နဘုလယ္ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ပံုျပင္

ထား၀ယ္ ေရနက္ ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္း ေၾကာင့္ ျမန္မာသိ၊ ကမၻာသိ ျဖစ္လာတဲ့ နဘုလယ္ ေဒသဟာ ထား၀ယ္ ခရုိင္ အတြင္းမွာ ထူးျခားတဲ့ ေက်းရြာ အုပ္စုၾကီး (တုိက္နယ္) တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒသိယ စကားေျပာတဲ့ ထား၀ယ္ ေဒသအတြင္း မွာတင္ ထား၀ယ္ ေဒသိယ စကားရဲ႕ မ်ိဳးကြဲ ေဒသိယ စကားလုိ႕ေတာင္ ေျပာရေလာက္တဲ့အထိ ေလယူေလသိမ္း၊ ေ၀ါဟာရ အသံုးအႏွဳန္း ကအစ ကြဲျပားပါတယ္။ နဘုလယ္ ေဒသိယ စကားဟာ ထား၀ယ္ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ နားလည္ဖုိ႕ ခက္တဲ့ ေဒသတြင္း မ်ိဳးကြဲ ေဒသိယ စကားတစ္ခုပါ။ ထား၀ယ္သူ၊ ထား၀ယ္သား ၀န္းက်င္မွာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း နဘုလယ္ သားေတြနဲ႕ ေတြ႕ရင္ ‘ကၽြဲႏွင့္ၾကြက္ လဲပံုျပင္’ ကုိေျပာျပီး နဘုလယ္ သားေတြကုိ ခ်စ္စႏိုးနဲ႕ က်ီစယ္ ေျပာဆုိ တတ္ၾကပါတယ္။ နဘုလယ္ သားေတြကုိ ‘ကၽြဲႏွင့္ၾကြက္’ အလဲခံ တဲ့အထိ ရုိးအလြန္း သူေတြလို႕ က်ီစားလုိက္ တာပါ။
ပံုျပင္ေလးဟာ ဒီလုိပါ …….
ဟုိး …… ေရွးတုန္းက ထား၀ယ္ ၿမိဳ႕ေဟာင္း တစ္ခု ၿဖစ္တဲ့ သာဂရ ဘုရင္ တစ္ပါးမွာ ဆင္တစ္စီး ရွိပါတယ္။ အဲဒီဆင္ကုိ အစာေရစာ ရွာေဖြဖုိ႕ လႊတ္ထားေတာ့ နယ္ေက်ာ္ျပီး နဘုလယ္ ရြာဘက္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ စပါး ကလည္း ေပၚစဆုိေတာ့ ၀ါ၀င္းေနျပီ ၿဖစ္တဲ့ စပါးေတြကုိ စားေသာက္ ဖ်က္ဆီး ပစ္လုိက္ ပါတယ္။ နဘုလယ္ ရြာသား ေတြကလည္း မင္းရဲ႕ဆင္မွန္း မသိဘဲ သာမန္ ဆင္ဆုိး တစ္ေကာင္လုိ႕ ယူဆျပီး ထုိးခုတ္ သတ္ျဖတ္ ျမွဳပ္ႏွံလုိက္ ၾကပါတယ္။ မင္းခ်င္း တုိ႕က ဆင္ကုိ လုိက္ရွာေတာ့ ဆင္ရဲ႕ေျခရာဟာ နဘုလယ္ရြာ အနားက လယ္ေတာမွာ ေပ်ာက္သြား တာေၾကာင့္ အနီးအပါးမွ ရြာသား မ်ားကုိ စံုစမ္း ေမးျမန္း ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူတုိ႕ သတ္လုိက္တဲ့ ဆင္ဟာ ဘုရင့္ဆင္မွန္း သိျပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ရြာထဲကုိ ေျပးလႊား သတင္း ပို႕ပါတယ္။ ဘုရင့္ဆင္ကို သတ္လိုက္မိျပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ သင့္မွာစုိးျပီး ရြာေခါင္းေဆာင္က အၾကံထုတ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႕ ဆန္ဖြတ္တဲ့ ဆံုတစ္လံုးကုိ ယာပ်က္သစ္ငုတ္မွာ ၾကိဳးနဲ႕ခ်ည္ျပီး ထားထား လုိက္ပါတယ္။ မင္းခ်င္းေတြက ေရာက္လာျပီး စံုစမ္းေတာ့ ရြာသားေတြက ဆင္ဆုိတာေတာ့ မသိ၊ ဒီဆံုကေတာ့ ယာခင္းကုိ ဖ်က္ဆီးေနလုိ႕ ၾကိဳးနဲ႕ခုလို တုပ္ခ်ည္ ထားရေၾကာင္း ေျပာျပ ၾကပါတယ္။ မင္းခ်င္း မ်ားကလည္း ယံုရခက္၊ မယံုရခက္နဲ႕ ဆံုကလည္း ဆင္ေျခရာနဲ႕ တစ္ရြယ္တည္းမုိ႕ ေ၀ခဲြမရ ျဖစ္ၾကရ ပါတယ္။ ဘယ္လုိမွ ေမးမရတဲ့ အဆံုး မင္းခ်င္းမ်ား ျပန္သြားၾက ပါတယ္။
သာဂရ မင္းၾကီး ကေတာ့ မင္းခ်င္းေတြရဲ႕ ေလွ်ာက္တင္ခ်က္ကုိ နားေထာင္ျပီး ‘ဆင္မွန္း၊ ဆံုမွန္း’ မသိေလာက္ေအာင္ ထံုထုိင္း သူေတြပဲလုိ႕ မွတ္ခ်က္ျပဳျပီး၊ တကယ္ထံုထုိင္း၊ မထံုထုိင္း သိရေအာင္ ၾကြက္မ်ားကုိ မင္းခ်င္းမ်ားအား ဖမ္းေစတယ္။ ျပီးေတာ့ နဘုလယ္ ရြာမွာ ကၽြဲမ်ားႏွင့္ လဲလွယ္ေစဖုိ႕ အမိန္႕ ေပးပါတယ္။ အလဲမခံရင္ ဆင္ေပ်ာက္တဲ့ ကိစၥမွာ လိမ္လည္ျခင္း ျဖစ္ျပီး၊ အလဲခံရင္ေတာ့ အမွန္တကယ္ ထံုထုိင္းတယ္လုိ႕ မွတ္ယူႏုိင္ေအာင္ စမ္းသပ္ လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းခ်င္း မ်ားလည္း နဘုလယ္ကို ဒုတိယ အၾကိမ္ ျပန္လာေတာ့ ရြာဓေလ့ အတုိင္း မုန္႕ဆန္ ေထာင္းသူေထာင္း၊ မုန္႔ဆန္း (မုသန္း) ေလွာ္သူ ေလွာ္ေန ၾကပါတယ္။ ရြာေခါင္းေဆာင္က သြန္သင္ ထားတဲ့အတုိင္း တစ္ေယာက္က မင္းခ်င္းေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာတင္ ေလွာ္ျပီးသား မုန္႔ဆန္း (မုသန္း)ကုိ ေတာင္းယူေစပါတယ္။
မုန္႔ဆန္း (မုသန္း) ေတာင္းသူက အိမ္တုိင္တစ္လံုးကုိ ရင္ဘတ္ႏွင့္ မွီကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ လက္၀ါးခ်င္းယွက္ျပီး ေတာင္းပါတယ္။ မုန္႔ဆန္း (မုသန္း) ေတြကုိ အျပည့္ထည့္ထား လုိက္ေတာ့ မုန္႔ဆန္း (မုသန္း)ေတြကုိ ယူသြားဖုိ႕ရန္ တုိင္ခံ ေနလုိ႕ အခက္ အခဲ ၿဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ထံုထုိင္းသူလုိ႕ မွတ္ယူေစဖုိ႕ အလယ္မွာ ခံေနတဲ့ တုိင္ကုိ ေသာကစိတ္နဲ႕ အၾကီးအက်ယ္ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ ျဖစ္ကာ လက္ယွက္ ထားတဲ့ ၾကားက တုိင္ကုိ ၿဖတ္ျပီး ထုတ္ယူ လုိက္ပါတယ္။ မင္းခ်င္း မ်ားကလည္း ဒီရြာသားေတြဟာ တကယ့္ကုိ ထံုထုိင္းသူေတြလုိ႕ ယံုၾကည္ သြားၾက ပါတယ္။ ေနာက္ သာဂရမင္း ခုိင္းေစလုိက္တဲ့ အတုိင္း ၾကြက္နဲ႕ကၽြဲကို လဲျပန္ေတာ့လည္း မင္းျပစ္ မင္းဒဏ္မွ ကင္းလြတ္ေအာင္ အထုံအထုိင္း ခံျပီး လဲလုိက္ ၾကပါတယ္။ မင္းခ်င္းမ်ားရဲ႕ ေလွ်ာက္တင္ ခ်က္အရ မင္းၾကီးလည္း နဘုလယ္ ရြာသား ေတြကုိ ဆင္ေပ်ာက္တဲ့ ကိစၥ ကေန အျပစ္ လႊတ္ေပး လုိက္ပါတယ္ … ။
အဲလုိ ‘ကၽြဲနဲ႕ၾကြက္လဲ’ ပံုျပင္အစြဲျပဳျပီး ထား၀ယ္သူ၊ ထား၀ယ္သား ေတြ ၾကားမွာ ‘ကၽြဲနဲ႕ၾကြက္လဲ’၊ ‘ဘုလယ္သား မုသန္းခံ’ ဆုိတဲ့စကားေတြ ေပၚေပါက္လာ ခဲ့တာပါ။ ဒီပံုျပင္မွာ နဘုလယ္ သားေတြရဲ႕ အမိန္႕ နာခံတတ္မွဳ၊ စည္းလံုး ညီညြတ္မွဳ၊ တခၤဏုပတၱိဉာဏ္ ထက္သန္မွဳေတြကုိ ေတြ႕ျမင္ ရမွာပါ။ ေရွ႕ကုိ အကြက္ေက်ာ္ ၿမင္တတ္တဲ့ နဘုလယ္ သားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ လိမၼာ ပါးနပ္မွဳ ရွိတယ္ ဆုိတာ ဒီပံုျပင္ ေလးဟာ သက္ေသ ၿပေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီပံုျပင္ကုိ နဘုလယ္ ေဒသနဲ႕ ဆက္ႏြယ္ျပီး ခ်စ္စရာ ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ႏွဳတ္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ ခဲ့ၾကတာပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ… ထား၀ယ္ ေဒသိယ စကားမ်ိဳးကြဲ တစ္ခုကုိ ေၿပာတဲ့ နဘုလယ္သား ေတြဟာ ၿပသာနာ တစ္ရပ္ကုိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ အကြက္ခ် စီမံ ေၿဖရွင္းတတ္ၾက သူေတြဆုိတာ ဒီ ပံုၿပင္က သက္ေသပါ။ ေဒသရဲ႕ အစဥ္အလာ ေကာင္းေတြကုိ နဘုလယ္ သားေတြ ဆက္ထိန္းထား ႏုိင္မယ္လုိ႕ ယံုၾကည္ ပါတယ္။
ဖုိးေဇာ္ (ထား၀ယ္)