပိုရန္ေကာဟု သူမ စမိေသးသည္။

          သူလာမည့္လမ္းကို ေမွ်ာ္ရင္း သူမ ထိုင္လိုက္ ထလိုက္။ ဒီေန ့ သူမလည္းဆိုင္မထြက္။ သူလာလွ်င္ မႏၱေလးကို အတူသြားကာ သူမ မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ဘုရားႀကီးႏွင့္မႏၱေလးေတာင္လိုက္ပို ့ေပးမည္ဟု ေမေမ့ထံမွ မေန ့ထဲ ကခြင့္ေတာင္းထားသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူမ ပို၍စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။

          ေနပူမွာစိုးလို ့ မနက္ ၈နာရီထဲမွလာေခၚမည္ဆိုေသာသူ ေန ့လည္၁၁နာရီအထိေရာက္မလာေတာ့ သူမ ဘာလုပ္ ရမယ္မွန္း မသိ။ လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္မ်ားပ်က္လို ့လား။  .....လား။  ......လား။  လားေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူမတစ္ေယာက္ထဲ ေယာက္ယက္ခတ္ ပူေလာင္ေနမိသည္။ သူ ့ကိုရန္ကုန္မွာေနတယ္ဆိုတာႏွင့္ သူ ့နာမည္ကလြဲရင္ သူမ သိတာ ဘာမွမရွိ။ ယုတ္စြအဆံုး သူကိုင္ေနေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကိုေတာင္ သူမ မသိ။
          သႀကၤန္မွာျဖစ္ေသာဇာတ္မို ့ သႀကၤန္ၿပီးခ်ိန္မွာ ၿပီးဆံုးေပ်ာက္ပ်က္သြားခဲ့ၿပီလား။ ဟင့္အင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သူ ဒီလို လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ေလာက္ပါ။ ေဖေဖ့အတြက္ပန္းခ်ီျပပြဲကိုလည္း သူ မျပန္ခင္ စီစဥ္ေပးခဲ့အံုးမည္လို ့ေျပာခဲ့ေသးသည္။ သူမထံမွလည္း သူ အေျဖေတာင္းရအံုးမည္။ သူနဲ ့ သူမမွာ ေရွ ့ဆက္စရာအေၾကာင္းအရာမ်ားစြာရွိပါေသးသည္။ အေတြး မ်ားႏွင့္ေယာက္ယာက္ခတ္ ကာ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ႏွင့္ ဘယ္ႏွစ္နာရီထိုးမွန္း သူမ မသိ။ ညေနေစာင္းလို ့အေမေတာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ျပန္လာခဲ့ၿပီ။

          “သမီး မႏၱေလးက ျပန္ေရာက္လာၿပီလား ” ေမးၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ သူမမ်က္နွာကအရိပ္အကဲကို အေမ ဖတ္ႏို္င္သြားခဲ့သည္။

          “ဖိုးသႀကၤန္မအားတာလည္း ျဖစ္ႏို္င္တာပဲေလ။ သူ ့မွာ တျခားကိစၥေတြလည္း ရွိေနႏို္င္တာပဲ။”

          ဟင့္အင္း။ မျဖစ္နုိင္ပါ။ သူမဆီက အေျဖေတာင္းထားၿပီး ဒီေန ့ပန္းခ်ီကားေလး ျပန္လာေပးမယ္ေျပာသြားေသာ သူ ့မွာ ဒီထက္ (တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္) သူမထက္ ပိုအေရးႀကီးေသာ အျခားအေၾကာင္းအရာ မရွိႏို္င္ပါ။ သူမကို ညာတာ မဟုတ္ဘူးဆို ရင္ေပါ့။ သူ မညာဘူးဟု မသိစိတ္က တင္းခံယံုၾကည္သည္။

          “သႀကၤန္မွာမႏၱေလးကိုလာလည္တယ္။ လာလည္တံုးမွာ သူမလို လမ္းေဘးေစ်းသည္ေကာင္မေလးနဲ ့ ေတြ ့ တယ္။ ေခ်ာေခ်ာေလး မို ့ေတြ ့ေတာ့ ႀကိဳက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့အခ်ိန္တန္လို ့ အိမ္ျပန္သြားေတာ့လည္း ဒါဟာသယ္သြားလို ့ ရတာ မွမဟုတ္ပဲ။ သႀကၤန္ဇာတ္လမ္းကို သႀကၤန္မွာပဲထားခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္သြားတာလည္းျဖစ္ႏို္င္တာပဲေလ။ ရန္ကုန္လိ္ပ္စာ မေျပာ နဲ ့။ မႏၱေလးဘယ္နားမွာတည္းလဲဆိုတာေတာင္ ေမးမထားမိခဲ့ဘူး။ ေမးရေလာက္လည္း သံသယေတြမရွိခဲ့ပါဘူး ကိုကို ရယ္။ ခုေတာ့………. ”  အေတြးမ်ားျဖင့္ သူမေယာက္ယတ္ခတ္ေနဆဲ။

          ဒီလိုနဲ ့ ေမွာင္ရီပ်ိဳးခဲ့ၿပီ။ ထုတ္မေျပာေပမဲ့ သူမနဲ ့ထပ္တူမက်ရင္ေတာင္ သူမလိုပဲ ကိုကို ့ကိုေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမ လည္း စိတ္ပုတီးေလးဆြဲၿပီး အသံတိတ္ ဘုရားခန္းထဲ၀င္ေနခဲ့ၿပီ။ သူမမွာသာ ဆိ္ုင္ကယ္သံၾကားတိုင္း ထထၾကည့္ေနမိ သည္။

          ည၇နာရီေက်ာ္ ........... သူမစိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါၿပီ။ ကိုယ့္ကုိကုိယ္ အညာခံလိုက္ရၿပီဟုလည္း ယူဆလိုက္ၿပီ။ စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တာႏွင့္ မ်က္ရည္တို ့က ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာခဲ့သည္။

          ည၈နာရီ .............. သူမ ျခင္ေထာင္ထဲေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ေမာင္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဆူညံစြာျငင္းခုန္သံေတြကို နား ေထာင္ရင္း နားထဲမွာဆိုင္ကယ္သံညက္ညက္ေလးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိရက္ႏွင့္တမ္းတမိျပန္ၿပီဟု ကိုယ့္ဘာသာ ျငိဳျငင္ မိသည္။

          “ဒီအိမ္က ေအးမတို ့အိမ္ပါလားခင္ဗ်ာ”

          မမွားႏို္င္။ ဒါေတာ့ မမွားႏို္င္ေတာ့။ “ဟုတ္ပါတယ္” ဆိုေသာေမာင္အငယ္ရဲ့အသံအဆံုး ၀ုန္းကနဲအိမ္ေရွ ့ကို သူမ ေရာက္သြား ခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ ့မွာျမင္လိုက္ရေသာတစ္ေယာက္က သူမတို ့ျပသနာျဖစ္တဲ့ေန ့က အတူပါလာေသာသူ။ ေနာက္ေန ့ေတြမွာလည္း ကားေပၚမွာပါလာေသာ ကိုညီခဆိုေသာ ကိုကို ့ရဲ့အကိုတစ္ဦး။ သူ ့ကို အေတြ ့မွာ ဘယ္လိုမွ ဟန္မေဆာင္ႏို္င္စြာျဖင့္

          “ကိုကိုေရာဟင္ အကုိ ကိုကိုေရာ” သူမရဲ့ အလုအယက္ ေမးခြန္းအဆံုးမွာ သူ ့မ်က္နွာ ပို၍ မိႈင္းညိဳ့သြားပါသည္။

          “ေအးမကို ဖိုးသႀကၤန္ေပးခိုင္းလိုက္တာ” သူ ့လက္ထဲက ပန္းခ်ီကားကိုလွမ္းအယူ ပန္းခ်ီကားေပၚမွာ ေပေနေသာ ေသြးစ အခ်ိဳ ့ကို ျမင္ရသည္။ ဘုရားေရ ကိုကို ဘာျဖစ္ၿပီလဲ။

          “မေန ့ညေနက ဖိုးသႀကၤန္ ေတာင္သမာန္ကအျပန္မွာ ေအးမပံု ဒီပန္းခ်ီကားေလးကိုကုိ္င္ၿပၤီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီ ေရာက္ လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာေအးမကို ဟိုတေန ့က ဆြဲလားရမ္းလားလုပ္ခဲ့တဲ့ အာကာလည္း ရွိေနခဲ့တယ္။ အာကာက ပန္းခ်ီကား အေၾကာင္းေမးေတာ့ ဖိုးသႀကၤန္က ေအးမနဲ ့သူ ့အေၾကာင္းကို အမွန္အတိုင္းေျပာျပလိုက္တယ္။ အာကာက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဆိုေတာ့ သူ ့အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ သူက နာမည္ေက်ာ္လူမိုက္။ လက္ရဲဇက္ရဲသမား။  မနက္ျဖန္ မနက္ပိုင္း ေအးမနဲ ့ခ်ိန္းထားတဲ့အေၾကာင္းေျပာေနတဲ့ ဖိုးသႀကၤန္ကိုၾကည့္ၿပီး အာကာမ်က္နွာေပၚ ကျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျပာင္းအလဲ ကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ျဖန္ေအးမဆီသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ ပါလိုက္မယ္လို ့ ေျပာထားခဲ့တယ္။ အာကာ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ သူ ့ကို မေျပာျပလိုက္မိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ႏိုးလာေတာ့ သူက မရွိေတာ့ဘူး။ ေနပူမွာစိုးလို ့ဆိုၿပီး အိမ္ကအေစာႀကီးထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

          ဒါေၾကာင့္ သူ ့ကို စိတ္မခ်တာနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာတာ။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ အာကာနဲ ့သူ ့သူငယ္ခ်င္း ေတြက ၿမိ္ဳ ့အထြက္မွာ ဖိုးသႀကၤန္ကုိ ျပႆနာရွာၿပီး ၀ိုင္းရိုက္ၾကတယ္။ အာကာရိုက္လိုက္တဲ့ဒုတ္က ဖိုးသႀကၤန္ရဲ့ေနာက္စိ ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိသြားခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္ေတြ ထြက္ေျပးသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာေတာ့ ထြက္ေျပးသြား တဲ့ အာကာရဲ့ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ၿမီးကိုပဲျမင္လိုက္ရတယ္။

          ဖိုးသႀကၤန္ကို ခ်က္ခ်င္းေဆးရံုပို ့ဖို ့စီစဥ္ခဲ့တယ္။ သူ ့ဒဏ္ရာက ျပင္းတယ္။ လမ္းမွာလည္း ေသြးကအရမ္းထြက္ေန တယ္။ ေရာက္တာနဲ ့ေသြးေတြသြင္းရတယ္။ ရဲစခန္းမွာလည္း တိုင္ခ်က္ဖြင့္ထားတယ္။ ခု အာကာနဲ ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကိုဖမ္းလိုက္ၿပီ။ ဖိုးသႀကၤန္ရဲ့အိမ္ကိုလည္း လွမ္းအေၾကာင္းၾကားရ တယ္။ ေအးမကိုသတိရေပမဲ့ ဘယ္လိုဆက္သြယ္ ရမယ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။

          ဖိုးသႀကၤန္က သတိရတခ်က္ မရတခ်က္မို ့ အနားကလည္း မခြာရဲဘူး။ သူသတိတစ္ခ်က္ျပန္အလည္မွာ ေအးမရဲ့ အိမ္လိပ္စာေပးၿပီး ဒီပန္းခ်ီကားေလးကို သြားေပးဖို ့မွာခဲ့တယ္။ အရိုက္ခံရတံုးကရတဲ့ဒဏ္ရာကေသြးေတြနဲ ့ ပန္းခ်ီကား ရဲ့ ေထာင့္ေလးမွာ အသည္းပံုေလး သူ သတိမလစ္ခင္က ဆြဲထားတယ္တဲ့။ ေအးမကိုလည္း သူ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္တဲ့။  ဒါေပမဲ့ .................. ” ေျပာရင္းတိမ္၀င္သြားတဲ့ စကားသံေအာက္က ကိုကိုရဲ့ကံၾကမၼာကို သူမ မၾကားရဲဘူး။

          “မေျပာနဲ ့ ................  မေျပာပါနဲ ့”

          သူမရွိေတာ့ဘူးလို ့ သူမကို မေျပာလိုက္ပါနဲ ့။ မေျပာၾကပါနဲ ့။ သူရွိေနတယ္။ သူမရင္ထဲမွာ သူအၿမဲရွိေနမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ ျပန္လာမွာပါ။ တစ္ေန ့ေန ့မွာ သူမဆီကိုေရာက္ေအာင္ သူ ျပန္လာမွာပါ။

          သူထပ္ျဖည့္ဖို ့က်န္ေသးတယ္ဆိုၿပီးယူသြားတဲ့ပန္းခ်ီကားမွာ သူျဖည့္ခဲ့တာက သူမရဲ့ ေဆြးျမည့္တဲ့မ်က္၀န္းေတြ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေနခဲ့ရတာလဲ။ သူမသူ ့ကို ၾကည့္ေနၾကခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ့တဲ့မ်က္၀န္းေတာက္ေတာက္ေတြမဟုတ္ပဲ အေဆြး မ်က္၀န္းေတြဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေနခဲ့ရတာလဲကိုကိုရယ္။ ကံၾကမၼာကို ႀကိဳမ်ားသိခဲ့ေလသလား။

           ပန္းခ်ီကားေထာင့္က အသည္းပံုခပ္ရဲရဲေလးကိုကိုင္ၾကည့္မ္ိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခာက္ေသြ ့သြားမွာမဟုတ္တဲ့ ကိုကိုရဲ့ ႏွလံုးေသြးေတြ၊ ကိုကိုရဲ့ ေမတၱာေသြးစက္ေတြ ...............

          သူ ျပန္လာမွာပါ။ သူမတို ့ပန္းခ်ီျပပြဲေတြလုပ္ရအံုးမယ္။ သူ ့ကို အေျဖျပန္ေပးရအံုးမယ္။ သူ ့ေမေမ့ကို ေခၚလာၿပီး ေစ့စပ္ပြဲ လုပ္ရအံုးမယ္။ သူမတို ့ႏွစ္ေယာက္မွာ လုပ္စရာကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတာမို ့ သူမဆီကို သူ ေသခ်ာေပါက္ ျပန္လာမွာပါ။
သူျပန္လာမွာပါေနာ္။

          “ေအးမ”

           “သမီး” ကိုညီခနဲ ့ေမေမ့ရဲ့ေအာ္သံကို သူမ ေနာက္ဆံုးၾကားလိုက္မိတာမ်ားလား။ မေသခ်ာေပ။

                                                xxxxxxxxxxx

ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့ ၁၇.၄.၁၃

          အတိတ္ကဒဏ္ရာမ်ားကို မေမ့ႏို္င္လို ့ ေတာင္သမာန္အင္းႏွင့္ ဦးပိန္တံတားဆိုရင္ စကားပင္အစမခံခဲ့ေသာ ညီခ တစ္ေယာက္ ဒီေန ့ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့မွာ တိုက္ဆိုင္လြန္းစြာ ဖိုးသႀကၤန္ကို သတိရစိတ္ျဖင့္ဘယ္လုိမွ မေနႏိုင္လြန္းစြာ ဒီကိုေရာက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ သူေတာင္ အတိ္တ္တေစၦေခ်ာက္လွန္ ့ခံရဆဲဆိုရင္ ကာယကံရွင္ သူမကေရာ။ သူမ ဘယ္လို ရွင္သန္ေနထိုင္ရပ္တည္ေနခဲ့ပါသလဲ။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ကိုယ့္ညီကိုမေမ့ႏိုင္စိတ္ျဖင့္ ေတာင္သမာန္အင္းကိုပါ ေမ့ထားခဲ့မိသူက ညီခရယ္သာ။

           ဒီေန ့မွာေတာ့ ဒီေနရာမွာ သူမရွိေနမယ္မွန္းသိပါရက္ႏွင့္ ရင္မဆိုင္ရဲစြာ သို ့ေသာ္ မေတြ ့ပဲနဲ ့လည္း ျပန္မသြားရက္စြာႏွင့္ သူလာခဲ့တာျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ တံတားေပၚမွာ ဘယ္လိုမွေျပးမလြတ္စတမ္း သူမနဲ ့ေတြ ့လိုက္ရခ်ိန္မွာ သူ ဘာေျပာရမလဲ။ သူမကို နာက်င္ေစမည့္ အမွန္တရားဆိုသည့္ ခါးသက္သက္စကားလံုးမ်ားကိုေျပာခ်ရမည္လား။ ဒါမွ မဟုတ္ သူမကို တဒဂၤစိတ္သက္သာေစ မွာျဖစ္ေပမဲ့ တစ္သက္လံုးစာ သူမဘ၀ကိုခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသလိုျဖစ္ေစမည့္ မုသား စကားလံုး ခ်ိဳခ်ိဳမ်ားကို ေျပာရမည္လား။

           တကယ္ေတာ့ သူထင္သလို မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သူ ့ဆီကို ဦးတည္လာေနသည္ဟုထင္ရေသာ သူမေျခလွမ္းမ်ားကသူ ့  ကို ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းသြားခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ သူမမ်က္ႏွာမွာေတာ့ အခ်ိဳသာဆံုးအၿပံဳးမ်ားႏွင့္

          “ကိုကို ဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားေနတာလဲဟင္။ ကိုကို ့ကို ညီမေလး ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ သူမ်ားေတြက ကိုကိုျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ ဘူးလို ့ေျပာေပမဲ့ ညီမေလး မယံုခဲ့ပါဘူး။ တခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ ညီမေလးဆီ ကိုကိုေရာက္ေအာင္ ျပန္လာမယ္ ဆိုတာ ညီမေလးသိေန ခဲ့ပါ တယ္ကိုကိုရယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုကိုလာမယ္ေျပာတဲ့ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့မွာေပါ့။ ဒီေန ့မွာ ညီမေလးဆီကို အေျဖေတာင္းဖို ့ ကိုကိုျပန္လာလိမ့္မယ္လို ့ ညီမေလး ယံုၾကည္ေနခဲ့တယ္။ ညီမေလးလည္း ကိုကို ့ကို အရမ္းခ်စ္ပါ တယ္ေနာ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီတစ္ခါ ကိုကို ပန္းခ်ီဆြဲေပးရင္ ညီမေလးကို ၿပံဳးၿပံဳး ေလးဆြဲေပးေနာ္။ ဒီပန္းခ်ီကားေလးထဲက လို ေဆြးျမည့္ေနတဲ့ အငိုမ်က္လံုးနဲ ့ပံုေတာ့ ညီမေလး မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေရာ ့ ကိုကို ့ပန္းခ်ီကားကို ကိုကိုပဲျပန္ယူလိုက္ေတာ့”

            တတြတ္တြတ္ၾကားေနရေသာစကားသံေၾကာင့္ သူ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္စိေ၀့ၾကည့္မိသည္။ ေလာေလာဆယ္ ေတာ့ ဒီဇရပ္ထဲမွာ သူမႏွင့္သူ ႏွစ္ေယာက္ထဲသာရွိသည္။ သူမေျပာေနသူမွာ သူ မဟုတ္ဘူးဆိုပါလွ်င္…………………။ ညီခတစ္ေယာက္ ၾကက္သီးျဖန္းကနဲ ထသြားမိသည္။

            သူမကေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ပန္းခ်ီကားေလးကမ္းေပးကာ စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနဆဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့ေသာ စိတ္ထိခိုက္စရာအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို လက္မခံခ်င္ေသာစိတ္ျဖင့္ သူမရဲ့စိတ္ေတြဟာ တခါတရံမွာ ပံုမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုေသာ သူမေမေမႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကေျပာလိုက္ေသာစကားမ်ားကို ညီခလက္မခံခ်င္ပါပဲ လက္ခံလိုက္ ရေလသည္။

          ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ အာကာရဲ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ တဒဂၤမိုက္မဲမႈ စိတ္ထြက္ေပါက္ေအာက္မွာ ပ်က္စီးသြားေသာဘ၀က ၃ခုေတာင္။ အာကာကိုယ္တိုင္လည္း ခုခ်ိန္မွာဥပေဒရဲ့အဆံုးအမကိုခံယူကာ သံတိုင္မ်ားၾကားတြင္ သူ၏ႏုပ်ိဳေသာေန ့ရက္မ်ားကို ေပးဆပ္ေနခဲ့ ရၿပီ။ ဖိုးသႀကၤန္ဆိုေသာ သူ ့ညီေလးကေတာ့ ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ ဒီေန ့မွာတစ္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြထဲမွာ သနားစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ညီငယ္ဖိုးသႀကၤန္ကို မေမ့ႏိုင္ေသးပဲ မသိစိတ္၏ စြဲလမ္းတမ္းတမႈျဖင့္ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ေလးျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားခဲ့ရရွာေသာ သူမသာလွ်င္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ေမဇူး

ခ်ိဳျမိန္ေသာသစၥာ (အပိုင္း ၁)ေမဇူး

ခ်ိဳျမိန္ေသာသစၥာ (အပိုင္း ၁)


       မႏၱေလးသားေတြႏွင့္ ေတာင္သမာန္အင္း၊ ဦးပိန္တံတားဆိုတာေတြက ခြဲျခား၍မရေကာင္းေသာ အရာေတြသာျဖစ္သည္။ သြားရတာ အလွမ္းမေ၀းသလို သာေတာင့္သာယာရွိေသာေနရာေလးမို ့ အားတိုင္းမွာ ဆိုင္ကယ္ေလးႏွင့္ ရႊတ္ဆို ေရာက္သြားၿမဲ။ ဒီေလာက္သြားရလြယ္ၿပီး သာသာယာယာ ရွိေနေသာေနရာတစ္ခုကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သူစြန္ ့ခြာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ပင္ရွိခဲ့ၿပီ။

          ဒီေန ့မွာ သူ ့စိတ္တို ့ဘယ္လိုမွေနလို ့ထိုင္လို ့အဆင္မေျပလြန္းတာေၾကာင့္ ေတာင္သမာန္အင္းသို ့ ထြက္လာ ခဲ့မိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ရႈခင္းမ်ားႏွင့္ ေတာင္သမာန္အင္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သာသာယာယာစိုစိုေျပေျပ၊ ညေနခင္း ေလေျပႏုႏုက သူ ့ကို ဆီးႀကိဳေပြ ့ဖက္ႏႈတ္ဆက္သည္။

          ဆိုင္ကယ္ကို တံတားေအာက္မွာရပ္ခဲ့ၿပီး ေျဖးေလးစြာျဖင့္ တံတားေပၚတက္လာခဲ့သည္။ တံတားေပၚကသစ္သားေခ်ာင္းေတြ ကိုျဖတ္နင္းသြားခ်ိန္မွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ထျမည္ေသာသစ္သားအခင္း၏ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးေဂ်ာက္ေဂ်ာက္အသံက တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ငိုသံ အလား သူ ့ႏွလံုးသားကို ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ နာက်င္ေစသည္။

            တံတားေပၚေရာက္ေတာ့ ေတာင္သမာန္ေရာက္အမွတ္တရလို ့ေျပာႏိုင္ေသာ အေ၀ရာေစ့ေလးမ်ားႏွင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ အမွတ္တရပစၥည္းေလးမ်ား ေရာင္းေသာေစ်းသည္ေတြကိုအေတြ ့မွာ ေျခလွမ္းေတြက ဘရိတ္ဆြဲလိုက္သလို တုန္ ့ကနဲ ျဖစ္သြား သည္။ သူတို ့အနားက ေျဖးေလးစြာေလွ်ာက္သြားရင္း တံတားေပၚမွာ ေတြ ့သမွ် ေစ်းသည္မ်ား ဧည့္သည္မ်ား၏ မ်က္ႏွာကို မလြတ္ တမ္းလိုက္ၾကည့္မိျပန္သည္။ တျဖည္းျဖည္းနွင့္ သူ တံတားအလယ္္နားကိုေရာက္လာခဲ့သည္။ ေရွ ့ မွာ ဇရပ္ေလးတစ္ခု။ အဲဒီမွာ ခဏထိုင္နားလွ်င္ေကာင္းမည္။ ေျခလွမ္းေတြက ေရွ ့မဆက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လြန္းလွသည္။

          ဇရပ္ထဲလွမ္း၀င္မယ္အလုပ္မွာ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္စရာေကာင္းေသာ ျမန္မာဆန္ဆန္ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုက သူ ့အာရံု ထဲကို ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ပင္နီရင္ဖံုးေလးႏွင့္ ေယာထမိန္ေလးကို၀တ္ကာ ဆံပင္အရွည္ႀကီးကိုက်စ္ဆံၿမီးေလး၂ဘက္ ခြဲက်စ္ထားၿပီး ပါးျပင္မွာ ပါးကြက္ၾကားေလးႏွင့္ ေခ်ာေမာလွပလြန္းေသာမ်က္ႏွာေလးတစ္ခု။ ဟိုးတခ်ိန္ကလည္း ဒီလိုပန္းခ်ီဆြဲခ်င္ စရာေကာင္းေသာျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုကပဲ ဒီဇာတ္လမ္းကို စတင္ေစခဲ့တာျဖစ္သည္။ အခုလည္း သူ ႀကံဳရျပန္ၿပီလား။ သူမမ်က္ႏွာ ကို ေသခ်ာျမင္ေတြ ့မွတ္မိသြားခ်ိန္မွာေတာ့

          “အာကာရာ မင္းကြာ။ လုပ္ရက္လိုက္တာ” သူ ့ႏႈတ္မွ မေနႏိုင္စြာ အသံထြက္ ညည္းညဴလိုက္မိသည္။ ထို ့အတူ လွိဳက္ကနည္းျဖစ္ေပၚလာေသာ၀မ္းနည္းစိတ္တို ့ကို ဘယ္လိုမွမထိန္းနိုင္တာမို ့ သူမ မျမင္ခင္ သူ ခ်က္ခ်င္းေနာက္ျပန္ ဆုတ္လိုက္သည္။ သို ့ေသာ္ သူေနာက္က်သြားခဲ့ေလၿပီ။ သူမ သူ ့ကို ျမင္ေတြ ့သြားခဲ့ၿပီ။ လင္းလက္ေတာက္ပသြားေသာ သူမမ်က္၀န္းမ်ားက သူ ့ကိုမွတ္မိတယ္ဆိုတာ ယံုမွားသံသယျဖစ္စရာမရွိ။

          သူမလက္ထဲတြင္ သူမရဲ့ပံုတူပန္းခ်ီကားေလးကိုကိုင္ကာ သူ ့အနားကို သူမေရာက္ရွိလာခဲ့ပါသည္။ သူမ ဘာေတြ ေမးလို ့ သူ ဘာျပန္ေျဖရမွာလဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူမအေရွ ့မွ အခိုးအေငြ ့အျဖစ္ႏွင့္သာ သူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္မိပါသည္။

                                                xxxxxxxxxxx

သၾကၤန္အႀကိဳေန ့ ၁၂.၄.၁၂


          ဦးပိ္န္တံတားမွာေစ်းေရာင္းရတာ သႀကၤန္ရက္ေတြမွာ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုးဟု သူမထင္သည္။ သႀကၤန္ ရက္မ်ားတြင္ လာၾကေသာသူအမ်ားစုမွာ မူးေနတတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ပံုမွန္ေန ့ရက္မ်ားတြင္ သူမတို ့လို လမ္းေဘးေစ်း သည္ေလးေတြက ညေနပိုင္းမွသာ ေစ်းေရာင္းၾကေပမဲ့ ဒီလိုသႀကၤန္ရက္ေတြမွာ လူစည္ကားတတ္တာမို ့မနက္ထဲကပင္ ေစ်းေရာင္းထြက္ၾကသည္။

           ဆိုင္ခန္းငွားခမတတ္ႏိုင္ေသာ သူမတို ့ေတြက တံတားေပၚမွာ ႀကံဳသလိုေလးခင္းကာ ေရာင္းရတာပင္။ သူမက အေ၀ရာေစ့ေလးမ်ားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေသာ့တြဲမ်ား၊ ဆြဲႀကိဳးမ်ား၊ လက္ကိုင္အိတ္ေလးမ်ား၊ဆံထိုးမ်ား စေသာအမွတ္တရ ပစၥည္းေလးမ်ားကို ေဖာက္သည္ယူကာ တဆင့္ျပန္လည္ေရာင္းခ်ေသာေစ်းသည္ေလးသာျဖစ္သည္။

           ေဖေဖရွိစဥ္ကေတာ့ အေမေရာ ေအးမပါ ေစ်းမေရာင္းခဲ့ရ။ ဦးပိန္တံတားႀကီးရွိေနေသာ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာေမြးဖြား ႀကီးျပင္း လာေသာေဖေဖက ၀ါသနာအခံျဖင့္ေရေဆးပန္းခ်ီကားေလးေတြ ဆြဲေရာင္းသည္။ ဒီတံတားႀကီးကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာလွ်င္ အလယ္ နားေလးတြင္ ဇရပ္ေလးေတြရွိသည္။ ထိုဇရပ္ေလးေတြေပၚမွာ အေဖပန္းခ်ီဆြဲသည္။ ပံုတူပန္းခ်ီ၊ ရႈခင္းပန္းခ်ီစသျဖင့္..........

          ပန္းခ်ီေက်ာင္းဆင္းမို ့ ေရးဆြဲေသာလက္ရာမ်ားကသပ္ရပ္ကာ ေစ်းသက္သက္သာသာႏွင့္ေရာင္းခ်ေသာေဖေဖ့ ပန္းခ်ီ ကားေလးေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားသာမက ျပည္တြင္းဧည့္သည္ေတြလည္း၀ယ္ၾကသည္။ သူမတို ့ မခ်မ္းသာခဲ့ေပမဲ့ ဆင္းဆင္းရဲရဲ လည္း မေနခဲ့ရ။ ဒီေတာ့ ေဖေဖ့၀င္ေငြက မိသားစု ၅ေယာက္၀မ္းစာကို ေျပလည္ေအာင္ေျဖရွင္းႏိုင္သည္ပဲ ေျပာရမည္။ သူမ တို ့ေမာင္ႏွမ ၃ေယာက္ ေက်ာင္းကို ေအးေဆးစြာတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။

          သို ့ေသာ္ သူမဆယ္တန္းေျဖအၿပီးမွာ ႏွလံုးေရာဂါျဖင့္ ရုတ္တရက္ ေဖေဖကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ဒီေတာ့ေက်ာင္း မၿပီးေသးေသာ ေမာင္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုဦးစားေပးကာ သူမေစ်းထြက္ေရာင္းဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အေမကလည္း သူမ တို ့အိမ္၀ိုင္းေလးအတြင္းမွာပင္ အေၾကာ္ဆိုင္ေလးဖြင့္ေနခဲ့ၿပီ။ သူမကို အေမကေစ်းမေရာင္းပဲ ေက်ာင္းဆက္တက္ေစခ်င္ ေပမဲ့ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ပဲတက္ပါရေစဟု အေမ့ကိုအတန္တန္ခြင့္ေတာင္းရင္း သားအမိႏွစ္ေယာက္ဘ၀ကို စတင္ရုန္း ကန္ခဲ့သည္။

          ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွလာေသာ ခရီးသြားမ်ားသာမက မႏၱေလးမွဆင္းလာေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ား၊ ကားမ်ားက လည္း ေန ့လည္ပိုင္း ေတာင္သမာန္အင္းမွာ လာ၍အနားယူၾကတာမ်ားသည္။ ဒီေန ့ေတာ့ မ်က္ႏွာစိမ္းဧည့္ သည္မ်ား အလာနည္း လို ့ထင္သည္။ မနက္ထဲက သူမ ေစ်းဦးမေပါက္ေသး။ လူတစ္စု သူမဆိုင္ေလးေရွ ့က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။

          “အကိုတို ့အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ ေသာ့တြဲေလးေတြေနာ္။ ၀ယ္သြားပါအံုး” ေမးမိတာမွားသြား ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။ အနားကအျဖတ္မွာ ေထာင္းကနဲထလာေသာအရက္နံ ့ေၾကာင့္ သူမ ေနာက္ဆုတ္ လိုက္သည္။ သို ့ေသာ္ ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ ေအးစက္ေရစိုေနေသာ လက္တစ္ဖက္က သူမရဲ့ လက္ေကာက္၀တ္ကို ဆတ္ကနဲ လာေရာက္ဆုပ္ကိုင္သည္။

          “အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္မလိုပါဘူးကြာ။ မင္းဒီပစၥည္းေတြေရာင္းရင္ တစ္ေနကုန္ဘယ္ေလာက္ျမတ္မွာမို ့လဲ။ ငါ တို ့နဲ ့ ဘီယာဆိုင္လိုက္ထိုင္ၿပီး ငါတို ့ကို ျပဳစုေပး။ မင္းအတြက္ေစ်းေရာင္းတာထက္မ်ားတဲ့ ပိုကိုက္တဲ့ ေန ့တြက္ ငါတို ့ ရွင္းေပးမယ္။ ဘယ္လိုလဲ။ ေက်နပ္တယ္မို ့လား။လာလိုက္ခဲ့” ေစာ္ကားေသာစကားကို ေျပာေနသူထံမွ ျပင္းထန္စြာထြက္ ေနေသာအရက္ နံ ့ႏွင့္ယိုင္ထိုးေနေသာ ခႏၶာကိုယ္အေနအထားက ထိုသူအမူးလြန္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပေနသည္။

          “ရွင္ . ကၽြန္မလက္ကိုလႊတ္ေနာ္။ ကၽြန္မ မိေကာင္းဖခင္သားသမီးပါ။ သမၼာအာဇီ၀နဲ ့ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္လုပ္ စားေနတာ။ မဟုတ္တာေတြလာမေျပာပါနဲ ့” ရွက္ရြံ ့ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ သူမအသံကက်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာသည္။ ပတ္၀န္း က်င္ကိုအကူအညီရလုိရျငား မ်က္စိေ၀့ၾကည့္မိသည္။

         တံတားေပၚတြင္ ေန ့လည္ခင္းအခ်ိန္မို ့ လူရွင္းေနသည္။ သူမအနားမွာ အေၾကာ္စံုေတြဗန္းထဲထည့္ကာ ထိုင္ေရာင္းေနတဲ့ အေမအိုႀကီးရယ္၊ ဇီးကြက္လိုဒီးဒုတ္လို ငွက္အထူးအဆန္း ေလးေတြကို ေလွာင္အိမ္ထဲမွာထည့့္ေရာင္းတဲ့ သူမထက္ငယ္တဲ့ငွက္ သည္ေကာင္မေလးရယ္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ၀ယ္သူမရွိလို ့တစ္ေယာက္တည္း ငိုက္ျမည္းေနတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းရုပ္ထုေတြေရာင္းတဲ့ ဦးေလးႀကီးရယ္ ေနာက္ေတာ့သူတို ့လူစုရယ္သာရွိ သည္။

          တံတားေအာက္မွ လူေတြကလည္း သူတို ့ကိစၥ သူတို ့အေတြးေတြနဲ ့ လြန္ ့လူးရစ္မူးေနၾကသည္။ သူမအတြက္ ကူကယ္ရာ မရွိ။ သူမအနားက သူတို ့အုပ္စုကိုၾကည့္မိေတာ့လည္းအားလံုးနီးပါးသည္ ထိုသူနည္းတူမူးေနၾကသူမ်ားသာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အနားမွာ လာရပ္ေသာတစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သူမ အားတက္သြားသည္။ ထိုသူ ့မ်က္၀န္းမ်ားက ရီေ၀ေ၀ မႈန္မိႈင္းမိႈင္းမဟုတ္ပဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္မို ့ သူမ ၀မ္းသာသြားမိသည္။

          “အာကာ မင္းအရမ္းမူးေနၿပီ ျပန္ၾကစို ့။ ကိုညီခ အာကာ့ကို အရင္ေခၚသြားေတာ့”  သူကေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ အာကာ့လက္ ထဲမွ သူမလက္ကို အတင္းဆြဲျဖဳတ္ေပးခဲ့သည္။ အာကာဆိုသူက သူ ့ကို မၾကည္မလင္ျပန္ၾကည့္ရင္း ဘာမွေတာ့မေျပာပဲ လွည့္ထြက္ သြားတာမို ့ ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ သူမ သူ ့ကိုၿပံဳးျပမိသည္။

          “ေဆာရီးေနာ္ ညီမေလး။ သူ ့ကိုယ္စားေတာင္းပန္ပါတယ္။ သူ အရမ္းမူးေနလို ့ပါ။ လက္ကနီရဲသြားတာပဲ။ အရမ္း နာသြားလား။ ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”

          “ရပါတယ္။ အကို ့ကိုေတာင္ ညီမက ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ”

          “ကိုယ့္နာမည္ ဖိုးသႀကၤန္ပါ။ ဒါနဲ ့ ဒီမွာေန ့တိုင္းေစ်းလာေရာင္းတာလား။ ညီမေလးနာမည္ကေရာ။”

          “ညီမနာမည္ ေအးမပါ။ အမရပူရၿမိဳ ့ထဲကေန ဒီကိုေန ့တိုင္း ေစ်းလာေရာင္းတာပါ”

          ထိုအခ်ိန္မွာပဲ တံတားေအာက္ဆီမွ ကားဟြန္းသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားရကာ သူ ့ကို လွမ္းေခၚတာမို ့

          “ေနာက္ေန ့မွ ထပ္လာခဲ့မယ္ေနာ္။ ဒီမွာပဲရွိမယ္မဟုတ္လား”  ေျပာေျပာဆိုဆို သူမနားမွအေျပးတပိုင္းႏွင့္ သူ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။

          သူမလက္ကိုဆြဲခဲ့ေသာအာကာက ကားေပၚမွမေက်မနပ္ႏွင့္ သူမကို ေက်ာခ်မ္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၾကည့္သြား ခဲ့ေသးသည္။ သူတို ့ျပန္သြားခဲ့ေပမဲ့ ဒီေန ့ တစ္ေန ့လံုးေစ်းေရာင္းရတာ နေ၀တိမ္ေတာင္ႏွင့္ အဆင္မေျပလွ။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ မ်က္၀န္းညိဳညိဳႏွင့္ သူ ့ပံုရိပ္ကသာ သူမကို တေနကုန္စိုးမိုးေနခဲ့သည္။ ဆိုင္သိမ္းၿပီးစက္ဘီး ေလးနင္းကာ သူမ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ခါတိုင္းလို အေမႏွင့္စကားေတြ မၾကြယ္မိ။ ခါတိုင္းဆိုေစ်းေရာင္းသည့္အေတြ ့အႀကံဳ ေတြ အေမ့ကိုျပန္ေျပာေန က်ျဖစ္ေပမဲ့ ဒီေန ့ျပႆနာျဖစ္တာကိုေတာ့ အေမစိတ္ပူမွာစိုးလို ့ ျပန္မေျပာျပခ်င္ေတာ့ေပ။

          “သႀကၤန္ရက္မွာအမူးသမားေတြမ်ားတယ္။ ေစ်းမေရာင္းပါနဲ ့သမီးရယ္”လို ့ အေမက အစထဲက တားခဲ့ေသးသည္။ ခုလိုျပႆနာျဖစ္တာသိသြားရင္ အေမေနာက္ေန ့ေတြမလႊတ္မွာေသခ်ာသည္။


သႀကၤန္အက်ေန ့ ၁၃.၄.၁၂


          “ေနာက္ေန ့မွထပ္လာခဲ့မယ္” ဆိုေသာ သူ ့စကားသံေၾကာင့္ သူမ ဒီမနက္ ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီးအလွျပင္ေနမိေလသလား။ မနက္ဆိုင္ခင္းၿပီးထဲက သူမအၾကည့္ေတြက တံတားကိုအ၀င္လမ္းမႀကီးဆီသို ့ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္။ ဒီလိုနဲ ့ ေန ့ခင္းပိုင္းမွာ လူေတြတစ္စထက္တစ္စ မ်ားျပားလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာတာကေတာ့ သႀကၤန္ဆိုလွ်င္ ေရပက္ခံ ထြက္သမားမ်ားက မနက္ပိုင္း မႏၱေလးက်ံဳးပတ္ပတ္လည္မွာေရကစားၾကၿပီး  ေန ့လည္ပိုင္း ေနပူခ်ိန္မွာ အရိပ္ေကာင္းေသာ ေတာင္သမာန္အင္းမွာ လာအနားယူတတ္ၾကကာ ညေန  ၃-၄ နာရီေလာက္မွ မႏၱေလး ဘက္ျပန္ဆင္း ကာ ေရျပန္ကစားတတ္သည္တဲ့။ သူေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဒီလိုေန ့လည္ခင္းမ်ိဳးတြင္ မယ္ဇယ္ ပင္တန္းေအာက္က အရိပ္ေကာင္းေသာဆိုင္ႀကီးေတြမွာ ထိုင္စရာမရွိေလာက္ေအာင္ လူအျပည့္ခံုအျပည့္ႏွင့္စည္ကား ဆူညံေနခဲ့သည္။ ေနပူခ်ိန္ ဆိုေတာ့ တံတားေပၚတက္လမ္းေလွ်ာက္သူ နည္းပါး က်ဲပါးလြန္းလွသည္။

          ေန ့ခင္း ၁နာရီေလာက္မွာ သူမမွတ္မိေနခဲ့ေသာ အမိုးဖြင့္ဂ်စ္ကားေလးေပၚတြင္ သူလိုက္ပါလာလွ်က္ တံတားေအာက္ ဘက္ကို၀င္လာတာ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ မေန ့က သူမႏွင့္ျပသနာျဖစ္ေသာတစ္ေယာက္ကို မေတြ ့ရတာမို ့ စိတ္ေအးသြားမိ သည္။ သူနွင့္အေဖာ္တစ္စု အပင္တန္းေတြေအာက္က ခံုေတြဆီေလွ်ာက္သြားၾကတာ သူမျမင္ေနရသည္။ ထို ့ေနာက္ ဘီယာ လွမ္းမွာေနသံၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္စြာ သူမ ေက်ာခိုင္းလိုက္ပါသည္။ ေတာ္ပါၿပီ။ သူမနဲ ့ ဘာမွမဆိုင္ေသာကိစၥေတြပဲ။

          သူမအၾကည့္ေတြကို ေနပူပူေအာက္မွာ ေဒသအေခၚ ငွက္ဆိုသည့္ လက္ခတ္ေလွေလးေပၚမွာ ထီးေဆာင္းကာ ထိုင္ေနေသာ ႏိုင္ငံျခားသားႏွစ္ေယာက္ဆီ ေရႊ ့ေျပာင္းလိုက္မိသည္။ ၾကည့္ပါအံုး မိန္းမျဖစ္သူက ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ ေနမပူေအာင္ ထီးေလးမိုးေပးရင္း ေယာက်ာ္းျဖစ္သူကလည္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကိုတဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနရင္း ေနပူ တာကိုေတာင္ သတိမထားမိသလို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနၾကသည္။ သူတို ့ကိုသေဘာက်စြာေငးေမာေနမိေသာ သူမကိုယ္ေပၚသို ့ ေအးစက္ေသာ အထိအေတြ ့နဲ ့အတူ ေရတို ့က်လာခဲ့သည္။ မေန ့ကလို ျပႆနာျဖစ္ျပန္ၿပီလားလို ့ စိုးရိမ္စြာျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ သူမကိုၿပံဳးရယ္ စြာ ငံု ့ၾကည့္ရင္း ဖလားေလးႏွင့္ေရလာေလာင္းေသာသူက ဖိုးသႀကၤန္(သို ့မဟုတ္)သူ.... သူမထံမွ စိတ္ဆိုးစကားအစား မ်က္ေစာင္း တစ္စင္းသာ ပ်ံ၀ဲလြင့္ခါသြားသည္။

          “သႀကၤန္တြင္းေရေလာင္းတာ စိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္။ အေ၀းကေနလွမ္းျမင္ရတဲ့ ညီမေလးရဲ့ျမန္မာဆန္ဆန္ပံုစံေလးကိုၾကည့္ ၿပီး ေရေလာင္းခ်င္စိတ္ေပါက္သြားလို ့ ေအာက္ဆိုင္က ေရခြက္ငွားလာၿပီး ေရလာေလာင္းတာ။ ေနာက္ၿပီး ညီမ ေလးပံုစံေလးက တကယ့္ကို ကဗ်ာဆန္ဆန္ေလး လွလိုက္တာ။ ကိုယ္ပန္းခ်ီေတာင္ ဆြဲခ်င္သြားတယ္။ ညီမေလးကသာ ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္ ညီမေလးကို ပန္းခ်ီဆြဲခြင့္ရခ်င္လိုက္တာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကဧည့္သည္ဆိုေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ပစၥည္းေတြ ပါ မလာဘူး။ ေနာက္ၿပီး သႀကၤန္ရက္ထဲမွာ ဆိုေတာ့ ပန္းခ်ီပစၥည္းေတြ ၀ယ္လို ့ရပါ့မလားလည္း မသိဘူး။”

          ပန္းခ်ီအသံၾကားေတာ့ ေဖေဖ့ကို သူမသတိရသြားမိသည္။ အင္း..  အိမ္မွာ ေဖေဖ့ပန္းခ်ီပစၥည္းေလးေတြရွိေသး သည္။ ေနာက္ၿပီး သူမက ေဖေဖ့ရဲ့ ပန္းခ်ီပညာအေမြကို အနည္းငယ္ရလိုက္တာမို ့ မေတာက္တေခါက္ေတာ့ ပံုဆြဲတတ္ သည္။ စိတ္ကူးေပါက္လွ်င္ ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြကို အားခ်ိန္မွာထိုင္ထိုင္ဆြဲတတ္တာမို ့ ခုခ်ိန္ထိ အိမ္မွာ ပန္းခ်ီ ပစၥည္းေတြ ရွိေနေသးသည္။

          “အိမ္မွာေတာ့ ေဖေဖရွိတံုးကသံုးတဲ့ပန္းခ်ီပစၥည္းေတြရွိတယ္။ အိမ္မွာလာၾကည့္ၿပီး လိုခ်င္တာယူရင္ေတာ့ရမယ္”   သူပန္းခ်ီဆြဲခ်င္တယ္ေျပာတာကို သူမ မစဥ္းစားပဲလက္ခံလိုက္ရံုသာမကအိမ္ကိုေတာင္အလည္ေခၚလိုက္မိၿပီလား။ ဘုရား ဘုရား သူမ ဘာေတြလုပ္မိပါလိမ့္။ အေမသိရင္ သူမကို ဘာေျပာမလဲ။ အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ ့ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနရံုသာမက သူငယ္ခ်င္း အရင္းေတြကိုေတာင္ တစ္ခါမွအိမ္လည္ေခၚမလာဖူးေသာ သမီးျဖစ္သူ၏ပထမဆံုးဧည့္သည္ကို အေမစိတ္၀င္စားသလို အံ့ၾသ ပါလိမ့္မည္။ သူမကေရာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ......... အေတြးေတြႏွင့္ သူမ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။

          “ညီမေလးက ကိုယ့္ကို အိမ္လည္ေခၚၿပီးမွ စိုးရိမ္သြားတာလား။ စိတ္ခ်ပါ။ ကိုယ္အရက္ေရာ ဘီယာပါ မေသာက္ တတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က ရန္ကုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္က တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားပါ။ မႏၱေလးကအကိုေတြဆီ ကို သႀကၤန္အလည္လာတာ။ ညီမေလးကေရာ ဒီမွာေစ်းေရာင္းေနတာၾကာၿပီလား”

          “ညီမနာမည္က ေအးျမနႏၵာပါ။ အေမကေတာ့ ေအးမလို ့ေခၚတယ္။ ဥပေဒ ဒုတိယႏွစ္ အေ၀းသင္တက္ေနပါ တယ္။ ေဖေဖ ကပန္းခ်ီဆရာေလ။ ညီမဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေဖေဖဆံုးသြားေတာ့မွေစ်းစေရာင္းတာပါ။ အေမက ညီမကို ေစ်းမေရာင္းေစ ခ်င္ေပမဲ့ အိမ္စရိတ္ရယ္၊ ေမာင္ေလးေတြရဲ့ေက်ာင္းစရိတ္ရယ္၊ ညီမရဲ့ အေ၀းသင္တက္ရတဲ့ေက်ာင္းစရိတ္ ရယ္ကာမိေအာင္လို ့ ဒီဦးပိန္တံတားေပၚမွာညေနပိုင္းေတြဆိုအေ၀ရာေစ့ေလးေတြနဲ ့လုပ္ထားတဲ့အမွတ္တရလက္ေဆာင္ ပစၥည္းေလးေတြကို ေရာင္းခဲ့ တာ ၂ႏွစ္ရွိၿပီ။ ညီမတို ့အိမ္က အမရပူရၿမိဳ ့ထဲကေန ဦးပိန္တံတားကိုလာတဲ့လမ္းအတိုင္း ၀င္လာရင္ ယြန္းပန္းခ်ီဆိုတဲ့ ရက္ကန္း ရံုေလးေဘးက ေဒၚညိဳအေၾကာ္ဆိုင္ဆို ဘယ္သူ ့ကိုေမးေမးသိတယ္အကို ”

          “ဟုတ္ၿပီေလ။ ဒါဆို မနက္ျဖန္က်ရင္ အကိုဆိုင္ကယ္နဲ ့ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လာခဲ့မယ္။ သူတို ့နဲ ့ သႀကၤန္မလည္ ေတာ့ဘူး။ ညီမေလးတို ့အိမ္ကို အရင္၀င္လာၿပီး ပန္းခ်ီပစၥည္းေလးေတြ ၀င္ယူမယ္ေလ။ ၿပီးရင္မနက္ျဖန္ ညီမေလးေစ်း ေရာင္းေနခ်ိန္ အကို ပန္းခ်ီလာဆြဲမယ္။ မနက္ျဖန္လည္း ဒီေန ့လို ျမန္မာဆန္ဆန္ေလး၀တ္လာေနာ္"

          “ညီမက ဒီလိုပဲ အၿမဲ၀တ္တာပါ”

          ရန္ကုန္မွာ သူေက်ာင္းတက္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေတာ့ သူမကလည္း အမရပူရအေၾကာင္း၊  မႏၱေလး အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပျဖစ္သည္။ သူနဲ ့ေရာက္တတ္ရာရာစကားမ်ားေျပာရင္း ခင္မင္မႈတို ့ ျဖန္ ့က်က္မိခဲ့ၿပီ။ ညေန ၄နာရီ ေက်ာ္ေလာက္မွာ သူ ့ကိုေအာက္၀ိုင္းမွာထိုင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကျပန္ၾကဖို ့ ဖုန္းဆက္ေတာ့မွ သူထျပန္သြားခဲ့ သည္။ ထိုညက မနက္ျဖန္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းစြာ သူမ အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ ခုမွသိကၽြမ္းခြင့္ရေသာသူတစ္ေယာက္ကို ဒီေလာက္ မတြယ္တာသင့္ဘူးဟု ဦးေႏွာက္က တားျမစ္ေပမဲ့ ထိုအသိကို ႏွလံုးသားက လက္မခံခ်င္ခဲ့။


သႀကၤန္အႀကတ္ေန ့  ၁၄.၄.၁၂

        မနက္ႏိုးလာေတာ့ သူမ ျမန္မာအက်ီေလးေတြထဲက ပင္နီရင္ဖံုးေလးကို ေယာထမိန္အညိဳေလးႏွင့္ တြဲ၀တ္သည္။ လိမ္းေနၾက အတိုင္း ပါးျပင္မွာသနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားေလးကို သြားပြတ္တံေလးဆြဲကာ အရွည္ေလးကြက္လိုက္သည္။ ရွည္လ်ားလွတဲ့ သူမရဲ့ ဆံႏြယ္အရွည္ႀကီးကို ခါတိုင္းလိုက်စ္ဆံၿမီးတစ္ခ်ာင္းထဲမက်စ္ပဲ ႏွစ္ဘက္ခြဲ က်စ္ခ်ထား သည္။ သူမလာခင္ ကိုယ့္ဘာသာ အလွျပင္ ရင္း မွန္ထဲမွာျမင္ေနရေသာ ကိုယ့္အရိပ္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္သြားမိသည္။

          မနက္၁၀နာရီေလာက္မွာ အေမ့အေၾကာ္တဲဆီမွ “ေအးမေရ  ဧည့္သည္”  ဆိုေသာအသံႏွင့္အတူ ဆိုင္ကယ္သံ ညက္ညက္ တစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သမီးထံပထမဆံုးလာေသာဧည့္သည္ကို အေမကတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ရံုကလြဲၿပီး သူမ အေန ခက္ေလာက္ေအာင္ အကဲခတ္မေနပါ။ ေခတ္ပညာတတ္သမီးကို အေမက စိတ္ခ်ယံုၾကည္ၿပီးသားဆိုတာ သူမသိပါသည္။

          သူက အိမ္ထဲမွ ေဖေဖ့လက္ရာပန္းခ်ီကားမ်ားကို ရင္သပ္ရႈေမာ အံ့ၾသစြာၾကည့္ေနသည္။ ေဖေဖဆံုးခ်ိန္မွာ ဆြဲလက္စႏွင့္ ဆြဲၿပီး ပန္းခ်ီကားအခ်ပ္ ၂၀ေက်ာ္က်န္ရစ္ခဲ့တာကို သူမေရာ အေမပါမေရာင္းရက္စြာျဖင့္ ဒီအတိုင္းထားခဲ့ၾကသည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပိုက္ဆံအက်ပ္တည္းႀကံဳႀကံဳ ထိုပန္းခ်ီကားေတြကိုေတာ့ျဖင့္ ထုတ္မေရာင္းခဲ့ပါ။

          သူက ေဖေဖ့လက္ရာမ်ားသည္ နာမည္ႀကီး ပန္းခ်ီပညာရွင္မ်ားလို အႏုပညာေျမာက္တာမို ့ ပန္းခ်ီကားေတြကိုစုၿပီး မႏၱေလး မွာျပပြဲေလးတစ္ခုလုပ္သင့္သည္ဟု အႀကံေပးသည္။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း ေဖေဖမဆံုးခင္ထဲက ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ဆႏၵမို ့ လုပ္ေပးခ်င္ ခဲ့ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ကိုယ္ႏွင့္လက္လွမ္းမမွီေသာ၊ အလွမ္းေ၀းေသာ ေဒသစိမ္းတစ္ခုမို ့ မလုပ္ရဲခဲ့ပါ။ အဆက္အသြယ္လည္း မရွိခဲ့ပါ။ သူက သႀကၤန္ၿပီးၿပီးခ်င္း ရန္ကုန္မျပန္ေသးပဲ သႀကၤန္ပိတ္ရက္၁၀ရက္ၿပီးမွသာ ျပန္မွာမို ့ အခ်ိန္ရသည္။ စံုစမ္းေပးမည္တဲ့။

          ေနာက္ၿပီး သူမ အားခ်ိန္ေတြမွာ ေရးဆြဲထားေသာ ေရာက္တတ္ရာရာပန္းခ်ီကားထဲမွအခ်ိဳ ့ကိုလည္း စံမွီသည္ ဟုဆို ကာ ျပန္ေရြးထုတ္ေနသည္။ ေဖေဖ့ပန္းခ်ီကားေတြနဲ ့အတူတြဲျပမည္တဲ့။ ေဖေဖ့ပန္းခ်ီကားေတြကို မႏၱေလးေစ်းကြက္ မွာေရာင္းခ်လွ်င္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို သိန္းခ်ီရႏိုင္တာမို ့ေရာင္းရေငြျဖင့္ ေဖေဖ့အတြက္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္လုပ္ေပးသင့္ သည္တဲ့။ သူေျပာေတာ့လည္းဟုတ္သား။ ဒီပန္းခ်ီကားေတြကို အိမ္ထဲမွာ ဖုန္တက္ခံမည့္အစား ေဖေဖ့နာမည္လည္းလူသိ၊ ပန္းခ်ီခ်စ္သူမ်ားလည္း ပန္းခ်ီကားေကာင္းမ်ားစုေဆာင္းႏိုင္ၿပီး ေဖေဖ့အတြက္လည္း အလွဴလုပ္ေပးႏိုင္မည္ဟု သူဆိုေတာ့ ဘယ္တံုးကမွ ေဖေဖ့ပန္းခ်ီကားေတြကို ေရာင္းဖို ့မေျပာႏွင့္ ေနရာေရႊ ့ဖို ့ပင္ လက္မခံခဲ့ေသာ အေမက ထူးဆန္းစြာေခါင္း ညိတ္သေဘာတူေတာ့ သူ ့ရဲ့ စည္းရံုးႏို္င္စြမ္းကို သူမ အံ့ၾသရပါသည္။

          သူမရဲ့ပံုတူပန္းခ်ီကို သူက အိမ္တြင္ပဲ ခဲေကာက္ေၾကာင္းအၾကမ္းျခစ္ယူကာ အေသးစိတ္ကို တံတားေပၚေရာက္မွ ဆက္ျဖည့္ေတာ့မည္ဆိုကာ ပန္းခ်ီပစၥည္းေတြယူၿပီး သူက ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ သူမက စက္ဘီးႏွင့္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဒီေန ့ တစ္ေန ့လံုး တံတားေလးေပၚက ဇရပ္ေလးထဲမွာ သူ ပန္းခ်ီဆြဲေနခဲ့သည္။ ဧည့္သည္ေတြမ်ားေပမဲ့ ေန ့လယ္ခင္းမွာ ေစ်း ၀ယ္ပါးတာမို ့ သူမလည္းေစ်းဘန္းေလးကို အေၾကာ္သည္အန္တီႀကီးဆီမွာအပ္ရင္း သူ ့အနားမွာ တေနကုန္နီးပါး ရွိေနခဲ့ သည္။ သူက ပန္းခ်ီဆြဲေနရင္း သူမကို လွမ္းစကားေျပာတတ္ျပန္သည္။

          “အလုပ္လုပ္ေနတာ စကားေျပာရင္ အာရံုမပ်က္ဘူးလား” ဆိုေတာ့

          “ကိုယ္က ေသာၾကာသားေလ။ စကားမ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားေျပာရင္းလည္း အလုပ္လုပ္တတ္တယ္။ ”

          “ဖိုးသႀကၤန္ဆိုတာ နာမည္အရင္းလား”

          “ကိုယ္ကို ့ သႀကၤန္တြင္းမွာ ေမြးတာမို ့ ‘သႀကၤန္ကိုကို’ လို ့ နာမည္ေပးခဲ့တာေလ။ ေမေမေခၚတာကေတာ့ ဖိုးသႀကၤန္တဲ့”

          “နာမည္ကလည္း သႀကၤန္ကိုကိုတဲ့လား။ ဘယ္လိုႀကီးလည္းမသိဘူး။ ေခၚရတာလွ်ာယားလိုက္တာ။ ဒါနဲ ့ေမြးေန ့က သႀကၤန္ တြင္းဆိုေတာ့ ဘယ္ေန ့တံုး။”

          “နာမည္က ေခၚရခက္ရင္ ရွည္ေနရင္ ကိုကိုလို ့ပဲ ေခၚေလ ညီမေလးရဲ့။ ကိုယ့္ေမြးေန ့က သႀကၤန္အတက္ေန ့။ ဒါေပမဲ့ ၀ါထပ္ေတာ့ ဒီႏွစ္က သႀကၤန္အၾကတ္ႏွစ္ရက္ေတာင္ေနာ္။ ေပ်ာ္စရာခ်ည္း။ တစ္ရက္ပိုလည္ရတယ္”

          “တစ္ရက္ပိုလည္တယ္ေျပာရေအာင္ ကိုကိုက ဘယ္မွလည္း မသြားပဲနဲ ့ ”

          “တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အကို ကိုညီခတို ့နဲ ့သႀကၤန္တတြင္းလံုး ေလွ်ာက္လည္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာထားၿပီးသား။ ကား လည္းငွားထားၿပီး ေလွ်ာက္လည္ဖို ့ကားခေတြလည္း ေပးၿပီးသား”

           “ဒါဆို ကိုကိုက ဘာလို ့ေလွ်ာက္မလည္တာလဲ”

          “ညီမေလးကို ေတြ ့သြားလို ့ေပါ့။ ညီမေလးကိုေတြ ့ၿပီးေနာက္မွာ သႀကၤန္ေလွ်ာက္လည္မဲ့အစား ညီမေလးအနားမွာ ခုလိုေလး လာေနရကို ကိုယ္ပိုသေဘာက်သြားလို ့ေလ။”

           “အိုး .. ဘာဆိုင္လို ့လဲ ကိုကိုကလဲ” သူမ မ်က္ႏွာေတြ ရွက္ရြံ ့နီျမန္းစြာ။



ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။(ေမဇူး)

တစ်ပတ်အတွင်းဒိုင်ယာရီ

 
Support : Copyright © 2011. လြင္႔ေမာင္ေမာင္(ထား၀ယ္) - All Rights Reserved
Template Created by Creating Website Published by Mas Template
Proudly powered by Blogger