Latest Post
ခ်ိဳၿမိန္ေသာသစၥာ (အပိုင္း ၂) ေမဇူး
Written By လြင္႕ေမာင္ေမာင္ on Monday, April 14, 2014 | 5:11 AM
ဒုတိယသႀကၤန္အႀကတ္ေန ့ ၁၅.၄.၁၂
ဒီေန ့မနက္ ၉နာရီထဲက သူအိမ္ကိုေရာက္ေနခဲ့ကာ ေဖေဖ့ပန္းခ်ီကားထဲမွ ျပပြဲတြင္ျပရန္အဆင္ေျပေသာ ပန္းခ်ီ ကားခ်ပ္ေတြ ကို ေရြးထုတ္ကာ တစ္ေနရာမွာပံုသည္။ အေမကေတာ့ ေဖေဖ့လို ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါတာတစ္ခုထဲနဲ ့တင္ သူ ့အေပၚ ဆက္ဆံေရး က ေခ်ာေမြ ့သြားခဲ့သည္။ ေဖေဖ့ရဲ့ ၿပီးလုဆဲဆဲ အဆံုးမသတ္ရေသးေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို သူ အဆံုးသတ္ၾကည့္ခ်င္ပါသည္ဟု အေမ့ထံခြင့္ေတာင္းသည္။ အေမ စိတ္ဆိုးသြားမွာ ေဒါသတႀကီးတံု ့ျပန္လိုက္မွာ သူမ စိုးရိမ္ခဲ့ေပမဲ့ အသာတၾကည္ပဲ “ဆြဲၾကည့္ေလသား” ဆိုေသာအသံက သူမကို အံ့ၾသေစသည္။ သူ ့ကို ခင္မင္တြယ္တာ သြားမိတာမွန္ေပ မဲ့ ေဖေဖ့ပန္းခ်ီကိုဆက္ဆြဲသည္အထိ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႏို္င္မႈကို သူမ မႀကိဳက္။ တကယ္လို ့ သူသာ အဆြဲ မေတာ္ခဲ့ပါလွ်င္ အေဖ့ပန္းခ်ီကားေလးဆံုးရႈံးသြားရ
ထူးဆန္းစြာပင္ ေဖေဖ့ေရးလက္စ ပန္းခ်ီကား ညေနခင္းဆည္းဆာေအာက္က ေတာင္သမာန္အင္းရႈခင္းကို သူ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ဆက္ဆြဲခဲ့ပါသည္။ သူမေရာ အေမပါ သူ ့ေဘးနားမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ထိုပန္းခ်ီ ကားၿပီးသြားခ်ိန္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ေပါင္းစပ္ေရးဆြဲခဲ့ေ
သူမတို ့သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ့ကမာၻထဲကို သူ၀င္လာပံုက ျမန္ဆန္သပ္ရပ္လြန္းလွသည္။ ထိုေန ့ကလည္း ဘယ္ မွမသြားပဲ တံတားေပၚက ဇရပ္ေလးမွာတင္ သူကပန္းခ်ီဆြဲရင္း သူမက အနားမွာစကားထိုင္ေျပာရင္းျဖင့္ တစ္ရက္ကုန္ဆံုး သြားျပန္သည္။ ညေနခင္းေမွာင္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာကိုပင္စိုးရိမ္လာမိ
သႀကၤန္အတက္ေန ့ ၁၆.၄.၁၂
“ဒီေန ့ ေမြးေန ့မွာ ညီမေလးဆီက ေတာင္းဆိုစရာရွိတယ္”
“ဘာလဲေျပာေလ။ လုပ္ႏိုင္တာဆို လုပ္ေပးပါ့မယ္” လို ့ဆိုေတာ့
“ဒီေန ့ ညီမေလးနဲ ့အတူ စက္ဘီးစီးခ်င္တယ္။ ဦးပိန္တံတားကိုဆံုးေအာင္ေလွ်ာက
ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီေန ့ဆိုင္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သူနင္းေသာ စက္ဘီးအေနာက္တြင္ကာ သူမထိုင္ကာ လိုက္ပါလာရင္းမွပင္ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ကို သူမဘ၀အတြင္းသို ့ ဇြတ္အတင္း ပစ္သြင္းလိုက္သလိုမ်ားျဖစ္သြားၿ
“ညီမေလးကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္” မသြယ္၀ိုက္ေသာ သူ ့ရဲ့ခ်စ္စကား။
“မနက္ျဖန္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့က်ရင္ ကိုယ့္ကို အေျဖေပးေနာ္” တဲ့
“တစ္ရြာသားကို ရည္းစားလုပ္ဖို ့ ညီမေလး မစဥ္းစားရဲပါဘူး။ ကိုကို မႏၱေလးကျပန္သြားတာနဲ ့ ညီမေလးတို ့ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားၾကေတာ့မွာေလ။ ”
“အခုေခတ္ကဘာေခတ္မို ့လဲ ညီမေလးရယ္။ ညီမေလးက သာမန္ေက်းေတာသူေလးတစ္ေယာက္မွမဟု
“ျမန္လိုက္တာ။ မနက္ျဖန္ဆိုေတာ့”
“မျမန္ပါဘူး ညီမေလးရယ္။ အခ်ိန္ဆိုတာထက္ ကိုယ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ တစ္ကယ္ခ်စ္ဖို ့ပဲလိုတာပါ။ တကယ္လို ့ ကိုယ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူျဖစ္သြားၿပီးရင္ စိတ္ခ်။ ကိုယ္ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တာနဲ ့ ေမေမ့ကို ျပန္ေျပာျပၿပီး ညီမေလးကို လာေတာင္းခိုင္းမယ္”
“အယ္ ညီမေလးက ေက်ာင္းေတာင္မၿပီးေသးတာ။ ၿပီးေတာ့ အေမနဲ ့ ေမာင္ေလးေတြကို ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ရ မယ့္၀တၱရား ညီမေလးမွာ ရွိေသးတယ္ေလ။”
“ညီမေလးစိတ္ခ်ေအာင္ ေမေမ့ကို ညီမေလးေမေမဆီေခၚလာၿပီး ကိုကိုတို ့ေစ့စပ္ထားမယ္ေလ။ ဒါဆိုရင္ ေက်နပ္ၿပီ လား။ ေလာေလာဆယ္ ကိုကို ့ကို ခ်စ္ မခ်စ္ အေျဖေပးဖို ့သာ စဥ္းစားထား။ မဂၤလာရွိတဲ့ႏွစ္သစ္မွာ ညီမေလးရဲ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အေျဖကိုပဲၾကားခ်င္တယ္ ဟုတ္ၿပီလား။ ေနာက္ၿပီး ဒီညအိမ္ျပန္ရင္ ညီမေလးရဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးကို ကို္ယ္ယူသြားအံုးမယ္။ ပန္းခ်ီ ကားက ၿပီးေတာ့ၿပီးေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ပန္းခ်ီကားထဲကညီမေလးရဲ့မ်က္လံုး
ဒီလိုနဲ ့ သူနဲ ့အတူရွိေနခဲ့ေသာ ေန ့ရက္တစ္ရက္ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပန္သည္။
ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့ ၁၇.၄.၁၂
ဒီေန ့ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့ဆိုေတာ့ အေမက အေၾကာ္ဆိုင္ပိတ္ကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားသည္။ သူလာရင္စား ဖို ့ဆုိၿပီး မနက္စာစီစဥ္ေပးခဲ့ေသးတာမို ့ အေမ့ကို အကဲပိုရန္ေကာဟု သူမ စမိေသးသည္။
သူလာမည့္လမ္းကို ေမွ်ာ္ရင္း သူမ ထိုင္လိုက္ ထလိုက္။ ဒီေန ့ သူမလည္းဆိုင္မထြက္။ သူလာလွ်င္ မႏၱေလးကို အတူသြားကာ သူမ မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ဘုရားႀကီးႏွင့္မႏၱေလးေတာင္လိုက္
ေနပူမွာစိုးလို ့ မနက္ ၈နာရီထဲမွလာေခၚမည္ဆိုေသာသူ ေန ့လည္၁၁နာရီအထိေရာက္မလာေတာ့ သူမ ဘာလုပ္ ရမယ္မွန္း မသိ။ လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္မ်ားပ်က္လို ့လား။ .....လား။ ......လား။ လားေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူမတစ္ေယာက္ထဲ ေယာက္ယက္ခတ္ ပူေလာင္ေနမိသည္။ သူ ့ကိုရန္ကုန္မွာေနတယ္ဆိုတာႏွင့္ သူ ့နာမည္ကလြဲရင္ သူမ သိတာ ဘာမွမရွိ။ ယုတ္စြအဆံုး သူကိုင္ေနေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကိုေတာင္ သူမ မသိ။
သႀကၤန္မွာျဖစ္ေသာဇာတ္မို ့ သႀကၤန္ၿပီးခ်ိန္မွာ ၿပီးဆံုးေပ်ာက္ပ်က္သြားခဲ့ၿပီလာ
“သမီး မႏၱေလးက ျပန္ေရာက္လာၿပီလား ” ေမးၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ သူမမ်က္နွာကအရိပ္အကဲကို အေမ ဖတ္ႏို္င္သြားခဲ့သည္။
“ဖိုးသႀကၤန္မအားတာလည္း ျဖစ္ႏို္င္တာပဲေလ။ သူ ့မွာ တျခားကိစၥေတြလည္း ရွိေနႏို္င္တာပဲ။”
ဟင့္အင္း။ မျဖစ္နုိင္ပါ။ သူမဆီက အေျဖေတာင္းထားၿပီး ဒီေန ့ပန္းခ်ီကားေလး ျပန္လာေပးမယ္ေျပာသြားေသာ သူ ့မွာ ဒီထက္ (တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္) သူမထက္ ပိုအေရးႀကီးေသာ အျခားအေၾကာင္းအရာ မရွိႏို္င္ပါ။ သူမကို ညာတာ မဟုတ္ဘူးဆို ရင္ေပါ့။ သူ မညာဘူးဟု မသိစိတ္က တင္းခံယံုၾကည္သည္။
“သႀကၤန္မွာမႏၱေလးကိုလာလည္တယ္။ လာလည္တံုးမွာ သူမလို လမ္းေဘးေစ်းသည္ေကာင္မေလးနဲ ့ ေတြ ့ တယ္။ ေခ်ာေခ်ာေလး မို ့ေတြ ့ေတာ့ ႀကိဳက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့အခ်ိန္တန္လို ့ အိမ္ျပန္သြားေတာ့လည္း ဒါဟာသယ္သြားလို ့ ရတာ မွမဟုတ္ပဲ။ သႀကၤန္ဇာတ္လမ္းကို သႀကၤန္မွာပဲထားခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္သြားတာလည္းျဖစ္ႏို္င
ဒီလိုနဲ ့ ေမွာင္ရီပ်ိဳးခဲ့ၿပီ။ ထုတ္မေျပာေပမဲ့ သူမနဲ ့ထပ္တူမက်ရင္ေတာင္ သူမလိုပဲ ကိုကို ့ကိုေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမ လည္း စိတ္ပုတီးေလးဆြဲၿပီး အသံတိတ္ ဘုရားခန္းထဲ၀င္ေနခဲ့ၿပီ။ သူမမွာသာ ဆိ္ုင္ကယ္သံၾကားတိုင္း ထထၾကည့္ေနမိ သည္။
ည၇နာရီေက်ာ္ ........... သူမစိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါၿပီ။ ကိုယ့္ကုိကုိယ္ အညာခံလိုက္ရၿပီဟုလည္း ယူဆလိုက္ၿပီ။ စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တာႏွင့္ မ်က္ရည္တို ့က ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာခဲ့သည္။
ည၈နာရီ .............. သူမ ျခင္ေထာင္ထဲေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ေမာင္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဆူညံစြာျငင္းခုန္သံေတြကို နား ေထာင္ရင္း နားထဲမွာဆိုင္ကယ္သံညက္ညက္ေလးတစ္
“ဒီအိမ္က ေအးမတို ့အိမ္ပါလားခင္ဗ်ာ”
မမွားႏို္င္။ ဒါေတာ့ မမွားႏို္င္ေတာ့။ “ဟုတ္ပါတယ္” ဆိုေသာေမာင္အငယ္ရဲ့အသံအဆံုး ၀ုန္းကနဲအိမ္ေရွ ့ကို သူမ ေရာက္သြား ခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ ့မွာျမင္လိုက္ရေသာတစ္ေယာက္က သူမတို ့ျပသနာျဖစ္တဲ့ေန ့က အတူပါလာေသာသူ။ ေနာက္ေန ့ေတြမွာလည္း ကားေပၚမွာပါလာေသာ ကိုညီခဆိုေသာ ကိုကို ့ရဲ့အကိုတစ္ဦး။ သူ ့ကို အေတြ ့မွာ ဘယ္လိုမွ ဟန္မေဆာင္ႏို္င္စြာျဖင့္
“ကိုကိုေရာဟင္ အကုိ ကိုကိုေရာ” သူမရဲ့ အလုအယက္ ေမးခြန္းအဆံုးမွာ သူ ့မ်က္နွာ ပို၍ မိႈင္းညိဳ့သြားပါသည္။
“ေအးမကို ဖိုးသႀကၤန္ေပးခိုင္းလိုက္တာ” သူ ့လက္ထဲက ပန္းခ်ီကားကိုလွမ္းအယူ ပန္းခ်ီကားေပၚမွာ ေပေနေသာ ေသြးစ အခ်ိဳ ့ကို ျမင္ရသည္။ ဘုရားေရ ကိုကို ဘာျဖစ္ၿပီလဲ။
“မေန ့ညေနက ဖိုးသႀကၤန္ ေတာင္သမာန္ကအျပန္မွာ ေအးမပံု ဒီပန္းခ်ီကားေလးကိုကုိ္င္ၿပၤီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီ ေရာက္ လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာေအးမကို ဟိုတေန ့က ဆြဲလားရမ္းလားလုပ္ခဲ့တဲ့ အာကာလည္း ရွိေနခဲ့တယ္။ အာကာက ပန္းခ်ီကား အေၾကာင္းေမးေတာ့ ဖိုးသႀကၤန္က ေအးမနဲ ့သူ ့အေၾကာင္းကို အမွန္အတိုင္းေျပာျပလိုက္တယ္။ အာကာက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဆိုေတာ့ သူ ့အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ သူက နာမည္ေက်ာ္လူမိုက္။ လက္ရဲဇက္ရဲသမား။ မနက္ျဖန္ မနက္ပိုင္း ေအးမနဲ ့ခ်ိန္းထားတဲ့အေၾကာင္းေျပာေနတဲ့
ဒါေၾကာင့္ သူ ့ကို စိတ္မခ်တာနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာတာ။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ အာကာနဲ ့သူ ့သူငယ္ခ်င္း ေတြက ၿမိ္ဳ ့အထြက္မွာ ဖိုးသႀကၤန္ကုိ ျပႆနာရွာၿပီး ၀ိုင္းရိုက္ၾကတယ္။ အာကာရိုက္လိုက္တဲ့ဒုတ္က ဖိုးသႀကၤန္ရဲ့ေနာက္စိ ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိသြားခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္ေတြ ထြက္ေျပးသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာေတာ့ ထြက္ေျပးသြား တဲ့ အာကာရဲ့ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ၿမီးကိုပဲျမင္လိုက
ဖိုးသႀကၤန္ကို ခ်က္ခ်င္းေဆးရံုပို ့ဖို ့စီစဥ္ခဲ့တယ္။ သူ ့ဒဏ္ရာက ျပင္းတယ္။ လမ္းမွာလည္း ေသြးကအရမ္းထြက္ေန တယ္။ ေရာက္တာနဲ ့ေသြးေတြသြင္းရတယ္။ ရဲစခန္းမွာလည္း တိုင္ခ်က္ဖြင့္ထားတယ္။ ခု အာကာနဲ ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကိုဖမ္းလိုက္ၿပီ။ ဖိုးသႀကၤန္ရဲ့အိမ္ကိုလည္း လွမ္းအေၾကာင္းၾကားရ တယ္။ ေအးမကိုသတိရေပမဲ့ ဘယ္လိုဆက္သြယ္ ရမယ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။
ဖိုးသႀကၤန္က သတိရတခ်က္ မရတခ်က္မို ့ အနားကလည္း မခြာရဲဘူး။ သူသတိတစ္ခ်က္ျပန္အလည္မွာ ေအးမရဲ့ အိမ္လိပ္စာေပးၿပီး ဒီပန္းခ်ီကားေလးကို သြားေပးဖို ့မွာခဲ့တယ္။ အရိုက္ခံရတံုးကရတဲ့ဒဏ္ရာကေသြးေတ
“မေျပာနဲ ့ ................ မေျပာပါနဲ ့”
သူမရွိေတာ့ဘူးလို ့ သူမကို မေျပာလိုက္ပါနဲ ့။ မေျပာၾကပါနဲ ့။ သူရွိေနတယ္။ သူမရင္ထဲမွာ သူအၿမဲရွိေနမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ ျပန္လာမွာပါ။ တစ္ေန ့ေန ့မွာ သူမဆီကိုေရာက္ေအာင္ သူ ျပန္လာမွာပါ။
သူထပ္ျဖည့္ဖို ့က်န္ေသးတယ္ဆိုၿပီးယူသြားတဲ့ပန္
ပန္းခ်ီကားေထာင့္က အသည္းပံုခပ္ရဲရဲေလးကိုကိုင္ၾကည္
သူ ျပန္လာမွာပါ။ သူမတို ့ပန္းခ်ီျပပြဲေတြလုပ္ရအံုးမယ္။ သူ ့ကို အေျဖျပန္ေပးရအံုးမယ္။ သူ ့ေမေမ့ကို ေခၚလာၿပီး ေစ့စပ္ပြဲ လုပ္ရအံုးမယ္။ သူမတို ့ႏွစ္ေယာက္မွာ လုပ္စရာကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတာမို ့ သူမဆီကို သူ ေသခ်ာေပါက္ ျပန္လာမွာပါ။
သူျပန္လာမွာပါေနာ္။
“ေအးမ”
“သမီး” ကိုညီခနဲ ့ေမေမ့ရဲ့ေအာ္သံကို သူမ ေနာက္ဆံုးၾကားလိုက္မိတာမ်ားလား။
ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့ ၁၇.၄.၁၃
အတိတ္ကဒဏ္ရာမ်ားကို မေမ့ႏို္င္လို ့ ေတာင္သမာန္အင္းႏွင့္ ဦးပိန္တံတားဆိုရင္ စကားပင္အစမခံခဲ့ေသာ ညီခ တစ္ေယာက္ ဒီေန ့ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့မွာ တိုက္ဆိုင္လြန္းစြာ ဖိုးသႀကၤန္ကို သတိရစိတ္ျဖင့္ဘယ္လုိမွ မေနႏိုင္လြန္းစြာ ဒီကိုေရာက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ သူေတာင္ အတိ္တ္တေစၦေခ်ာက္လွန္ ့ခံရဆဲဆိုရင္ ကာယကံရွင္ သူမကေရာ။ သူမ ဘယ္လို ရွင္သန္ေနထိုင္ရပ္တည္ေနခဲ့ပါသလဲ
ဒီေန ့မွာေတာ့ ဒီေနရာမွာ သူမရွိေနမယ္မွန္းသိပါရက္ႏွင့္ ရင္မဆိုင္ရဲစြာ သို ့ေသာ္ မေတြ ့ပဲနဲ ့လည္း ျပန္မသြားရက္စြာႏွင့္ သူလာခဲ့တာျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ တံတားေပၚမွာ ဘယ္လိုမွေျပးမလြတ္စတမ္း သူမနဲ ့ေတြ ့လိုက္ရခ်ိန္မွာ သူ ဘာေျပာရမလဲ။ သူမကို နာက်င္ေစမည့္ အမွန္တရားဆိုသည့္ ခါးသက္သက္စကားလံုးမ်ားကိုေျပာခ်
တကယ္ေတာ့ သူထင္သလို မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သူ ့ဆီကို ဦးတည္လာေနသည္ဟုထင္ရေသာ သူမေျခလွမ္းမ်ားကသူ ့ ကို ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းသြားခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ သူမမ်က္ႏွာမွာေတာ့ အခ်ိဳသာဆံုးအၿပံဳးမ်ားႏွင့္
“ကိုကို ဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားေနတာလဲဟင္။ ကိုကို ့ကို ညီမေလး ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ သူမ်ားေတြက ကိုကိုျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ ဘူးလို ့ေျပာေပမဲ့ ညီမေလး မယံုခဲ့ပါဘူး။ တခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ ညီမေလးဆီ ကိုကိုေရာက္ေအာင္ ျပန္လာမယ္ ဆိုတာ ညီမေလးသိေန ခဲ့ပါ တယ္ကိုကိုရယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုကိုလာမယ္ေျပာတဲ့ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့မွာေပါ့။ ဒီေန ့မွာ ညီမေလးဆီကို အေျဖေတာင္းဖို ့ ကိုကိုျပန္လာလိမ့္မယ္လို ့ ညီမေလး ယံုၾကည္ေနခဲ့တယ္။ ညီမေလးလည္း ကိုကို ့ကို အရမ္းခ်စ္ပါ တယ္ေနာ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီတစ္ခါ ကိုကို ပန္းခ်ီဆြဲေပးရင္ ညီမေလးကို ၿပံဳးၿပံဳး ေလးဆြဲေပးေနာ္။ ဒီပန္းခ်ီကားေလးထဲက လို ေဆြးျမည့္ေနတဲ့ အငိုမ်က္လံုးနဲ ့ပံုေတာ့ ညီမေလး မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေရာ ့ ကိုကို ့ပန္းခ်ီကားကို ကိုကိုပဲျပန္ယူလိုက္ေတာ့”
တတြတ္တြတ္ၾကားေနရေသာစကားသံေၾကာင
သူမကေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ပန္းခ်ီကားေလးကမ္းေပးကာ စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနဆဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့ေသာ စိတ္ထိခိုက္စရာအျဖစ္အပ်က္မ်ားကိ
ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ အာကာရဲ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ တဒဂၤမိုက္မဲမႈ စိတ္ထြက္ေပါက္ေအာက္မွာ ပ်က္စီးသြားေသာဘ၀က ၃ခုေတာင္။ အာကာကိုယ္တိုင္လည္း ခုခ်ိန္မွာဥပေဒရဲ့အဆံုးအမကိုခံယ
ေမဇူး
ခ်ိဳျမိန္ေသာသစၥာ (အပိုင္း ၁)ေမဇူး
ခ်ိဳျမိန္ေသာသစၥာ (အပိုင္း ၁)
 |
မႏၱေလးသားေတြႏွင့္ ေတာင္သမာန္အင္း၊ ဦးပိန္တံတားဆိုတာေတြက ခြဲျခား၍မရေကာင္းေသာ အရာေတြသာျဖစ္သည္။ သြားရတာ အလွမ္းမေ၀းသလို သာေတာင့္သာယာရွိေသာေနရာေလးမို ့ အားတိုင္းမွာ ဆိုင္ကယ္ေလးႏွင့္ ရႊတ္ဆို ေရာက္သြားၿမဲ။ ဒီေလာက္သြားရလြယ္ၿပီး သာသာယာယာ ရွိေနေသာေနရာတစ္ခုကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သူစြန္ ့ခြာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ပင္ရွိခဲ့ၿပီ။
ဒီေန ့မွာ သူ ့စိတ္တို ့ဘယ္လိုမွေနလို ့ထိုင္လို ့အဆင္မေျပလြန္းတာေၾကာင့္ ေတာင္သမာန္အင္းသို ့ ထြက္လာ ခဲ့မိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ရႈခင္းမ်ားႏွင့္ ေတာင္သမာန္အင္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သာသာယာယာစိုစိုေျပေျပ၊ ညေနခင္း ေလေျပႏုႏုက သူ ့ကို ဆီးႀကိဳေပြ ့ဖက္ႏႈတ္ဆက္သည္။
ဆိုင္ကယ္ကို တံတားေအာက္မွာရပ္ခဲ့ၿပီး ေျဖးေလးစြာျဖင့္ တံတားေပၚတက္လာခဲ့သည္။ တံတားေပၚကသစ္သားေခ်ာင္းေတြ ကိုျဖတ္နင္းသြားခ်ိန္မွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ထျမည္ေသာသစ္သားအခ
တံတားေပၚေရာက္ေတာ့ ေတာင္သမာန္ေရာက္အမွတ္တရလို ့ေျပာႏိုင္ေသာ အေ၀ရာေစ့ေလးမ်ားႏွင့္ျပဳလုပ္ထား
ဇရပ္ထဲလွမ္း၀င္မယ္အလုပ္မွာ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္စရာေကာင္းေသာ ျမန္မာဆန္ဆန္ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုက
“အာကာရာ မင္းကြာ။ လုပ္ရက္လိုက္တာ” သူ ့ႏႈတ္မွ မေနႏိုင္စြာ အသံထြက္ ညည္းညဴလိုက္မိသည္။ ထို ့အတူ လွိဳက္ကနည္းျဖစ္ေပၚလာေသာ၀မ္းနည္
သူမလက္ထဲတြင္ သူမရဲ့ပံုတူပန္းခ်ီကားေလးကိုကို
သၾကၤန္အႀကိဳေန ့ ၁၂.၄.၁၂
ဦးပိ္န္တံတားမွာေစ်းေရာင္းရတာ သႀကၤန္ရက္ေတြမွာ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုးဟု သူမထင္သည္။ သႀကၤန္ ရက္မ်ားတြင္ လာၾကေသာသူအမ်ားစုမွာ မူးေနတတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ပံုမွန္ေန ့ရက္မ်ားတြင္ သူမတို ့လို လမ္းေဘးေစ်း သည္ေလးေတြက ညေနပိုင္းမွသာ ေစ်းေရာင္းၾကေပမဲ့ ဒီလိုသႀကၤန္ရက္ေတြမွာ လူစည္ကားတတ္တာမို ့မနက္ထဲကပင္ ေစ်းေရာင္းထြက္ၾကသည္။
ဆိုင္ခန္းငွားခမတတ္ႏိုင္ေသာ သူမတို ့ေတြက တံတားေပၚမွာ ႀကံဳသလိုေလးခင္းကာ ေရာင္းရတာပင္။ သူမက အေ၀ရာေစ့ေလးမ်ားျဖင့္ျပဳလုပ္ထား
ေဖေဖရွိစဥ္ကေတာ့ အေမေရာ ေအးမပါ ေစ်းမေရာင္းခဲ့ရ။ ဦးပိန္တံတားႀကီးရွိေနေသာ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာေမြးဖြား ႀကီးျပင္း လာေသာေဖေဖက ၀ါသနာအခံျဖင့္ေရေဆးပန္းခ်ီကားေလ
ပန္းခ်ီေက်ာင္းဆင္းမို ့ ေရးဆြဲေသာလက္ရာမ်ားကသပ္ရပ္ကာ ေစ်းသက္သက္သာသာႏွင့္ေရာင္းခ်ေသာ
သို ့ေသာ္ သူမဆယ္တန္းေျဖအၿပီးမွာ ႏွလံုးေရာဂါျဖင့္ ရုတ္တရက္ ေဖေဖကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ဒီေတာ့ေက်ာင္း မၿပီးေသးေသာ ေမာင္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုဦးစားေပးက
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွလာေသာ ခရီးသြားမ်ားသာမက မႏၱေလးမွဆင္းလာေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ား၊ ကားမ်ားက လည္း ေန ့လည္ပိုင္း ေတာင္သမာန္အင္းမွာ လာ၍အနားယူၾကတာမ်ားသည္။ ဒီေန ့ေတာ့ မ်က္ႏွာစိမ္းဧည့္ သည္မ်ား အလာနည္း လို ့ထင္သည္။ မနက္ထဲက သူမ ေစ်းဦးမေပါက္ေသး။ လူတစ္စု သူမဆိုင္ေလးေရွ ့က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။
“အကိုတို ့အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ ေသာ့တြဲေလးေတြေနာ္။ ၀ယ္သြားပါအံုး” ေမးမိတာမွားသြား ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။ အနားကအျဖတ္မွာ ေထာင္းကနဲထလာေသာအရက္နံ ့ေၾကာင့္ သူမ ေနာက္ဆုတ္ လိုက္သည္။ သို ့ေသာ္ ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ ေအးစက္ေရစိုေနေသာ လက္တစ္ဖက္က သူမရဲ့ လက္ေကာက္၀တ္ကို ဆတ္ကနဲ လာေရာက္ဆုပ္ကိုင္သည္။
“အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္မလိုပါဘူးကြာ
“ရွင္ . ကၽြန္မလက္ကိုလႊတ္ေနာ္။ ကၽြန္မ မိေကာင္းဖခင္သားသမီးပါ။ သမၼာအာဇီ၀နဲ ့ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္လုပ္ စားေနတာ။ မဟုတ္တာေတြလာမေျပာပါနဲ ့” ရွက္ရြံ ့ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ သူမအသံကက်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာသည
တံတားေပၚတြင္ ေန ့လည္ခင္းအခ်ိန္မို ့ လူရွင္းေနသည္။ သူမအနားမွာ အေၾကာ္စံုေတြဗန္းထဲထည့္ကာ ထိုင္ေရာင္းေနတဲ့ အေမအိုႀကီးရယ္၊ ဇီးကြက္လိုဒီးဒုတ္လို ငွက္အထူးအဆန္း ေလးေတြကို ေလွာင္အိမ္ထဲမွာထည့့္ေရာင္းတဲ့ သူမထက္ငယ္တဲ့ငွက္ သည္ေကာင္မေလးရယ္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ၀ယ္သူမရွိလို ့တစ္ေယာက္တည္း ငိုက္ျမည္းေနတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းရုပ္ထုေတြေရာင္းတဲ့ ဦးေလးႀကီးရယ္ ေနာက္ေတာ့သူတို ့လူစုရယ္သာရွိ သည္။
တံတားေအာက္မွ လူေတြကလည္း သူတို ့ကိစၥ သူတို ့အေတြးေတြနဲ ့ လြန္ ့လူးရစ္မူးေနၾကသည္။ သူမအတြက္ ကူကယ္ရာ မရွိ။ သူမအနားက သူတို ့အုပ္စုကိုၾကည့္မိေတာ့လည္းအားလံ
“အာကာ မင္းအရမ္းမူးေနၿပီ ျပန္ၾကစို ့။ ကိုညီခ အာကာ့ကို အရင္ေခၚသြားေတာ့” သူကေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ အာကာ့လက္ ထဲမွ သူမလက္ကို အတင္းဆြဲျဖဳတ္ေပးခဲ့သည္။ အာကာဆိုသူက သူ ့ကို မၾကည္မလင္ျပန္ၾကည့္ရင္း ဘာမွေတာ့မေျပာပဲ လွည့္ထြက္ သြားတာမို ့ ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ သူမ သူ ့ကိုၿပံဳးျပမိသည္။
“ေဆာရီးေနာ္ ညီမေလး။ သူ ့ကိုယ္စားေတာင္းပန္ပါတယ္။ သူ အရမ္းမူးေနလို ့ပါ။ လက္ကနီရဲသြားတာပဲ။ အရမ္း နာသြားလား။ ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”
“ရပါတယ္။ အကို ့ကိုေတာင္ ညီမက ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ”
“ကိုယ့္နာမည္ ဖိုးသႀကၤန္ပါ။ ဒါနဲ ့ ဒီမွာေန ့တိုင္းေစ်းလာေရာင္းတာလား။ ညီမေလးနာမည္ကေရာ။”
“ညီမနာမည္ ေအးမပါ။ အမရပူရၿမိဳ ့ထဲကေန ဒီကိုေန ့တိုင္း ေစ်းလာေရာင္းတာပါ”
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ တံတားေအာက္ဆီမွ ကားဟြန္းသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾက
“ေနာက္ေန ့မွ ထပ္လာခဲ့မယ္ေနာ္။ ဒီမွာပဲရွိမယ္မဟုတ္လား” ေျပာေျပာဆိုဆို သူမနားမွအေျပးတပိုင္းႏွင့္ သူ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။
သူမလက္ကိုဆြဲခဲ့ေသာအာကာက ကားေပၚမွမေက်မနပ္ႏွင့္ သူမကို ေက်ာခ်မ္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၾကည့္သြား ခဲ့ေသးသည္။ သူတို ့ျပန္သြားခဲ့ေပမဲ့ ဒီေန ့ တစ္ေန ့လံုးေစ်းေရာင္းရတာ နေ၀တိမ္ေတာင္ႏွင့္ အဆင္မေျပလွ။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ မ်က္၀န္းညိဳညိဳႏွင့္ သူ ့ပံုရိပ္ကသာ သူမကို တေနကုန္စိုးမိုးေနခဲ့သည္။ ဆိုင္သိမ္းၿပီးစက္ဘီး ေလးနင္းကာ သူမ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ခါတိုင္းလို အေမႏွင့္စကားေတြ မၾကြယ္မိ။ ခါတိုင္းဆိုေစ်းေရာင္းသည့္အေတြ ့အႀကံဳ ေတြ အေမ့ကိုျပန္ေျပာေန က်ျဖစ္ေပမဲ့ ဒီေန ့ျပႆနာျဖစ္တာကိုေတာ့ အေမစိတ္ပူမွာစိုးလို ့ ျပန္မေျပာျပခ်င္ေတာ့ေပ။
“သႀကၤန္ရက္မွာအမူးသမားေတြမ်ားတယ
သႀကၤန္အက်ေန ့ ၁၃.၄.၁၂
“ေနာက္ေန ့မွထပ္လာခဲ့မယ္” ဆိုေသာ သူ ့စကားသံေၾကာင့္ သူမ ဒီမနက္ ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီးအလွျပင္ေနမိေလသလား။ မနက္ဆိုင္ခင္းၿပီးထဲက သူမအၾကည့္ေတြက တံတားကိုအ၀င္လမ္းမႀကီးဆီသို ့ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္။ ဒီလိုနဲ ့ ေန ့ခင္းပိုင္းမွာ လူေတြတစ္စထက္တစ္စ မ်ားျပားလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာတာကေတာ့ သႀကၤန္ဆိုလွ်င္ ေရပက္ခံ ထြက္သမားမ်ားက မနက္ပိုင္း မႏၱေလးက်ံဳးပတ္ပတ္လည္မွာေရကစားၾ
ေန ့ခင္း ၁နာရီေလာက္မွာ သူမမွတ္မိေနခဲ့ေသာ အမိုးဖြင့္ဂ်စ္ကားေလးေပၚတြင္ သူလိုက္ပါလာလွ်က္ တံတားေအာက္ ဘက္ကို၀င္လာတာ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ မေန ့က သူမႏွင့္ျပသနာျဖစ္ေသာတစ္ေယာက္ကိ
သူမအၾကည့္ေတြကို ေနပူပူေအာက္မွာ ေဒသအေခၚ ငွက္ဆိုသည့္ လက္ခတ္ေလွေလးေပၚမွာ ထီးေဆာင္းကာ ထိုင္ေနေသာ ႏိုင္ငံျခားသားႏွစ္ေယာက္ဆီ ေရႊ ့ေျပာင္းလိုက္မိသည္။ ၾကည့္ပါအံုး မိန္းမျဖစ္သူက ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ ေနမပူေအာင္ ထီးေလးမိုးေပးရင္း ေယာက်ာ္းျဖစ္သူကလည္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကိုတဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင
“သႀကၤန္တြင္းေရေလာင္းတာ စိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္။ အေ၀းကေနလွမ္းျမင္ရတဲ့ ညီမေလးရဲ့ျမန္မာဆန္ဆန္ပံုစံေလးက
ပန္းခ်ီအသံၾကားေတာ့ ေဖေဖ့ကို သူမသတိရသြားမိသည္။ အင္း.. အိမ္မွာ ေဖေဖ့ပန္းခ်ီပစၥည္းေလးေတြရွိေသး
“အိမ္မွာေတာ့ ေဖေဖရွိတံုးကသံုးတဲ့ပန္းခ်ီပစၥည
“ညီမေလးက ကိုယ့္ကို အိမ္လည္ေခၚၿပီးမွ စိုးရိမ္သြားတာလား။ စိတ္ခ်ပါ။ ကိုယ္အရက္ေရာ ဘီယာပါ မေသာက္ တတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က ရန္ကုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္က တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားပါ။ မႏၱေလးကအကိုေတြဆီ ကို သႀကၤန္အလည္လာတာ။ ညီမေလးကေရာ ဒီမွာေစ်းေရာင္းေနတာၾကာၿပီလား”
“ညီမနာမည္က ေအးျမနႏၵာပါ။ အေမကေတာ့ ေအးမလို ့ေခၚတယ္။ ဥပေဒ ဒုတိယႏွစ္ အေ၀းသင္တက္ေနပါ တယ္။ ေဖေဖ ကပန္းခ်ီဆရာေလ။ ညီမဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေဖေဖဆံုးသြားေတာ့မွေစ်းစေရာင္းတ
“ဟုတ္ၿပီေလ။ ဒါဆို မနက္ျဖန္က်ရင္ အကိုဆိုင္ကယ္နဲ ့ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လာခဲ့မယ္။ သူတို ့နဲ ့ သႀကၤန္မလည္ ေတာ့ဘူး။ ညီမေလးတို ့အိမ္ကို အရင္၀င္လာၿပီး ပန္းခ်ီပစၥည္းေလးေတြ ၀င္ယူမယ္ေလ။ ၿပီးရင္မနက္ျဖန္ ညီမေလးေစ်း ေရာင္းေနခ်ိန္ အကို ပန္းခ်ီလာဆြဲမယ္။ မနက္ျဖန္လည္း ဒီေန ့လို ျမန္မာဆန္ဆန္ေလး၀တ္လာေနာ္"
“ညီမက ဒီလိုပဲ အၿမဲ၀တ္တာပါ”
ရန္ကုန္မွာ သူေက်ာင္းတက္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေတာ့ သူမကလည္း အမရပူရအေၾကာင္း၊ မႏၱေလး အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပျဖစ္သည္။ သူနဲ ့ေရာက္တတ္ရာရာစကားမ်ားေျပာရင္း ခင္မင္မႈတို ့ ျဖန္ ့က်က္မိခဲ့ၿပီ။ ညေန ၄နာရီ ေက်ာ္ေလာက္မွာ သူ ့ကိုေအာက္၀ိုင္းမွာထိုင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကျပန္ၾကဖို ့ ဖုန္းဆက္ေတာ့မွ သူထျပန္သြားခဲ့ သည္။ ထိုညက မနက္ျဖန္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းစြာ သူမ အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ ခုမွသိကၽြမ္းခြင့္ရေသာသူတစ္ေယာက
သႀကၤန္အႀကတ္ေန ့ ၁၄.၄.၁၂
မနက္ႏိုးလာေတာ့ သူမ ျမန္မာအက်ီေလးေတြထဲက ပင္နီရင္ဖံုးေလးကို ေယာထမိန္အညိဳေလးႏွင့္ တြဲ၀တ္သည္။ လိမ္းေနၾက အတိုင္း ပါးျပင္မွာသနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားေလ
မနက္၁၀နာရီေလာက္မွာ အေမ့အေၾကာ္တဲဆီမွ “ေအးမေရ ဧည့္သည္” ဆိုေသာအသံႏွင့္အတူ ဆိုင္ကယ္သံ ညက္ညက္ တစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သမီးထံပထမဆံုးလာေသာဧည့္သည္ကို အေမကတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ရံုကလြဲၿပီ
သူက အိမ္ထဲမွ ေဖေဖ့လက္ရာပန္းခ်ီကားမ်ားကို ရင္သပ္ရႈေမာ အံ့ၾသစြာၾကည့္ေနသည္။ ေဖေဖဆံုးခ်ိန္မွာ ဆြဲလက္စႏွင့္ ဆြဲၿပီး ပန္းခ်ီကားအခ်ပ္ ၂၀ေက်ာ္က်န္ရစ္ခဲ့တာကို သူမေရာ အေမပါမေရာင္းရက္စြာျဖင့္ ဒီအတိုင္းထားခဲ့ၾကသည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပိုက္ဆံအက်ပ္တည္းႀကံဳႀကံဳ ထိုပန္းခ်ီကားေတြကိုေတာ့ျဖင့္ ထုတ္မေရာင္းခဲ့ပါ။
သူက ေဖေဖ့လက္ရာမ်ားသည္ နာမည္ႀကီး ပန္းခ်ီပညာရွင္မ်ားလို အႏုပညာေျမာက္တာမို ့ ပန္းခ်ီကားေတြကိုစုၿပီး မႏၱေလး မွာျပပြဲေလးတစ္ခုလုပ္သင့္သည္ဟု အႀကံေပးသည္။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း ေဖေဖမဆံုးခင္ထဲက ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ဆႏၵမို ့ လုပ္ေပးခ်င္ ခဲ့ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ကိုယ္ႏွင့္လက္လွမ္းမမွီေသာ၊ အလွမ္းေ၀းေသာ ေဒသစိမ္းတစ္ခုမို ့ မလုပ္ရဲခဲ့ပါ။ အဆက္အသြယ္လည္း မရွိခဲ့ပါ။ သူက သႀကၤန္ၿပီးၿပီးခ်င္း ရန္ကုန္မျပန္ေသးပဲ သႀကၤန္ပိတ္ရက္၁၀ရက္ၿပီးမွသာ ျပန္မွာမို ့ အခ်ိန္ရသည္။ စံုစမ္းေပးမည္တဲ့။
ေနာက္ၿပီး သူမ အားခ်ိန္ေတြမွာ ေရးဆြဲထားေသာ ေရာက္တတ္ရာရာပန္းခ်ီကားထဲမွအခ်ိ
သူမရဲ့ပံုတူပန္းခ်ီကို သူက အိမ္တြင္ပဲ ခဲေကာက္ေၾကာင္းအၾကမ္းျခစ္ယူကာ အေသးစိတ္ကို တံတားေပၚေရာက္မွ ဆက္ျဖည့္ေတာ့မည္ဆိုကာ ပန္းခ်ီပစၥည္းေတြယူၿပီး သူက ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ သူမက စက္ဘီးႏွင့္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဒီေန ့ တစ္ေန ့လံုး တံတားေလးေပၚက ဇရပ္ေလးထဲမွာ သူ ပန္းခ်ီဆြဲေနခဲ့သည္။ ဧည့္သည္ေတြမ်ားေပမဲ့ ေန ့လယ္ခင္းမွာ ေစ်း ၀ယ္ပါးတာမို ့ သူမလည္းေစ်းဘန္းေလးကို အေၾကာ္သည္အန္တီႀကီးဆီမွာအပ္ရင္း
“အလုပ္လုပ္ေနတာ စကားေျပာရင္ အာရံုမပ်က္ဘူးလား” ဆိုေတာ့
“ကိုယ္က ေသာၾကာသားေလ။ စကားမ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားေျပာရင္းလည္း အလုပ္လုပ္တတ္တယ္။ ”
“ဖိုးသႀကၤန္ဆိုတာ နာမည္အရင္းလား”
“ကိုယ္ကို ့ သႀကၤန္တြင္းမွာ ေမြးတာမို ့ ‘သႀကၤန္ကိုကို’ လို ့ နာမည္ေပးခဲ့တာေလ။ ေမေမေခၚတာကေတာ့ ဖိုးသႀကၤန္တဲ့”
“နာမည္ကလည္း သႀကၤန္ကိုကိုတဲ့လား။ ဘယ္လိုႀကီးလည္းမသိဘူး။ ေခၚရတာလွ်ာယားလိုက္တာ။ ဒါနဲ ့ေမြးေန ့က သႀကၤန္ တြင္းဆိုေတာ့ ဘယ္ေန ့တံုး။”
“နာမည္က ေခၚရခက္ရင္ ရွည္ေနရင္ ကိုကိုလို ့ပဲ ေခၚေလ ညီမေလးရဲ့။ ကိုယ့္ေမြးေန ့က သႀကၤန္အတက္ေန ့။ ဒါေပမဲ့ ၀ါထပ္ေတာ့ ဒီႏွစ္က သႀကၤန္အၾကတ္ႏွစ္ရက္ေတာင္ေနာ္။ ေပ်ာ္စရာခ်ည္း။ တစ္ရက္ပိုလည္ရတယ္”
“တစ္ရက္ပိုလည္တယ္ေျပာရေအာင္ ကိုကိုက ဘယ္မွလည္း မသြားပဲနဲ ့ ”
“တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အကို ကိုညီခတို ့နဲ ့သႀကၤန္တတြင္းလံုး ေလွ်ာက္လည္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာထားၿပီးသား။ ကား လည္းငွားထားၿပီး ေလွ်ာက္လည္ဖို ့ကားခေတြလည္း ေပးၿပီးသား”
“ဒါဆို ကိုကိုက ဘာလို ့ေလွ်ာက္မလည္တာလဲ”
“ညီမေလးကို ေတြ ့သြားလို ့ေပါ့။ ညီမေလးကိုေတြ ့ၿပီးေနာက္မွာ သႀကၤန္ေလွ်ာက္လည္မဲ့အစား ညီမေလးအနားမွာ ခုလိုေလး လာေနရကို ကိုယ္ပိုသေဘာက်သြားလို ့ေလ။”
“အိုး .. ဘာဆိုင္လို ့လဲ ကိုကိုကလဲ” သူမ မ်က္ႏွာေတြ ရွက္ရြံ ့နီျမန္းစြာ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။(ေမဇူး)
