ေရးသူ -
ေဒါက္တာခင္လက်္ာ ~
ေဆာင္းတြင္းေရာက္လာေတာ့ ေစ်းသြားတဲ့အခါ ငါးရံ႕ေတြ လိႈင္လိႈင္ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလို ငါးရံ႕ေတြ ေပၚခ်ိန္မွာ ဒန္႕သလြန္သီးမ်ားလဲ စေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။ ေပၚဦးေပၚဖ်ားမွာ ဒန္႕သလြန္သီး တစ္ေတာင့္ကို ၂ဝဝ က်ပ္ေပးရတာေၾကာင့္ ေမေမ ေျပာတာကို ျပန္ၾကားေယာင္မိပါတယ္။
''ေအာင္မယ္ေလး တစ္ေတာင့္ ႏွစ္ရာတဲ့လား။ အိမ္က ဒန္႕သလြန္ပင္ ရွိတုန္းက ဝယ္မစားရပါဘူး''
''ဒန္႕သလြန္ပင္ ခုတ္လိုက္ရတာ ႏွေျမာလိုက္တာေနာ္''လို႕ ေျပာေနတတ္ပါတယ္။
အိမ္ကဒန္႕သလြန္သီးက အေတာင့္ရွည္ၿပီး စိမ္းစိမ္းနဲ႕ခ်ဳိပါတယ္။ ဒါကို လူႀကီးေတြက ဒန္႕သသလြန္ အခ်ဳိသီးလို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒန္႕သလြန္အခ်ဳိသီး ဆိုေတာ့ အခါးသီးမ်ား ရွိလားလို႕ ကြၽန္မက စပ္စုၿပီး ေမးလိုက္မိတာေပါ့။
လူႀကီးေတြက ဒန္႕သလြန္ အခါးသီးလဲ ရွိေၾကာင္း၊ အရြယ္က အိမ္ကအသီးေတြထက္ငယ္ၿပီး အေရာင္က အနီေရာင္သန္းတယ္လုိ႕ ရွင္းျပပါတယ္။
ဟင္းခ်က္လိုက္တဲ့အခါ အိမ္ကအသီးလိုမခ်ဳိဘဲ ခါး သက္သက္ေလးရွိတယ္ တဲ့။
ကြၽန္မေစ်းသြားေတာ့ ယုကလဲ စားခ်င္တယ္ေျပာတာနဲ႕ သံုးေတာင့္ ၅ဝဝ ရေတာ့မွဝယ္ၿပီး ခ်က္ေကြၽးရပါတယ္။ အရင္အိမ္အပင္က ဆိုရင္ေတာ့ စားမယ္ဆိုမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခ်က္ခ်င္းဆြတ္ၿပီး ခရမ္းသီး၊ အာလူး နည္းနည္းထည့္ၿပီး ခ်က္တတ္ပါတယ္။
အခုဝယ္စားရေတာ့ ခရမ္းသီး၊ အာလူး၊ ႐ံုးပတီသီး စတဲ့အသီးေတြထဲမွာ ဒန္႕သလြန္ေရာ ခ်က္ရျပန္တာေပါ့။ ဒန္႕သလြန္သီး မ်ားမ်ားစားစား အိမ္က ခူးခ်က္တာလိုေတာ့ မဟုတ္ ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိအခါမ်ဳိးမွာေတာ့ ငါးေျခာက္နဲ႕ပဲ ခ်က္ၾကပါတယ္။
ငါးရံ႕ေပၚခ်ိန္ ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ငါးရံ႕ေခါင္းနဲ႕လဲ ဒန္႕သလြန္သီးကို ခ်က္တတ္ပါတယ္။ သိပ္ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ပါ။ တခ်ဳိ႕က ငါးရံ႕အသားနဲ႕လဲ စားေကာင္းေၾကာင္း ဒီရာသီမွာ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးေပၚေတာ့ ခ်က္စားၾကည့္ပါလို႕ ေျပာၾကေပမယ့္ သိပ္မႀကိဳက္လွတာေၾကာင့္ ခ်က္မစား ျဖစ္ပါဘူး။
တစ္ေန႕ လွည္းတန္းေစ်းသြားေတာ့ မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တင့္တင့္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ကိုင္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္း ကြၽန္မျခင္းထဲက ငါးရံ႕ေခါင္းေတြ ေတြ႕သြားၿပီး
''ခင္၊ ဒန္႕သလြန္သီးနဲ႕ခ်က္မွာလား''
''ဒန္႕သလြန္ပင္ႀကီး ရွိေသးလား''
''ဒီႏွစ္သီးရင္ ေပးေကြၽးဦးေနာ္'' လို႕ေျပာပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္မတို႕ အလုပ္အတူလုပ္စဥ္က ကြၽန္မ ဒန္႕သလြန္သီးေပၚခ်ိန္ဆို မၾကာခဏ ခ်က္တတ္ၿပီး ရင္းႏွီးသူမ်ားကိုလဲ ေပးတတ္တာေၾကာင့္ တင့္တင့္က သတိရၿပီး ေတာင္းတာပါ။
''တင့္တင့္ေရ၊ အိမ္ကအပင္ မရွိေတာ့ဘူး''
''တို႕လဲ တင့္တင့္လိုပဲ ဝယ္စား ေနရတယ္'' လို႕ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။
အိမ္ကအပင္ႀကီးက ၿခံစည္း႐ိုး နားနီးၿပီး တစ္ဘက္အိမ္ရဲ႕ အမိုးနဲ႕ မလြတ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ႏွေျမာေပမယ့္ ခုတ္ပစ္လိုက္ရတာပါ။ မခုတ္ခင္ မ်ဳိးမျပတ္ခ်င္တာေၾကာင့္ အကိုင္းေတြခုတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း ၿပံဳး ၿခံထဲမွာ စိုက္ၾကျပန္ပါတယ္။
ဒန္႕သလြန္သီး သီးခ်ိန္မွာ ၿပံဳးက အၿမဲေပးတတ္ပါတယ္။ အိမ္မွာက ဒန္႕သလြန္သီးသာမက ဒန္႕သလြန္ရြက္ပါ စားၾကတာေပါ့။ ေဖေဖရွိစဥ္က ေသြးက်တယ္၊ ဆီးေကာင္းတယ္ ဆိုၿပီး မၾကာခဏ ဟင္းခ်ဳိခ်က္ခိုင္းတတ္ပါတယ္။
ဟင္းခ်ဳိထဲ အရြက္ခပ္ေသာက္တဲ့အခါ ဟင္းရည္က နည္းနည္း သက္တဲ့ အရသာရွိပါတယ္။ အိမ္သား အားလံုးက အခါးႀကိဳက္တတ္ေတာ့ မၾကာခဏ ေသာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူခ်ည္းသက္သက္ မဟုတ္တာေတာင္ ၿခံတန္းဟင္းရြက္စံု ဟင္းခ်ဳိခ်က္တဲ့အခါ ထည့္ခပ္တတ္စၿမဲပါ။
ေမေမနဲ႕ ကြၽန္မကေတာ့ ဒန္႕သလြန္ရြက္ကုိျပဳတ္ ပါးပါးလွီးၿပီး သုပ္စားတာႀကိဳက္ပါတယ္။ ဟင္းႏုႏြယ္သုပ္နဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ အရသာရွိၿပီး အရြက္ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးက သံဓာတ္ မ်ားတာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား စားဖို႕သင့္ေတာ္တာေပါ့။
ေမေမ့အေျပာအရ အမ်ဳိးသမီးေတြ မီးတြင္းမွာ ဒန္႕သလြန္ရြက္ဟင္းခါးေသာက္ၾကေၾကာင္း၊ မွန္မွန္ေသာက္ရင္ ႏို႕ရည္ထြက္မ်ားေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ပါေသးတယ္။
အိမ္က ဒန္႕သလြန္ပင္ရွိစဥ္က ဒန္႕သလြန္သီးသာေတာင္းၾကသူရွိတာ မ်ားပါတယ္။ အခု ေစ်းမွာ ေရာင္း ေတာ့လဲ ဒန္႕သလြန္သီးသာ အေရာင္း မ်ားတာေတြ႕ရတာပါ။ ဒန္႕သလြန္ရြက္ ေရာင္းတာ သိပ္မရွိလွပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ အစားနည္းေပမယ့္ ဒန္႕သလြန္ရြက္ဟာ အာဟာရ ျပည့္စံုတဲ့အရြက္လို႕ ဆုိရမွာပါ။ သူ႕မွာ ပ႐ုိတင္း-Protein, ကယ္လ္စီယမ္ -Calcium, ပိုတက္စီယမ္-Potassium နဲ႕ ဗီတာမင္ေအ-Vitamin A နဲ႕ ဗီတာ မင္စီ-Vitamin C ဓာတ္မ်ား ပါဝင္ပါတယ္။
စားက်င့္မရွိတာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕မွာပါတဲ့ အာဟာရ ဓာတ္ေတြအေၾကာင္း မသိတာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း ဒန္႕သလြန္ရြက္ကို အစား နည္းတာျဖစ္ၾကမွာပါ။
သိသူေဖာ္စား၊ မသိသူေက်ာ္သြားလို႕ ဆိုရမလား မသိပါဘူး။
ကြၽန္မ မၾကာခင္က ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မဝယ္စား ေနက် တ႐ုတ္ပဲမုန္႕ဆိုင္ကို သြားလိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္က အိမ္ဆိုင္ပါ။ အစ္မႀကီးကလုပ္ၿပီး သူ႕ညီမနဲ႕သားက ကူလုပ္ၾကတာေတြ႕ရတယ္။
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ပူပူေႏြးေႏြး ေလးစားရတာကိုက အရသာရွိတာ ေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ အဆင္ေျပသလို သူ႕ဆိုင္သြားၿပီး ဝယ္စားတတ္ပါတယ္။
ကြၽန္မ ဆိုင္ထဲေရာက္သြားေတာ့ လင္ပန္း သံုးေလးပန္းနဲ႕ ဒန္႕သလြန္ရြက္ အခက္ေတြ ျဖန္႕ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။
''မုန္႕ဆိုင္မွာ ဘာေၾကာင့္ ဒီ ေလာက္ဒန္႕သလြန္ရြက္ေတြ လွန္း ထားပါလိမ့္ေနာ္''
''မုန္႕ထဲမ်ားထည့္လုပ္ဖို႕မ်ား လား''
''ဘာမ်ား လုပ္ၾကမွာလဲ''လို႕ ေတြးမိသြားတယ္။
ကြၽန္မ ဒီအမ်ဳိးသမီးဆိုင္မွာ ဝယ္စားဖူးတာ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ တစ္ခါမွ ဒန္႕သလြန္ရြက္ေတြ၊ လင္ပန္းေတြနဲ႕ လွန္းထားတာမေတြ႕ ဖူးပါဘူး၊ ကြၽန္မသိခ်င္တာနဲ႕
''ဒန္႕သလြန္ရြက္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲေနာ္ ။ ဘာလုပ္ဖုိ႕လဲ''လို႕ စပ္စု ၿပီးေမးလိုက္မိတယ္။
အစ္မႀကီးက
''ေဒါက္တာ ဒီအရြက္ကုိ သိလုိ႕လား''
''ကြၽန္မတို႕က မရႊံ (Ma-rum) လို႕ေခၚတယ္''
''က်န္းမာေရးအတြက္ သိပ္ေကာင္းတာ'' ဆိုၿပီး သူ ဒန္႕သလြန္ ရြက္စားရတဲ့အေၾကာင္း၊ လုပ္နည္း၊ စားနည္းေတြပါ ရွင္းျပပါေတာ့တယ္။
အစ္မႀကီးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်ဴခ်ာသူတစ္ေယာက္ပါ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ေသြးအားကလဲ နည္း၊ ႏွလံုး လဲအားနည္းတာေၾကာင့္ တေရွာင္ ေရွာင္နဲ႕ရွိေနခဲ့တာတဲ့။
ဆရာဝန္နဲ႔ျပၿပီး အဂၤလိပ္ေဆး အမ်ဳိးမ်ဳိးလဲ ေသာက္ခဲ့ရတာဆုိပဲ။ သိပ္ေကာင္းလာတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ေနသာထုိင္သာေတာ့ ရွိတယ္ တဲ့။ တစ္ခါတရံ အားနည္းၿပီး ေနမေကာင္းတဲ့အခါ မုန္႔ဆုိင္ကုိ ႏွစ္လ၊ သုံးလ ပိတ္ခဲ့ရသည္အထိေတာင္ ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
အဂၤလိပ္ေဆးေတြ စားတာၾကာလာၿပီး သိပ္မထူးလွတာနဲ႔ ထုိင္း တုိင္းရင္းေဆးေတြအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြ ဝယ္ဖတ္ရာမွ တုိင္းရင္းေဆးကုိ စိတ္ဝင္စားလာခဲ့တယ္ တဲ့။ တီဗီမွာ တုိင္းရင္းေဆး အေၾကာင္းျပတဲ့အခါ မျပတ္ၾကည့္ၿပီး အစ္မႀကီးက ေလ့လာခဲ့ျပန္တယ္။
ဒါေတြေလ့လာၿပီး ဒန္႔သလြန္ရြက္ မွန္မွန္စားရင္ သူ႔အတြက္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ သိလာၿပီး ေစ်းမွာ ဒန္႔သလြန္ရြက္ေတြ သြားဝယ္လုိက္တယ္။ အရြက္ကုိ အမႈန္႔ႀကိတ္ ေသာက္ရမွာေၾကာင့္ သူက အရြက္ေတြဝယ္ ေဆးေၾကာၿပီး လင္ပန္း ေတြနဲ႔ လွန္းထားရတယ္။
ေျခာက္သြားမွ ေထာင္းၿပီး မနက္ မန္က်ည္း ေစ့ေလာက္၊ ည မန္က်ည္းေစ့ေလာက္ ေဆးအျဖစ္ေသာက္သတဲ့။
ဒီလုိမွန္မွန္စားၿပီး တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အစ္မႀကီး သက္သာလာေတာ့ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အိမ္နီးခ်င္းမိတ္ေဆြေတြကုိ ေျပာျပလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ကလဲ စမ္းေသာက္ ခ်င္လာၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ အစ္မႀကီးက ဒန္႔သလြန္ ရြက္အမႈန္႔ကုိ အေတာင့္ လုပ္ၾကည့္ၿပီး သူ စေသာက္လုိက္တယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြကုိလဲ ေပးေသာက္ျပန္တယ္။ သူတုိ႔လဲ ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔ ေကာင္းလာၾကၿပီး မွန္မွန္ ေသာက္ခ်င္တာနဲ႔ အစ္မႀကီးကုိ လုပ္ေရာင္းဖုိ႔ ဝုိင္းေျပာၾကတယ္။
အခု အစ္မႀကီးက အင္ပီစလင္ Ampicilin ေဆးေတာင့္အရြယ္ တစ္ရာဝင္ အထုပ္ေတြ ထုပ္ၿပီး တစ္ထုပ္ကုိ ထုိင္းဘတ္ေငြ ၈ဝ နဲ႔ ေရာင္းေနပါၿပီ။ သူ႔အၫႊန္းအရ မနက္ ႏွစ္ေတာင့္၊ ညႏွစ္ေတာင့္ ေသာက္ရင္ လုံေလာက္တယ္ ဆုိပဲ။
အစ္မႀကီးအေနနဲ႔ သူေသာက္ဖုိ႔နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား ေသာက္ဖုိ႔သာ လုပ္တာလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေရာင္းခ်ဖုိ႔ စိတ္ဆႏၵမရွိဘူးလုိ႔လဲ ေျပာပါေသးတယ္။ သူက်န္းမာလာသလုိ အမ်ား က်န္းမာတာကို ျမင္ရတာကုိပဲ ေက်နပ္လွပါၿပီတဲ့ေလ။
အစ္မႀကီးက ဆက္ၿပီး သူ႔ ဒန္႔သလြန္ ေဆးေတာင့္ ႏွစ္ေတာင့္ စားတာက ႏြားႏုိ႔တစ္ခြက္ေသာက္တာနဲ႔ တူတယ္ ဆုိပဲ။ မရွင္းတာနဲ႔ ျပန္ေမးေတာ့ ႏြားႏုိ႔တစ္ခြက္မွာပါတဲ့ ကယ္လဆီယမ္ Calcium ဓာတ္အခ်ဳိးအစား ပမာဏအတုိင္း သူ႔ဒန္႔သလြန္ ေဆးေတာင့္မွာ ပါတဲ့ ကယ္လ္ဆီယမ္ Calcium ဓာတ္က တူညီေနတာလုိ႔ ရွင္းျပပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အစ္မႀကီးက ကြၽန္မကုိ သူ႔ေဆးေတာင့္ဝယ္စားၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းေနျပန္တယ္။ ကြၽန္မ မုန္႔သာဝယ္ၿပီး ေဆးေတာ့ မဝယ္ခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ အစာလဲေဆးမုိ႔ ဒန္႔သလြန္ရြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကိုပဲ ဆက္စားဖုိ႔ စဥ္းစားၿပီးသားပါ။ ေဆးအျဖစ္နဲ႕ေတာ့ မစားခ်င္ပါဘူး။
ဒန္႔သလြန္ရြက္ ေဆးေတာင့္ကုိ စားသုံးေနတဲ့ အစ္မႀကီးဆုိင္မွ ျပန္အလာမွာ ကြၽန္မ ဒန္႔သလြန္ရြက္စားေလ့စားထရွိၾကတဲ့ ဖိလစ္ပုိင္လူမ်ဳိးမ်ား အေၾကာင္းကုိ ျပန္ေတြးမိသြားပါတယ္။
ကြၽန္မ ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမဳိ႕၊ မဟီေဒါတကၠသုိလ္မွာ Diploma in Tropical Medicine and Hygiene- DTM&H တက္စဥ္က အတန္းထဲရွိ သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဖိလစ္ပုိင္လူမ်ဳိးေတြပါ။
သူတုိ႔အားလုံးက အေဆာင္ေတြမွာေနၾကၿပီး ေက်ာင္းမုန္႔စားတန္း - School Canteen မွာပဲ ဝယ္စားၾကရတာပါ။ တစ္ခါတရံေတာ့သူတုိ႔ရဲ႕ ႐ုိးရာစားစရာ ခ်က္စားတတ္ေၾကာင္းလဲ သိရပါတယ္။
ထုိင္းသီးစုံခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္တဲ့အခါမွာ ဒန္႔သလြန္သီး ထည့္ခ်က္တာလဲ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းမုန္႔စားတန္းမွာ ေရာင္းတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒန္႕သလြန္သီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းကုိ ကြၽန္မ အလြမ္းေျပ ဝယ္စားလုိက္ပါတယ္။
ဖိလစ္ပုိင္သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ထမင္းဝုိင္း အတူ စားျဖစ္တဲ့အခါ သူတုိ႔က ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံမွာ ဒန္႔သလြန္သီးနဲ႔ ဒန႔္သလြန္ရြက္ပါ စားၾကတာလုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ အသီးထက္ ဒန္႔သလြန္ရြက္ကို အစားမ်ားၾကၿပီး ဒန္႕သလြန္ရြက္ ဟင္းခ်ဳိ၊ အရြက္သုပ္၊ အျခား စားစရာေတြနဲ႔လဲ အရြက္ကုိ ထည့္စားတာမ်ဳိး၊ ျဖဴးစားတာမ်ဳိးရွိေၾကာင္းလဲ သိခဲ့ရပါတယ္။
ကြၽန္မတုိ႔ အသုပ္ေတြမွာ နံနံပင္ ထည့္စားသလုိ သူတုိ႔က ဒန္႔သလြန္ရြက္ပါးပါးလွီးၿပီး ထည့္စားတတ္ၾကတယ္ တဲ့။ လူတစ္မ်ဳိး အႀကဳိက္တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။
သူတုိ႔က ေက်ာင္းကုိ ဟင္းခ်က္ၿပီး မယူလာတာေၾကာင့္ အဲဒီ အခ်ိန္က သူတုိ႔ေျပာျပတာကုိသာ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မ ျမည္းစမ္းၿပီး မစားရပါဘူး။
ေနာင္ ယူနီဆက္မွာ ဝင္အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာ တာဝန္အရ ဖိလစ္ ပုိင္ႏိုင္ငံ၊ မနီလာၿမဳိ႕ကုိ ကြၽန္မ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခါက်မွ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ဖိလစ္ပုိင္ သူငယ္ခ်င္းက ညစာထမင္း ဖိတ္ေကြၽးတဲ့အခါမွာ သူတုိ႔ရဲ႕ ႐ုိးရာ ဟင္းကုိ ကြၽန္မ စားခြင့္ရပါေတာ့တယ္။
အဲဒီညက ဟင္းအမယ္စုံေပမယ့္ ကြၽန္မစိတ္ဝင္စားတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ရွိပါတယ္။ အိမ္ရွင္အမ်ဳိးသမီးက ဒန္႔သလြန္ရြက္ဟင္းလုိ႔ ေျပာလုိက္လုိ႔ပါပဲ။ ဘယ္လုိမ်ားဟင္းခ်က္ပါလိမ့္။
ကြၽန္မတုိ႔က အရြက္ကုိ အဓိက ဟင္းမယ္အျဖစ္ မဟုတ္ဘဲ ေဘးမွာ အပုိဟင္းလ်ာအျဖစ္ပဲ စားၾကတာပါ။
ထူးထူးဆန္းဆန္း ႐ုိးရာဟင္းေတာ့စားရဦးမွာပဲလုိ႔ ကြၽန္မ ဝမ္းသာသြားမိပါတယ္။
ဟင္းက ၾကက္သားနဲ႔ ခ်က္ထားတာပါ။ ၾကက္သားနဲ႔ ဟင္းရည္ပ်စ္ပ်စ္ ခ်က္ထားၿပီး ဒန္႔သလြန္ရြက္နဲ႔ သေဘၤာသီးစိမ္းေတြကုိ ထည့္ခ်က္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ၾကက္သားမဟုတ္ဘဲ တျခား ဘာသားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အ႐ုိး ျပဳတ္ရည္ထဲမွာျဖစ္ျဖစ္ ဒန္႔သလြန္ရြက္ နဲ႔တျခား ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားလဲ ခပ္လုိ႔ရေၾကာင္းကုိ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္း ရဲ႕ အမ်ဳိးသမီးက ရွင္းျပပါတယ္။
ေဘးမွာထုိင္ေနတဲ့ ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္းကဆက္ၿပီး 'ခင္၊ ဒါက ဟင္းရြက္ဟင္း႐ုိး႐ုိးပါ'' လုိ႔ ေတာင္းပန္သံနဲ႔ ေျပာေနပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္မ သူဘာကုိ ဆုိလုိလဲဆုိတာ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသြားပါတယ္။ ကြၽန္မတု႔ိဆီမွာ ဒန္႔သလြန္သီးကုိသာ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ဝယ္စားၾကတာပါ။ ဒန္႔သလြန္ရြက္ကုိ ေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီး လူတုိင္း ဝယ္မစားၾကပါဘူး။ ဓာတ္စာအျဖစ္ စားရရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မီးတြင္း ဟင္းခါးေသာက္လုိရင္ ျဖစ္ျဖစ္သာ ဝယ္စားၾကတာပါ။
တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ရွိေနတဲ့ အရြက္ ဆုိေတာ့လဲ ရာသီနဲ႔ေပၚတဲ့ ဒန္႔သလြန္သီးလုိ စားခ်င္တာမ်ဳိး မရွိတာလဲျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ဒန္႔သလြန္ရြက္က ေစ်းမႀကီးတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာငယ္ရရွာတဲ့ အရြက္ ျဖစ္ေနရွာတာပါ။ ဖိလစ္ပုိင္မွာလဲ ဒီလုိျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ကြၽန္မစဥ္းစားမိလုိက္တယ္။
ကြၽန္မက ''ဒီ ဒန္႔သလြန္ရြက္က ေပါေပါေလာေလာ ေရာင္းၾကတဲ့ အရြက္ျဖစ္ေပမယ့္ အာဟာရဓာတ္အားျဖင့္ေတာ့ ျမင့္တာပါသူငယ္ခ်င္း'' လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
ကြၽန္မေျပာလုိက္မွ သူငယ္ခ်င္းလဲ ဘဝင္က်သြားၿပီး ၿပဳံးပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ ဒန္႔သလြန္ရြက္ဟာ တျခား အသီးအရြက္ေတြထက္ ေစ်းေပါေၾကာင္း။ ဒါေပမယ့္ ဒန္႔သလြန္ရြက္ေတြကို အစည္းေတြ စည္းၿပီး ေစ်းေတြမွာ ေရာင္းတတ္ေၾကာင္း။ အလြယ္တကူ ဝယ္လုိ႔ရေၾကာင္း။ သူတုိ႔မိသားစုက ႀကဳိက္လဲႀကဳိက္၊ အာဟာရဓာတ္လဲ ၾကြယ္ဝတဲ့ အရြက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဝယ္စားတတ္ေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပပါတယ္။
ဒါနဲ႔ တစ္ဆက္တည္းမွာ ဟာဝုိင္အီမွာရွိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေျပာျပတာကုိ ကြၽန္မ အမွတ္ရသြားမိလုိက္ပါတယ္။ အမိေျမနဲ႔ ေဝးသြားေတာ့ ျမန္မာေတြ စားေနက် စားစရာ ေသာက္စရာေတြကုိ သူငယ္ခ်င္း သတိရမိတာ မဆန္းပါဘူး။
သြားရင္းလာရင္း သူေနတဲ့ၿမဳိ႕ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ဒန္႔သလြန္ပင္ေတြ ေတြ႕ရသတဲ့။ ဒန္႔သလြန္ပင္ျမင္ေတာ့ သူလဲ ကြၽန္မ လာအိုႏုိင္ငံမွာ ဒန္႔သလြန္ပင္ေတြ႕ေတာ့ ဒန္႔သလြန္သီး စားရေတာ့မွာပဲလုိ႔ ျဖစ္သြားမိတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေစ်းမွာ ဒန္႔သလြန္သီးတုိ႔၊ ဒန္႔သလြန္ရြက္တုိ႔ ရွိလုိ ရွိျငား သူက လုိက္ရွာေတာ့တာေပါ့။
အေမရိကန္ေတြ အမ်ားဆုံး သြားတဲ့ စူပါမားကက္ေတြမွာ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ဖိလစ္ပုိင္လူမ်ဳိးမ်ား ဝယ္တဲ့ဆုိင္ ဖိလစ္ပုိင္လူမ်ဳိးမ်ားေနတဲ့ ေနရာေတြမွာေတာ့ ဒန္႔သလြန္သီးနဲ႔ ဒန္႔သလြန္ရြက္ေတြ ေရာင္းတာေတြ႕တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
သူေျပာေတာ့ ကြၽန္မ ၿပဳံးမိသြားပါတယ္။ အေမရိကန္လူမ်ဳိးေတြ ဒန္႔သလြန္သီးနဲ႔ ဒန္႔သလြန္ရြက္ မစားၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ သူတုိ႔က အေနာက္ ႏုိင္ငံသားေတြပဲ။ သူတုိ႔လူမ်ဳိး ခ်က္ေလ့ခ်က္ထမရွိတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ျဖစ္ေနတာကုိး။ ဆုိင္မွာတင္လဲ ဘယ္ ဝယ္စားပါ့မလဲ။
ကြၽန္မ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ လာအိုႏုိင္ငံမွာေတာင္ ဒန္႔သလြန္သီး မစားၾကလုိ႔ ကြၽန္မ ဝယ္မရ ျဖစ္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒီအေၾကာင္းကို ကြၽန္မ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ စားေသာက္တဲ့ ဓေလ့ ထုံးစံ မတူၾကေတာ့လဲ။
စားၾကတယ္ထားဦး။ ခ်က္ပုံ၊ စားပုံ၊ ေသာက္ပုံကလဲ ဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ။ သူငယ္ခ်င္းလဲ ေရာင္းတတ္တဲ့ေနရာ သိသြားၿပီး စားခ်င္တဲ့အခါ သြားဝယ္စားႏုိင္ေတာ့တာေပါ့။
ဒန္႔သလြန္သီးနဲ႔ အရြက္ စားပုံ၊ ေသာက္ပုံ၊ ခ်က္ပုံေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ ဒါေတြကုိ ႀကဳိက္တဲ့ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံေရာက္ အိႏၵိယႏုိင္ငံသူ ရီတာ - Rita ကုိ သြားသတိရမိလုိ္က္တယ္။
ရီတာကို ကြၽန္မ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ၊ ကယ္လီဖုိးနီးယားျပည္နယ္၊ ေလာ့စ္အင္ဂ်လိရွိ တကၠသုိလ္ University of California at Los Angeles-UCLA မွာ ျပည္သူ႔ က်န္းမာေရး မဟာသိပၸံဘြဲ႕ကုိ သြားေရာက္ သင္ယူစဥ္က သိကြၽမ္းခဲ့ရတာပါ။
ရီတာက ကြၽန္မထက္ေစာၿပီး အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ ကလကတၱားကေန အေမရိကန္ႏုိင္ငံကို ေရာက္ခဲ့သူပါ။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ သိပၸံဘြဲ႕ရယူၿပီး ကယ္လီဖုိးနီးယားျပည္နယ္၊ ေလာ့စ္အင္ဂ်လိရွိ တကၠသုိလ္ UCLA မွာ ေနာက္တစ္ဆင့္ မဟာသိပၸံဘြဲ႕ လာတက္သူျဖစ္ပါတယ္။
သူမက ေက်ာင္းတက္ၿပီး ဒုတိယႏွစ္ေလာက္မွာ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ ယူဖို႕ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနသူ အိႏၵိယအမ်ဳိးသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔ လွမ္းတဲ့ေနရာမွာ ေျပာင္းေနလုိက္ပါတယ္။
အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာေတာ့လဲ အားရက္မွာ ရီတာက သူတုိ႔ရဲ႕ ႐ုိးရာ စားေနက် ဟင္းေတြ ခ်က္ စားတတ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒီေတာ့လဲ အိႏၵိယ အစားအေသာက္မ်ား ေရာင္းခ်တဲ့ ေနရာကုိ ရွာရျပန္တာေပါ့။
ရီတာတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက အိႏၵိယ အစားအေသာက္ ႀကဳိက္ၾကတာေၾကာင့္ ၿမဳိ႕ထဲက အိႏၵိယဆုိင္ေတြကုိ ရွာေဖြၿပီး သြားဝယ္ၾကတယ္ တဲ့။
အမ်ားဆုံးကေတာ့ ပဲအမ်ဳိးမ်ဳိး ဝယ္ထားၾကတယ္ဆုိပဲ။ ကြၽန္မတုိ႔ေတာင္ အိႏၵိယသားေတြနဲ႔ အေနနီးစပ္ၿပီး ပဲနီကေလးဟင္းခ်ဳိ။ ကုလားပဲ ဟင္းခ်ဳိ၊ သီးစုံနဲ႔ ပဲဟင္းေတြ ႀကဳိက္ ၾကတာေၾကာင့္ မၾကာခဏ ခ်က္စား ျဖစ္တာပါ။
ရီတာကလဲ သူတု႔ိ စားတတ္ၾကတဲ့ ပဲနီကေလး၊ ကုလားပဲ၊ ပဲႀကီး၊ ပဲျခမ္း၊ ပဲကတၱီပါစသည္တုိ႔အျပင္ မဆလာ၊ သရက္သီးသနပ္ပုလင္းေတြ အၿမဲ အလြယ္ခ်က္စားရေအာင္ ဝယ္ ထားရတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
ကြၽန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စကား လက္ဆုံက်တဲ့အခါ ဟင္းခ်က္နည္းမ်ား ဖလွယ္မိပါတယ္။ ကြၽန္မအိမ္မွာ ခ်က္တဲ့ ပဲနီေလးဟင္းခ်ဳိ၊ ကုလား ပဲဟင္း၊ သီးစုံဟင္း၊ အမဲနဲ႔ ၾကက္ သားကို မဆလာနဲ႔ ခ်က္တာေတြက သူတုိ႔ ခ်က္နည္းနဲ႔ ဆင္ေၾကာင္း။ အိႏၵိယႏုိင္ငံနဲ႔ ျမန္္မာႏုိင္ငံကနီးေတာ့ ဟင္းခ်က္ပုံ၊ ဟင္းခ်က္နည္း၊ စားၾကပုံ၊ ႀကဳိက္ႏွစ္သက္တာေတြ တူၾကတယ္လုိ႔ ေျပာမိၾကပါတယ္။
ရီတာနဲ႔ စကားစပ္မိမွ ကြၽန္မ ႏႈတ္က်ဳိးၿပီးေခၚေနတဲ့ အစား အေသာက္ေတြနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ စကားလုံးေတြက အိႏၵိယ စကားမွန္းသိရပါေတာ့တယ္။ သူေျပာျပမွ အာလူးနဲ႔ နႏြင္းက သူတု႔ိစကား ျဖစ္ေနတာကုိး။
ကြၽန္မ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ East Coast ဘက္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း သြားလည္ျဖစ္သြားပါတယ္။
ရီတာတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔လဲ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ခရီးသြားၾကမယ္လုိ႔ ကြၽန္မကုိ ေျပာပါတယ္။ သူတုိ႔က ကားတစ္စီး ဝယ္ထားတာေၾကာင့္ စိတ္ကူးတည့္ရာ သြားလည္ၾကမွာတဲ့။ ေက်ာင္းကလဲ ႏွစ္လ ေလာက္ပိတ္ေတာ့ ေအးေအးေဆး ေဆး သြားႏုိင္ၾကတာေပါ့။
ကြၽန္မက ေလယာဥ္နဲ႔ ခရီး တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာ သြားတာေၾကာင့္ ရက္သိပ္မၾကာဘဲ ေလာ့အင္ ဂ်လိၿမဳိ႕ကုိ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ရီတာတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကေတာ့ ေက်ာင္း ဖြင့္ခါနီးမွျပန္ေရာက္လာၾကပါတယ္။
တစ္ေန႔ ရီတာက ဖုန္းဆက္ ၿပီး-
''ခင္ေရ ဒီေန႔ ေက်ာင္းဝင္းထဲ မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကရေအာင္''
''တုိ႔ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ေတြ႕ ၿပီး ယူလာခဲ့တယ္'' လုိ႔ ေျပာၿပီး ခ်ိန္း ေတာ့တယ္။
ကြၽန္မလဲ ရီတာ့ဆီကဖုန္းရၿပီး-
'သူ ဘာေတြ ေတြ႕ခဲ့တာလဲ'
'ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းတာမ်ားလား'
'ဘာမ်ားပါလိမ့္'ေတြးမိသြား ၿပီး ရီတာခ်ိန္းတဲ့အတုိင္း သြားလုိက္ပါ တယ္။
ပုံမွန္ေက်ာင္းတက္သူေတြ မရွိေသးပဲ ေႏြရာသီသင္တန္းမ်ား - Summer Courses တက္သူမ်ားသာ ရွိတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ လူ ရွင္းေနပါတယ္။
ကြၽန္မတုိ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေက်ာင္းစားေသာက္တန္းမွာ ဆုံလုိက္ၾကၿပီး ေကာ္ဖီ တစ္ေယာက္ တစ္ခြက္စီ ဝယ္ လုိက္ၾကတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရေအာင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲရွိ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း ထုိင္ခုံတန္းမွာ သြားထုိင္လုိက္ၾကပါတယ္။
ကြၽန္မတုိ႔ ေနရာတက် ထုိင္ ၿပီီးတာနဲ႔ ရီတာက
''ခင္၊ နင္တုိ႔ဆီမွာ ဒန္႔သလြန္ ပင္ရွိလား'' လုိ႔ စကားစလုိက္ပါ တယ္။
ကြၽန္မက ရွိေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာေတြက ဒန္႔သလြန္သီးေရာ အရြက္ပါ စားၾကတယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္။
ရီတာက သူတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္၊ မီယာမီၿမဳိ႕ကို ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔အမ်ဳိးသားရဲ႕ မိတ္ေဆြ ေတြရွိတာေၾကာင့္ မီယာမီၿမဳိ႕ကုိသြား ျဖစ္တာ ဆုိပဲ။
အဲဒီအိမ္ေရာက္ေတာ့ သူပထမဆုံး လုံးဝ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ဒန္႔သလြန္ပင္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ရီတာက သူတုိ႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာရွိၿပီး စားၾကတဲ့အပင္ကုိ အေမရိကန္လုိ ႏုိင္ငံမွာ ေတြ႕လိမ့္မယ္ မထင္ထားမိ ေတာ့ အံ့ၾသရတာေပါ့။
အိမ္ရွင္ေတြက အပင္က အရြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ခူးၿပီး အဲဒီေန႔က ခ်က္ေကြၽးၾကတယ္ တဲ့။ သူတုိ႕စားေနက်ျဖစ္တဲ့ ပဲဟင္းထဲ ထည့္ခ်က္တာမ်ဳိး၊ အသုပ္ သုပ္စား တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ အဲဒီညက ဒန္႔သလြန္ရြက္ အစာသြပ္ အာလူး က တလစ္ (အားလူးကုိ ျပဳတ္ေထာင္းၿပီး ဒန္႔သလြန္ရြက္ အစာသြပ္ေၾကာ္တာ ပါ) ေၾကာ္ေကြၽးၾကတယ္။
စားေနက် ခ်က္နည္းမဟုတ္ဘဲ အေျပာင္းအလဲ စားရတာေၾကာင့္ အဲဒီညက ေတာ္ေတာ္ စားေကာင္းတာ ဆုိပဲ။ သူတုိ႔က ဒန္႔သလြန္ရြက္ကုိ အစာမသြပ္ဘဲ စဥ္းၿပီး အာလူးနဲ႔ ေရာနယ္ေၾကာ္တဲ့ နည္းလဲ ရွိျပန္သတဲ့။
ရီတာ ဒါကုိ ေျပာေတာ့ ကြၽန္မ ရန္ကုန္မွာ အာလူးကတလစ္ေၾကာ္ထဲ ပူဒီနာရြက္ ပါးပါးလွီးၿပီး ထည့္နယ္ ေၾကာ္စားတတ္တာကုိ သြား သတိရမိလုိက္သြားတယ္။
ရီတာက ဒန္႔သလြန္ရြက္ ႀကဳိက္ေပမယ့္ အသီးကုိ ပုိၿပီး ႀကဳိက္တာဆုိပဲ။ ေႏြေတာ္ေတာ္ေရာက္ေန ေတာ့ မိတ္ေတြၿခံထဲက အပင္မွာ အသီးေတြ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။
ရီတာက ဒန္႔သလြန္ပင္ေတြ႕ရေပမယ့္ အသီးမစားရတာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ထမင္းပြဲေရာက္ေတာ့ သီးစုံဟင္း ခ်က္ထားတာမွာ ဒန္႔သလြန္ေတာင့္ေလးေတြ ထည့္ခ်က္ထားတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဝမ္းသာသြားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ရီတာက ဘယ္ကရလဲလုိ႔ ေမးလုိက္ တယ္ တဲ့။
အိမ္ရွင္ေတြကလဲ ဒန္႔သလြန္ သီးႀကဳိက္ၾကတာေၾကာင့္ အသီးေတြ လႈိင္လႈိင္သီးစဥ္က ခူးၿပီး အရန္သင့္ စားရန္ အတုံးေတြ တုံးၿပီး ခဲထားခဲ့တာတဲ့ေလ။ ရီတာအေျပာအရ အိႏၵိယ ႏုိင္ငံက စည္သြပ္ ဒန္႔သလြန္သီး Canned Drumstick Fruit ေတြကုိ ႏုိင္ငံျခားတင္ပုိ႔ေရာင္းခ်တာေၾကာင့္ ပထမ စည္သြတ္ဘူးထဲကရတာလုိ႔ သူ ထင္မိသြားတာတဲ့ေလ။
အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ ဒီဒန္႔သလြန္ပင္ဟာ သိပ္ အသုံးဝင္ၿပီး စုိက္ၾကတာဆုိပဲ။ ကြၽန္မတုိ႔စားၾကတဲ့ ဒန္႔သလြန္သီး နဲ႔ အရြက္အျပင္ သူတုိ႔လူမ်ဳိးက အပြင့္ အေစ့ေတြလဲ စားၾကတာတဲ့ေလ။
ဒန္႔သလြန္ပင္ရဲ႕အေခါက္၊ အေစ့၊ အေစးေတြကလဲ ေဆးဖက္ဝင္တယ္ ဆုိၿပီး စားသုံးၾကတာကုိလဲ ၾကားဖူး ေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ သုံးစြဲပုံကုိေတာ့ ရီတာက မသိေၾကာင္း ေျပာ ပါတယ္။
ရီတာက အပြင့္စားတယ္ေျပာေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔ အိမ္မွာလဲ အပြင့္ကုိ တစ္ခါတေလ ျပဳတ္ၿပီး သုပ္စား ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသီးကုိ ပုိ ႀကဳိက္ၾကတာေၾကာင့္ အပြင့္ကုိ ခူး မစားတာကမ်ားပါတယ္။ ရီတာက သူတုိ႔က အပြင့္ကုိ သုပ္မစားဘဲ ခ်က္စားတာက မႈိလုိ ဆိမ့္ဆိမ့္ အိအိေလး ရွိတယ္လုိ႔ေျပာျပပါတယ္။
အေစ့ေတြစားေၾကာင္း ရီတာက ေျပာေတာ့ ဘယ္လုိစားၾကလဲလုိ႔ ထပ္ေမးရပါတယ္။ အိမ္မွာက အေနေတာ္ ဒန္႔သလြန္သီးကုိ ခ်က္တာေၾကာင့္ အေစ့သက္သက္ မစားၾကပါဘူး။ ရင့္ရင္လဲ အေစ့ကုိ ထည့္မခ်က္ေတာ့ပါ ဘူး။
ရီတာတုိ႔ကေတာ့ ဒန္႔သလြန္သီး ရင့္တဲ့အခါ အေစ့ခ်ည္းသက္သက္ယူၿပီး ပဲခ်က္သလုိ အေစ့ေတြကုိ ခ်က္စားၾကတာတဲ့။ ရင့္သြားတဲ့ အေစ့ေတြကုိေတာ့ ေလွာ္ၿပီး စားၾကတယ္။ သူေျပာေတာ့ ကြၽန္မ ဝယ္စားတတ္တဲ့ ပဲစိမ္းလုံးေၾကာ္ေတြကုိ သတိရသြားျပန္တာေပါ့။
ရီတာအေျပာအရ အာဖရိကမွာလဲ ဒန္႔သလြန္ပင္ကုိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ စုိက္ေၾကာင္း။ အေနာက္ အာဖရိကမွာ အာဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈရွိတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ဒန္႔သလြန္ရြက္ ထည့္ေကြၽးၾကတယ္၊ ဒီကေလးေတြက ကုိယ္အေလးခ်ိန္ တုိးၿပီး က်န္းမာလာေၾကာင္း သူဖတ္မိေၾကာင္းလဲ ေျပာျပပါေသးတယ္။
ဒီေတာ့ ၿခံထဲမွာ ဒန္႔သလြန္ပင္ စုိက္တာ အေကာင္းဆုံးပဲေပါ့။ ကြၽန္မတုိ႔အိမ္က အပင္ခုတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီမ်ဳိးကုိ ၿပဳံးတုိ႔အိမ္မွာ ဆက္စုိက္ထားပါတယ္။ မႏွစ္က ၿပဳံးတုိ႔အိမ္ ျပင္ေဆာက္မွာမုိ႔ ဒန္႔သလြန္ပင္ကုိ ခုတ္ရျပန္ပါတယ္။ သစ္ပင္မခုတ္မီ အေစ့ေခာက္လဲယူ၊ ကုိင္းရင့္ရင့္ကုိလဲ ယူၿပီး ကြၽန္မၿခံမွာ ျပန္စုိက္ရျပန္ပါတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ ဘန္ေကာက္က ျပန္လာၿပီး ဒန္႔သလြန္သီးနဲ႔ အရြက္တုိ႔ရဲ႕ အာနိသင္ေတြကုိ ထပ္သိရေတာ့ ၿခံထဲမွာ ဒန္႔သလြန္ပင္ေတြ စုိက္ထားတာ မွန္ေလျခင္း၊ အပင္ေတြ ျမန္ျမန္ႀကီးၿပီး စားရပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းမိသြားပါတယ္။
ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္ အြန္လုိင္းမွာ ေတြ႔ရတ့ဲ ေဆာင္းပါး ၃ ပုဒ္ကုိ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
လင့္ေတြက
ဒီမွာပါ -
အာဟာရ တန္ဖိုးၾကီးလွတဲ့ ဒန္႔ဒလြန္
http://www.zaygwet.com/diary.php?id=57
အာဟာရ တန္ဖိုးၾကီးလွတဲ့ ဒန္႔ဒလြန္ ၂
http://www.zaygwet.com/diary.php?id=59
အာဟာရ တန္ဖိုးၾကီးလွတဲ့ ဒန္႔ဒလြန္ ၃
http://www.zaygwet.com/diary.php?id=62
ေဒါက္တာခင္လက်္ာ ~
